Ένας απ’τους λόγους που μένουμε καθηλωμένοι ή αναβάλλουμε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις είναι γιατί φοβόμαστε να κάνουμε μια λάθος επιλογή. Κατά βάθος θέλουμε οι επιλογές μας να είναι τέλειες, χωρίς κόστος, που θα οδηγούν σε μια άψογη ζωή.

Για να απαλλαγούμε απ’αυτόν τον ουτοπικό τρόπο σκέψης θα βοηθήσει να αποδεχθούμε το αναπόφευκτο της αγωνίας, του απροσδόκητου και του πόνου γύρω από μια επιλογή. Πολλοί περνάμε τη ζωή μας αποφεύγοντας να κάνουμε δύσκολες επιλογές, όπου και αυτή η στάση τελικά καταλήγει να είναι ένα είδος επιλογής από μόνη της.

Αναβάλλουμε προσπαθώντας μάταια να ελέγξουμε και να μην έρθουμε σε επαφή με την πραγματικότητα που συνεπάγεται μια απόφαση που θα πάρουμε. Αυτή του συμβιβασμού και της αποδοχής. Αν αποδεχτώ την πρόταση για δουλειά σε μια άλλη χώρα ή πόλη νέες προοπτικές ανοίγονται μπροστά μου, αλλά θα χάσω τους φίλους μου και θα νιώθω μοναξιά. Αν αφιερωθώ στη σταδιοδρομία που θέλω θα παραμεληθούν άλλες πλευρές και θα μείνουν ακάληπτες άλλες ανάγκες μου αφού δεν θα έχω ελεύθερο χρόνο. Και αν τελικά κάνω λάθος και το μετανιώσω;

Αν όμως καθυστερήσω να αποφασίσω τότε όλες οι επιλογές μου φαίνεται να μένουν ανοιχτές τουλάχιστον ως δυνατότητες. Ωστόσο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Η αναβλητικότητα, η δυσκολία να πάρω μια απόφαση θα αμβλυνθεί εάν αποδεχθώ δυο πράγματα. Το να μην παίρνω καμία απόφαση είναι και αυτό μια επιλογή που ίσως θα ήταν χρήσιμο να σταθώ και να δω εάν αυτός ο τρόπος με βοηθάει στη ζωή μου και πως κάθε επιλογή θα σημαίνει πως θα χάσω κάτι άλλο ίσως εξίσου σημαντικό. Γιατί δεν υπάρχει επιλογή χωρίς κόστος.