Μικρή βιωματική άσκηση

Ο πιο σίγουρος τρόπος για να μάθει κάποιος κάτι είναι η βιωματική μάθηση και ένας τρόπος είναι και μέσω των βιωματικών ασκήσεων όπως λέγονται.

Μια από αυτές -οι οποίες απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και σε περιβάλλοντα από εκπαιδευτικά μέχρι εργασιακά- είναι να ζητήσουμε από μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους -ή έστω γνωρίζονται λίγο- να συστηθούν στους άλλους της ομάδας.

Να πουν το όνομά τους και κάτι για εκείνους -όχι χαρακτηριστικό της ταυτότητάς τους-. Αργότερα ζητάμε να διαλέξουν κάποιον από την ομάδα που θεωρούν πως έχουν κάτι κοινό και να συζητήσουν για λίγη ώρα γι’αυτό που τους έφερε-τράβηξε κοντά. Στη συνέχεια, θα πρέπει να διαλέξουν εκείνον που δεν θα διάλεγαν και να μιλήσουν μαζί του γι’αυτό που τους φάνηκε διαφορετικό.

Όταν καθίσουμε πάλι στον κύκλο -λέω κύκλος γιατί στις ψυχοθεραπευτικές και βιωματικές ομάδες καθόμαστε κυκλικά- μας ενδιαφέρει να μοιραστούν την εμπειρία τους σε σχέση με απλά ερωτήματα όπως «πόσο όμοιος ήταν ο όμοιος», «πόσο διαφορετικός ήταν ο όμοιος», «τελικά πόσο διαφορετικός ήταν ο διαφορετικός», «πόσο όμοιος ήταν ο διαφορετικός».

Μ’αυτό τον τρόπο θα έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με το ίδιο και το διαφορετικό, να δουν πως είναι με το διαφορετικό. Τι τους προκαλεί; τι είναι αυτό που τους φοβίζει; να δουν τυχόν προκαταλήψεις που έχουν. Κυρίως όμως θα έρθουν σε επαφή με τις προβολές που κάνουμε οι άνθρωποι όταν συναντάμε κάποιον που δεν γνωρίζουμε και με την αλήθεια της φράσης «μέσα στο διαφορετικό συναντώ τον εαυτό μου και μέσα στο ίδιο συναντώ τον άλλο».