Πριν λίγες μέρες στο διπλανό διάδρομο του γυμναστηρίου άκουσα άθελά μου μια συζήτηση. Μια κοπέλα έλεγε στη φίλη της πως το βράδυ θα έβγαινε για το καθιερωμένο ποτό με τον πρώην της. Μπορούν δυο πρώην σύντροφοι να είναι φίλοι και σε τι ακριβώς εξυπηρετεί μια τέτοια σχέση όταν δεν υπάρχουν παιδιά;

Για εκείνον που “εγκαταλείφθηκε” -όσο και αν αυτό έγινε με ωραίο τρόπο- μια υπόσχεση φιλίας μοιάζει με καθησυχαστικό καφέ της παρηγοριάς. Μπορεί να μην μπορείς να μοιράζεσαι πλέον το κρεβάτι με τον άλλον, ή να έχετε μια καθημερινότητα, αλλά τουλάχιστον κάτι μπορεί να διασωθεί απ’την τέφρα: θα μπορείς να τον παίρνεις τηλέφωνο, να συναντιέστε, να ανταλλάζετε ευχές σε γενέθλια και γιορτές, να μαθαίνεις νέα, να μοιράζεσαι αγωνίες, χαρές, να συναντιέστε.

Για εκείνον που παίρνει την απόφαση να φύγει, η υπόσχεση φιλίας είναι μια ελκυστική επιλογή ως προς το ότι μπορεί μεν να μην θέλει τον άλλον, αλλά δεν είναι και εντελώς απαλλαγμένος από συναισθήματα για τον πολύ σύντομα πρώην. Μπορεί να μη θέλει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί του, αλλά ούτε και να απορρίψει και όλες τις σεξουαλικές πιθανότητες. Εξάλλου πάντα πιστεύουμε για τον εαυτό μας πως δεν είμαστε τέρατα και πως οι καλοί άνθρωποι πάντα προσπαθούν να είναι φίλοι με τους πρώην τους.

Κάποιος θα σκεφτεί “έλα τώρα, μεγάλοι και πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε. τι θα κάνουμε δηλαδή; είναι δυνατόν να μην ξαναδείς κάποιον που αγαπάς και έχεις μοιραστεί τόσα;” Δεν θέλω να σταθώ στο ψυχολογικό προφίλ κάποιου που επιλέγει να παραμείνει φίλος με τον/την πρώην αλλά πιστεύω πως κάτι τέτοιο είναι καταστροφικό αν όχι και για τις δύο πλευρές σίγουρα για τη μια.

Για εκείνον που μένει πίσω, το βήμα από εραστή σε φίλο είναι μια ταπεινωτική υποβάθμιση. Από την ιδέα ενός κοινού μέλλοντος σε ένα ποτό μια στις τόσες είναι παρακμή.  Κάθε φορά που θα βλέπεις τον/την πρώην θα ελπίζεις πως όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν και όσο η προσδοκία σου ματαιώνεται θα στεναχωριέσαι, θα θυμώνεις και θα είσαι εκείνος που μπερδεύει την ελπίδα με την ψευδαίσθηση. Αυτός δεν είναι τρόπος να αποκτήσεις ένα φίλο.

Για εκείνον που έφυγε, ο πρώην είναι μια υπενθύμιση της ενοχής και της σκληρότητας. Πόσο μπορείς να είσαι χαλαρός και ειλικρινής σ’αυτή τη “φιλία”; Κάποιες φορές ίσως και θα σου περνάει απ’το μυαλό μήπως παρεξηγηθούν οι προθέσεις σου, ή μια κίνηση τρυφερότητας ο άλλος θα την ερμηνεύσει αλλιώς και το χαλαρό ποτό και υπό την επήρεια του αλκοόλ θα καταλήξει σε κλάματα, όταν ο άλλος θα προσπαθεί να σου πιάσει το χέρι και εσύ θα τραβιέσαι αναστενάζοντας.

Η ιδέα να προσπαθήσουμε να γίνουμε φίλοι είναι μια σχεδόν συγκινητική προσπάθεια να τιμήσουμε τις καλύτερες πλευρές μιας σχέσης στην οποία δύο άνθρωποι επένδυσαν, αλλά ουσιαστικά υποτιμάει την έννοια της πραγματικής φιλίας.

Την αγάπη που ακόμα νιώθουμε για έναν άνθρωπο δεν γίνεται να την αντικαταστήσουμε με τη φιλία, αλλά με μια πιο ειλικρινή κατάσταση: την ευγενική απόσταση. Μαζί και με μια διαβεβαίωση πως αυτή η σχέση θα μπορεί να υπάρχει για πάντα σ ένα ασφαλές μέρος.
στη μνήμη.