“Έχω ένα θέμα με τη μητέρα μου που μπορεί να ακουστεί χαζό αλλά πραγματικά για μένα είναι πρόβλημα. Όλοι μας έχουμε περιοριστεί και μένουμε σπίτι κλπ  αλλά η μητέρα μου φαίνεται να μην καταλαβαίνει. Συνεχίζει την καθημερινότητά της σχεδόν κανονικά, δηλαδή πηγαίνει σχεδόν κάθε μέρα στο σπίτι κάποιας φίλης της όπου τρώνε, παίζουν χαρτιά σα να μη συμβαίνει τίποτα.  έχω δοκιμάσει να της εξηγήσω με όλους τους τρόπους: αυστηρότητα, φωνή, απειλή -δεν θα ξαναδείς ούτε εμένα ούτε το παιδί- με το πολύ γλυκό, με το φιλότιμο. Μου λέει πως υπερβάλω. Δεν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας αλλά είναι σχεδόν 80 και εγώ είμαι πρόσφατα χωρισμένη και δεν έχω την ψυχολογική πολυτέλεια να φροντίζω και ένα δεύτερο “παιδί”. Κάτι φορές πιστεύω πως το κάνει για να της δίνω σημασία. κάτι άλλες πιστεύω πως είναι απλά παρτάκιας.  Εάν έχεις κάποια ιδέα, μου γράφεις”

Αν και είσαι το “παιδί”, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Δεν ξέρω εάν το κάνει γιατί θέλει την προσοχή σου ή απλά είναι σε στάδιο άρνησης γιατί φοβάται να αποδεχθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και με ό,τι αυτό συνεπάγεται όπως π.χ. να πρέπει ξαφνικά να μένει μόνη της, χωρίς να βλέπει τις φίλες της.   Ίσως θα βοηθούσε να επικοινωνείς ως ενήλικας αντί ως γονιός με το να αρχίσεις να μιλάς στο πρώτο πρόσωπο. Τι αισθάνεσαι εσύ όταν τη βλέπεις να μην προσέχει τον εαυτό της. “Φοβάμαι μήπως αρρωστήσεις. Θα στεναχωρηθώ πολύ αν πάθεις κάτι. Ανησυχώ πάρα πολύ. Δεν ξέρω εάν θα καταφέρω να είμαι εκεί εάν πάθεις κάτι”.  Είναι ο μόνος τρόπος να ανταποκριθεί ως ενήλικας και ίσως να αναλάβει την ευθύνη και τις πιθανές συνέπειες των επιλογών της.  Είναι και ο μόνος τρόπος να σταματήσεις να απογοητεύεσαι με το να προσπαθείς να ελέγξεις τις αντιδράσεις της, που όπως είδες και είπες, είναι αδύνατον.