Πριν λίγες μέρες η φίλη Α. μου έστειλε αυτό το λίνκ http://depressioncomix.tumblr.com/ και μου έγραψε: “Το βρήκα ενδιαφέρον. Καλό βράδυ”.

Ο Clay, ή αλλιώς Hard ο οποίος έγινε γνωστός με το κόμικ Sexy Losers το οποίο τώρα έχει αλλάξει μορφή http://thinhline.tumblr.com/about έχει ξεκινήσει να κάνει κόμικς για ένα πολύ προσωπικό θέμα: Τη δική του κατάθλιψη. Και δεν είναι ο μόνος. Στο μπλόγκ του μας ενημερώνει και για τη δουλειά άλλων συναδέλφων του όπως αυτό της Allie Brosh ή το Questionable Content του Jeph Jacques. Ο Clay κάθε φορά παρουσιάζει τέσσερα καρέ στα οποία βλέπουμε διάφορες πτυχές της κατάθλιψης οι οποίες είναι απίστευτα αναγνωρίσιμες απ’όσους έχουν ταλαιπωρηθεί από οποιαδήποτε μορφή διαταραχή της διάθεσης. Τις ενοχλητικές σκέψεις που μπορούν να εισχωρήσουν στο μυαλό, το φαύλο κύκλο του λήθαργου και της μοναξιάς, το φόβο πως οι αυτοκαταστροφικές τάσεις όχι μόνο θα αποκαλυφθούν αλλά πως εκεί που είσαι καλά, ξαφνικά μπορεί να γίνουν όλα όπως πριν και η προσπάθεια των καλοπροαίρετων φίλων που νοιάζονται και σου λένε “ρε φίλε, τί έχεις πάλι;”

Το διαφορετικό αυτών των κόμικς είναι ότι μ’έναν φαινομενικά απλό τρόπο καταφέρνουν να επικοινωνήσουν πως ακριβώς αισθάνεται αυτός που υποφέρει, κάτι, το οποίο είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κάποιος ίσως γιατί τα συναισθήματα βιώνονται έντονα και εναλλάσσονται γρήγορα.  Έτσι, όχι μόνο συνειδητοποιεί ότι τον καταλαβαίνουν και δεν αισθάνεται μόνος σ’όλο αυτό, αλλά, και οι υπόλοιποι οι οποίοι καταλαβαίνουν την κατάθλιψη σε γνωστικό επίπεδο έρχονται λίγο πιο κοντά συναισθηματικά και βάζουν λίγο στην άκρη αυτά που έχουν διαβάσει για τους νευροδιαβιβαστές και τη χαμηλή σεροτονίνη.

Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι έχουμε τη τάση να προσπαθούμε να εξηγούμε και να ψάχνουμε το ‘γιατί’ σ’ότι μας δυσκολεύει να καταλάβουμε. Ίσως, να είναι πιο απλό να μένουμε στη δυσκολία και να την αποδεχόμαστε. Όπως είχε γράψει σε μια επιστολή του ο Σκοτ Φιτζέραλντ προς τον επιμελητή των βιβλίων του “Δεν θ’αφήσω να κυριαρχήσει απάνω μου η ψυχολογία της τρομερής κατάθλιψης και της απελπισίας που με πιάνει, και όταν συνέρχομαι, ντρέπομαι γι’αυτήν.  Θα ήταν όμως μάταιο να αρνηθώ πως τέτοιες διαθέσεις μου έρχονται ολοένα και πιο συχνά”.