Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι δυσκολίες που έχουμε περάσει έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα, ότι δεν ήταν μάταιες. Αν και η ταλαιπωρία είναι ανεπιθύμητη, υποτίθεται πως μας βοηθά να αναπτυχθούμε. Θέλουμε ο πόνος μας να έχει νόημα, να είναι με κάποιο τρόπο εποικοδομητικός. Επικαλούμαστε συχνά τα λόγια του Νίτσε -τι ειρωνεία- και συνέχεια επαναλαμβάνουμε πως την ιστορία τη γράφουν όσοι επιζούν για να την πουν. “Ο χαρακτήρας δεν μπορεί να αναπτυχθεί εύκολα και ήσυχα. Μόνο μέσα από την εμπειρία της δοκιμασίας και του πόνου μπορεί η ψυχή να δυναμώσει, να εμπνεύσει φιλοδοξίες και να επιτύχει” διαβάζουμε στο ημερολόγιο της Έλεν Κέλερ. Την απόσταση από την ταλαιπωρία στη δύναμη την βλέπουμε από τα παραμύθια που ακούμε από παιδιά, τα τραγούδια μέχρι και τις σημερινές διασημότητες που αφηγούνται τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στη ζωή τους και πόσο ευγνώμονες είναι τελικά.  

Φυσικά και επωφελούμαστε από τις φυσιολογικές και υγιείς προκλήσεις της ζωής. Όμως, δεν προκαλεί θλίψη ή θυμό η φράση “ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό” όταν αφορά βαθύτερα και πιο σύνθετα τραύματα; Τα τραυματικά γεγονότα διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο, που έχει άμεση σχέση με τον τρόπο που σχετιζόμαστε, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε, τις δεξιότητές μας και την αυτοεκτίμησή μας. Οι δυσμενείς εμπειρίες  της παιδική ηλικίας -κακοποίηση, παραμέληση, υπερπροστασία, φτώχεια και άλλα τραύματα- έχουν συχνά μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες. Επιβεβαιώνεται από έρευνες ότι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει σύνθετα τραύματα αναφέρουν υψηλά ποσοστά εμφάνισης σωματικών παθήσεων εκτός των ψυχικών δυσκολιών -άγχος, θλίψη- η ακατάλληλη διαχείριση των οποίων οδηγεί σε μακροχρόνια σωματικά προβλήματα. Με τη πάροδο του χρόνου, η παρατεταμένη ενεργοποίηση του ενδογενούς συστήματος συναγερμού, κρατά το σύστημα της αμυγδαλής σε κατάσταση υπερδραστηριότητας με αποτέλεσμα να εκκρίνεται μεγαλύτερη ποσότητα κορτιζόλης στο αίμα. 

Τα καλά πράγματα δεν προέρχονται από τα κακά. Η ταλαιπωρία δεν είναι αυτό που μας οχυρώνει. Το χάος δεν μας σκληραίνει και δεν μας προετοιμάζει για να αντιμετωπίσουμε τις τόσες προκλήσεις και τον τρόμο αυτού του κόσμου. Η τρυφερότητα, η αγάπη και η φροντίδα μας “σκληραίνουν” γιατί καλλιεργούν και ενισχύουν την ικανότητά μας να μαθαίνουμε, να προσαρμοζόμαστε, να πολεμάμε, να σηκωνόμαστε πιο γρήγορα όταν πέφτουμε, κυρίως όμως, να φεύγουμε από ταλαιπωρία.