Οι άνθρωποι έχουμε την τάση όχι μόνο να αναπολούμε το παρελθόν αλλά να ανησυχούμε και να προσπαθούμε να ελέγξουμε το μέλλον μας, ειδικά τώρα όπου το αύριο όλων μας μοιάζει πιο αβέβαιο από ποτέ.

Είναι αλήθεια πως η εμπειρία είναι πολύτιμος δάσκαλος και η εφαρμογή της σ’ένα τρέχον πρόβλημα μπορεί να είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο. Ωστόσο, το να εστιάζω στο μετά και μάλιστα εμμονικά, κάθε άλλο παρά βοηθητικό είναι. Τα συναισθήματα ανησυχίας και φόβου μεγαλώνουν και συνοδεύονται από συμπεριφορές αναποφασιστικότητας και παράλυσης.

Είναι ξεκάθαρο ότι η ζωή δεν έχει να κάνει με την ευτυχία. Η καθημερινότητα είναι ένας δρόμος με εμπόδια όπου συναντάμε λύπες, χαρές και άλλα ανάμεικτα συναισθήματα. Είμαστε εκτεθειμένοι σε απώλειες και απογοητεύσεις, οι οποίες θα μας βγάλουν από την ησυχία, την ηρεμία και την άνετη ζωή που σκεφτόμαστε ότι θα θέλαμε να απολαμβάνουμε. Το κόλπο είναι να απολαύσουμε αυτή την περίπλοκη διαδικασία με το να την τιθασεύσουμε, και όχι με το να βρεθούμε στο έλεός της ή να απελπιστούμε.  Αυτό θα το καταφέρουμε μένοντας στο παρόν.  Στο εδώ και τώρα.

Το να επικεντρώνομαι στο παρόν, στο εδώ και τώρα, σημαίνει ότι αυτό που έχει σημασία είναι το πραγματικό. Όχι κάτι που είναι εν δυνάμει ή είναι στο παρελθόν, αλλά αυτό που υφίσταται στο εδώ, τώρα. Εξάλλου, αυτό που είναι πραγματικό από την άποψη του χρόνου, είναι πάντα το παρόν.  Από την άποψη του χώρου, είναι αυτό που βρίσκεται εδώ, μπροστά μας. Πίσω απ’ αυτή την ιδέα κρύβεται η πεποίθηση ότι μελετώντας, περιγράφοντας και παρατηρώντας αυτό που μας είναι διαθέσιμο τώρα, μπορούμε να το κατανοήσουμε ικανοποιητικά. Το παρόν εμπεριέχει τα πάντα. Αναμνήσεις, όνειρα, σκέψεις, είναι όλα δραστηριότητες του παρόντος. Συμβαίνουν στο τώρα. Αφορούν συμβάντα που συνέβησαν άλλη χρονική στιγμή αλλά η ανάμνηση συμβαίνει στο παρόν,
ο προγραμματισμός γίνεται στο παρόν, ο στοχασμός συμβαίνει στο παρόν. Στο εδώ και τώρα.