Το παρακάτω άρθρο αφορά τη μοναξιά και σε πόσο μεγάλο βαθμό επηρεάζει την υγεία μας. Διαβάζοντάς το θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει για τη σύνδεση της μοναξιάς με τις παρανοϊκές ή παράλογες φαντασιώσεις. Ο καθένας μας μπορεί να γίνει παρανοϊκός -ή αν μας τρομάζει η λέξη- να αναπτύξει μια φαντασίωση ότι προδίδεται, χλευάζεται, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης ή βλάπτεται. Ας συμφωνήσουμε πως αυτό είναι πιο πιθανό να μας συμβεί εάν είμαστε ανασφαλείς, αποκομμένοι από τους ανθρώπους, μόνοι. 

Τέτοιες φαντασιώσεις είναι αντίδραση στο συναίσθημα ότι μας αντιμετωπίζουν με αδιαφορία. Οι παρανοϊκές ή οι παράλογες φαντασιώσεις -εάν φυσικά δεν υπάρχει άλλο υπόβαθρο- ναι μεν μας προκαλούν ανησυχία και ταραχή, αλλά πρόκειται για άμυνες. Άμυνες που μας προστατεύουν από μια πιο επιζήμια συναισθηματική κατάσταση: τη σκέψη, το συναίσθημα ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται και κανένας δεν νοιάζεται για μας. Όταν σκεφτόμαστε “με πρόδωσε” προστατεύουμε τον εαυτό μας από την πιο επώδυνη σκέψη “δεν με σκέφτεται κανένας”.

Το άρθρο βέβαια αναφέρεται στην επιδημία της μοναξιάς πριν τον covid και πόσο επιδεινώθηκε τα τελευταία δύο χρόνια. Θα σταθώ στις παρεμβάσεις που προτείνονται από την Dr. S. Cacioppo. 

Λέει λοιπόν πως για χρόνια οι άνθρωποι πιστεύαμε πως το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε για έναν άνθρωπο που υποφέρει από μοναξιά είναι να τον υποστηρίζουμε. Στην πραγματικότητα όμως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι όχι να προσφέρουμε βοήθεια, αλλά να του τη ζητήσουμε. Ακόμα και αν παίρνουμε την καλύτερη φροντίδα, εάν δεν δίνουμε κάτι πίσω, εξακολουθούμε να νιώθουμε μόνοι. Η φροντίδα είναι εξαιρετικά πολύτιμη αλλά δεν είναι αρκετή. 

Οι άνθρωποι ακμάζουμε όταν δίνουμε κάποιο νόημα στην καθημερινότητά μας, όταν είμαστε σε θέση να χτίζουμε υγιείς σχέσεις, όταν εμπλεκόμαστε και συνδεόμαστε σε κοινότητες και προσφέρουμε και όχι μόνο όταν δεχόμαστε.  Όταν μπορούμε να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη όχι μόνο γι’αυτά που μας συμβαίνουν αλλά και γι’αυτά που τελικά δεν μας συνέβησαν. 

Αλλά η πραγματική παρέμβαση για το πρόβλημα της μοναξιάς είναι στο να αλλάξει η κουλτούρα που μας κάνει να αποσυρόμαστε και να επικεντρωνόμαστε στη δουλειά. Ίσως θα πρέπει να αναδιαρθρώσουμε τη ζωή μας γύρω από τους ανθρώπους, μιας και οι συνδεδεμένοι άνθρωποι λένε πως ζουν περισσότερο, πιο ευτυχισμένοι και πιο υγιείς.  

Ο κόσμος μας αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις και κρίσεις και η αντιμετώπισή τους απαιτεί δημιουργικότητα, ενσυναίσθηση, ανθεκτικότητα τα οποία όλα αυτά προϋποθέτουν τη φροντίδα της ψυχολογικής μας ζωής, το well being μας.