Όλοι οι άνθρωποι μετά τα δεκαοκτώ ενηλικιωνόμαστε. Ακόμα και αν εξακολουθούμε να ζούμε με τους γονείς μας, νομικά, είμαστε ενήλικες και φυσικά η πρόσβασή τους στη ζωή μας αλλάζει. Βεβαίως ίσως να χρειάζεται να τηρούμε κάποιες συνήθειες και κανόνες όταν ακόμα ζούμε στο σπίτι τους, αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, μπορούμε και είναι απαραίτητο να βάζουμε κάποια απαραβίαστα όρια έστω και σε μικρότερη κλίμακα.

Όχι γιατί απλά “έτσι είναι το σωστό” αλλά μέρος της ενηλικίωσης είναι να αποφασίζουμε οι ίδιοι για εμάς. Πολύ συχνά την οριοθέτηση οι γονείς τη μεταφράζουν ως έλλειψη σεβασμού ίσως γιατί δυσκολεύονται να αποδεχθούν πως πλέον δεν έχουν την ίδια επίδραση στη ζωή μας, παρόλο που ξέρουν τι θα πουν για να μας πυροδοτήσουν και να πάρουν αυτό που θέλουν.

Είναι πολύ δύσκολο να οριοθετούμαστε και να ξεχνάμε τις ανάγκες και τα θέλω μας όταν καταλαβαίνουμε τη δυσαρέσκειά τους απλώς διαβάζοντας τη γλώσσα του σώματός τους ή παρατηρώντας και την πιο ανεπαίσθητη αλλαγή στη διάθεσή τους. Αυτό όμως που συμβαίνει όταν δεν οριοθετούμαστε, είναι να καταλήγουμε απογοητευμένοι και θυμωμένοι με τον εαυτό μας γι’αυτό και είναι σημαντικό κάποια στιγμή να αναρωτιόμαστε “εγώ τι θέλω;”

Κάποιες ενδείξεις που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε πότε παραβιάζεται το όριό σας είναι οι παρακάτω

– γνωρίζουν αρκετά πράγματα και λεπτομέρειες της σχέσης σας
– παρεμβαίνουν στις διαφωνίες που έχετε με άλλους ανθρώπους
– δεν σέβονται και δεν ρωτάνε τη γνώμη σας
– μπαίνουν στο δωμάτιό σας χωρίς να χτυπάνε την πόρτα
– έχετε την τάση να τους λέτε εύκολα ναι ακόμα και αν δεν θέλετε επειδή νιώθετε υποχρεωμένοι που σας φιλοξενούν

Το να οριοθετούμαστε είναι δύσκολο και το κάνει ακόμα πιο δύσκολο με τους κοντινούς μας ανθρώπους γιατί τους είναι δύσκολο να αποδεχθούν πως έχουμε αλλάξει. Να θυμάστε πάντα πως το όριο δεν πάμε να το βάλουμε ποτέ στον άλλον. Το όριο το βάζουμε στον εαυτό μας. Με το να τοποθετούμαστε, με το να επικοινωνούμε το πώς νιώθουμε με κάποια συμπεριφορά, με το τι δεχόμαστε-επιτρέπουμε και τι όχι.