20 Μαϊου 2011-Αθήνα.  Στα πλαίσια εκπαιδευτικού προγράμματος, παρακολουθώ ένα βιωματικό σεμινάριο επιλογής με τίτλο: «Between Personal and Social-Coping with Crisis» με εισηγήτρια την Δρ. Nurith Levi. Όλοι οι συμμετέχοντες είναι ψυχοθεραπευτές. Κάποια στιγμή, η Νurith μας ζητάει να ζωγραφίσουμε πως αντιλαμβανόμαστε, πως βιώνουμε την παρούσα κατάσταση και μετά μας προσκαλεί να νοηματοδοτήσουμε τη ζωγραφιά μας.

Κάποιες ζωγραφιές τις θυμάμαι ακόμα. Οι περισσότερες με έντονα χρώματα, χωρίς συγκεκριμένο σχήμα. Λίγες ήταν με απαλά, φωτεινά χρώματα. Η δικιά μου ανάμεσα σ΄ αυτές. Στη μέση του χαρτιού, ένας κόκκινος ανεμοστρόβιλος σε σχήμα σπείρας – η κρίση που βιώναμε- μέσα στον ανεμοστρόβιλο μαύρα ανθρωπάκια με το χαμόγελο προς τα πάνω και στην κορυφή του χαρτιού, έξω απο τον ανεμοστρόβιλο, αρκετά καφέ ανθρωπάκια -το χρώμα της γης, σταθερότητας, πατάω καλά στα πόδια μου- με ροζ χαμόγελο -το χρώμα της αισιοδοξίας- με μεγάλα χέρια.  Ένας τεράστιος ήλιος -ζεστασιά, φως, ενέργεια- και πολλά δέντρα -πράσινο, το χρώμα της ελπίδας-.  Η ερμηνεία υπερβολικά απλή.  Πίστη ότι τα καφέ συνειδητοποιημένα ανθρωπάκια με τα μεγάλα χέρια θα κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν τους υπόλοιπους να βγουν από τη δίνη. Και όταν βρεθούν εκείνα στη δίνη, τότε, όσοι βοηθήθηκαν, θα κάνουν το ίδιο. Δεν θεωρούμαι ροζ άνθρωπος. Όμως, πιστεύω πάρα πολύ στη συλλογικότητα και στην ελπίδα.  Ελπίδα στον άνθρωπο και στις δυνατότητές του.

15 Ιουνίου 2012- Αθήνα.  Ομιλία με τίτλο: «Discovering values through crisis» με εισηγήτρια την Emmy Van Deurzen.  Σκέφτομαι τις δικές μου αρχές, τις δικές μου αξίες, τα δικά μου κρατήματα. Υπομονή,  επιμονή,  αντοχή  και προσαρμογή. Και δίπλα φίλοι με μεγάλα χέρια που κάνουν την καθημερινότητα χαρούμενη.  Δεν είναι και λίγα. Δεν νομίζω να μας ζητηθεί να ζωγραφίσουμε αυτή τη φορά. Δεν ξέρω τι θα ζωγράφιζα. Ξέρω σίγουρα ότι χωρίς ελπίδα δεν υπάρχει λόγος να προσπαθώ για τίποτα.