Γινόμαστε επικριτικοί με τον εαυτό μας και μάλιστα με τρόπο αυστηρό και άκαμπτο που δεν θα είχαμε ποτέ με κάποιον άλλο. Σαν να πρέπει να είμαστε σκληροί με εμάς και λιγότερο ανεκτικοί με τα ελαττώματα και τα συναισθήματά μας, πιστεύοντας πως αυτή η αυτοκριτική είναι δικαιολογημένη. Πιο χαρακτηριστικές ενδείξεις για το πότε γινόμαστε σκληροί με εμάς είναι

-όταν μας κατηγορούμε συνέχεια για λάθη που έχουν ή είχαν μηδαμινές συνέπειες
-όταν συνεχίζουμε να είμαστε επικριτικοί ακόμα και εάν έχουμε διορθώσει κάποιο λάθος που έχουμε κάνει
-όταν η φροντίδα και η κάλυψη των αναγκών μας έρχεται πάντα τελευταία στη λίστα με τις προτεραιότητές μας
-όταν κάποιος μας συμπεριφέρεται άσχημα πιστεύουμε πως εμείς έχουμε κάνει κάτι λάθος
-αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε καταφέρει τίποτα, δυσκολευόμαστε να δούμε την αξία μας, παρόλο που ως επί το πλείστον έχουμε χτίσει μια πολύ συγκροτημένη ζωή
-βλέπουμε, κατανοούμε και δικαιολογούμε τα λάθη των άλλων αλλά όχι τα δικά μας

Ας θυμόμαστε πως τα συναισθήματα δεν είναι γεγονότα. Επειδή μπορεί να νιώθουμε κάτι δεν σημαίνει πως αυτό είναι και η πραγματικότητα. Τα συναισθήματά μας αντικατοπτρίζουν τον εσωτερικό μας κόσμο και φυσικά, το ζητούμενο είναι να τα αναγνωρίζουμε, να τα κατανοούμε, να τα αποδεχόμαστε και να είμαστε σε επαφή με αυτά. Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε δυο πράγματα:

α) ότι τα συναισθήματα δεν είναι πάντα ισοδύναμα με τα πραγματικά γεγονότα αλλά τις περισσότερες φορές πυροδοτούνται από παλαιότερες εμπειρίες, γεγονότα, τραύματα, παρεξηγήσεις, ανασφάλειες.
β) Οι σκέψεις μας καθορίζουν τα συναισθήματά μας και εν τέλει τη δράση μας, τη συμπεριφορά μας. Ένα γεγονός δεν αλλάζει, αλλά ο τρόπος που το ερμηνεύω, το νόημα που του δίνω, οι σκέψεις που κάνω θα καθορίσουν το συναίσθημά μου και τη δράση μου-τη συμπεριφορά μου. Σε τρία πράγματα έχουμε έλεγχο και αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους: στις σκέψεις μας, στις εικόνες που φτιάχνουμε στο μυαλό μας και στη συμπεριφορά μας.