Για κάποιους είναι απλά αλλαγή του χρόνου. Για άλλους, η καινούργια χρονιά συμβολίζει το ξεκίνημα ενός καλύτερου αύριο, οπότε υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για να κάνει κάποιος μια νέα αρχή;

Διάβαζα πριν λίγες μέρες μια έρευνα η οποία έδειχνε ότι μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, το 75% των υποσχέσεων που δίνουμε για τη νέα χρονιά έχουν ήδη ξεχαστεί και μέχρι το Φεβρουάριο, το ποσοστό θα ξεπεράσει το 90%.

Εάν κρίνω από μένα, ισχύει -με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις- οπότε ποιος ο λόγος να δίνει κάποιος υποσχέσεις στον εαυτό του τις οποίες δεν πρόκειται να τηρήσει; το περίεργο είναι ότι έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι όταν πρόκειται να τηρήσουν υποσχέσεις που αφορούν άλλους είναι συνεπέστατοι, ενώ όταν πρόκειται για τους ίδιους, δυσκολεύονται πολύ.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να τηρούμε τις υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας; Για μένα, το “πρέπει” και το “υποχρεωτικό” λειτουργεί κατασταλτικά.  Παρόλο που γνωστικά πάντα έβγαζαν νόημα και οι προθέσεις μου ήταν οι καλύτερες για εκείνη την εποχή, αυτό δεν ήταν αρκετό για να με κάνουν να “δεσμευτώ”. Ναι, ήθελα ν’αλλάξω γιατί χωρίς αλλαγή, ήμουν σίγουρη ότι θα παραμείνω όπως ήμουν, θα έκανα πράγματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και με τα ίδια αποτελέσματα. Όποιος έχει προσπαθήσει να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται, που αισθάνεται, ή κάποια συμπεριφορά του, γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι και πόση ματαίωση μπορεί να βιώσει.

Έτσι λοιπόν, αποφάσισα, για πρώτη φορά να το κάνω κάπως αλλιώς.  Κάπως διαφορετικά.  Να μη δώσω υπόσχεση. Να μη με δεσμεύσω με πρέπει αλλά με θέλω. Να ζω τη ζωή παρά να συζητώ γι’αυτήν. Να δρω και να βιώνω, παρά να αναλύω.  Να επικεντρώνομαι περισσότερο στην εμπειρία, παρά στη σκέψη.  Να ζω στο τώρα αντί να αναλύω το παρελθόν. Να βιώσω το υπαρξιακό παράδοξο, όπου η αλλαγη συμβαίνει, όταν γινόμαστε αυτό που είμαστε και όχι, όταν προσπαθούμε να γίνουμε αυτό που δεν είμαστε.  Αυτές είναι οι φετεινές υποσχέσεις στον εαυτό μου:-)

Καλή Χρονιά