“Πριν λίγο καιρό πέθανε η μητέρα μιας παιδικής μου φίλης. Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος που μικρή έλεγα γιατί να μην είναι έτσι και η δική μου μητέρα. Δεν είναι μόνο πως στεναχωρήθηκα πολύ μου έχει βγει στην επιφάνεια όλο το θέμα που έχω με τη δική μου μητέρα. Έχω την αίσθηση πως δεν με συμπαθεί. Πάντα το ένιωθα αυτό. Έχω κάνει φοβερές υπερβάσεις για να υπάρχει μια επικοινωνία χωρίς να καταλήγει σε τσακωμό. Δεν της έχω ζητήσει τίποτα άλλο εκτός από μια σχέση μητέρας-κόρης. Το ξέρω πως είναι μεγάλο θέμα και ντρέπομαι που ακόμα ασχολούμαι με αυτό αλλά νομίζω πως θα με απασχολεί για πάντα. Τόσο δύσκολο είναι να φτιάξει κάπως κάποια στιγμή;” 

Ένα από τα θέματα που αργά ή γρήγορα έρχονται σε μια ψυχοθεραπευτική συνεδρία είναι και η σχέση μας με τη μητέρα μας. Συνήθως είναι και το θέμα που μας παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο από τα υπόλοιπα και πάντα έχουμε τη μεγάλη προσδοκία να το λύσουμε και να το φτιάξουμε -για τον καθένα φαντάζομαι πως αυτό σημαίνει κάτι διαφορετικό-.

Προσωπικά η λέξη που χρησιμοποιώ για την “επίλυση-φτιάξιμο” δικών μου στενών σχέσεων είναι “τακτοποίηση”. Βρίσκω πως έχει μικρότερο ψυχολογικό βάρος, μικρότερες προσδοκίες και άρα μικρότερη απογοήτευση. Μου δίνει και την αίσθηση πως έχω και εγώ λόγο και έλεγχο για την εξέλιξη μιας ισότιμης και ενήλικης σχέσης.

Τι σημαίνει να έχουμε μια ενήλικη σχέση με τη μητέρα μας; Μια πλευρά αυτής της ενήλικης σχέσης είναι να πενθήσουμε όχι μόνο τη σχέση που δεν είχαμε μαζί της μεγαλώνοντας αλλά και να παραιτηθούμε από το είδος της σχέσης που ελπίζουμε στο τώρα. Λες πως “δεν ζητάς τίποτα άλλο εκτός από μια σχέση”, αλλά το αίτημά σου δεν ξέρω εάν είναι τόσο απλό μιας και φαντάζομαι πως έχεις ένα συγκεκριμένο είδος σχέσης στο μυαλό σου.

Μια σχέση όπου εκείνη θα καταλαβαίνει τον πόνο σου, θα σου επικυρώνει πάντα και με γενναιοδωρία τα συναισθήματά σου, θα αναλάβει όλη την ευθύνη για τις μεταξύ σας δυσκολίες, θα σου ζητήσει συγγνώμη για τα λάθη που έχει κάνει, θα σε συμπαθεί και θα σε αποδέχεται έτσι όπως ακριβώς είσαι. Δηλαδή θα είναι ένας άλλος άνθρωπος. Εάν θέλεις μια σχέση με τη μητέρα που έχεις, θα χρειαστεί να αφήσεις πίσω τη μητέρα που εύχεσαι να είχες.

Το να πενθήσεις για αυτή την απώλεια της σχέσης σας είναι δύσκολο. Έχει πόνο, θυμό, ματαίωση αλλά και μεγάλη εξέλιξη. Βασικά θα δεις πώς η ενήλικη εκδοχή σου παίζει ρόλο στη συνεχιζόμενη μεταξύ σας ένταση μιας και ίσως καταφέρεις και πλέον τη δεις όχι σαν μητέρα, αλλά σαν γυναίκα, με τις δυνατότητες και τους περιορισμούς της. Οι δικές της ελλείψεις δεν έχουν να κάνουν με σένα. Θα χρειαστεί να γίνεις εσύ μητέρα του εαυτού σου, η μητέρα που είχες φανταστεί, και αυτό θα γίνει όταν μάθεις να σε φροντίζεις, να σε ακούς, να σε συμπαθείς, να σε αποδέχεσαι και να μη σε ταλαιπωρείς.

Μαντεύω την ένσταση που θα έχεις αν διαβάζεις τα παραπάνω: “γιατί να πρέπει να κάνω εγώ όλη αυτή τη δουλειά; γιατί όχι εκείνη;” Τη δουλειά την κάνουμε για να είμαστε εμείς καλά. Εάν επωφεληθεί και κάποιος άλλος, δεν πειράζει.