“Είναι χαζό. Θα έπρεπε να το είχα ήδη ξεπεράσει. δεν γίνεται να μιλάω συνέχεια για το ίδιο θέμα δεν είναι φυσιολογικό. Δεν μου αρέσει να είμαι αυτός που δεν μπορεί να το ξεπεράσει”. Μια πολύ συχνή φράση που όλοι έχουμε πει για απώλειες που μας έχουν πληγώσει και δυσκολευόμαστε να ξεπεράσουμε.

Η αλήθεια είναι πως υποφέρουμε περισσότερο γιατί είμαστε προσκολλημένοι στην ιδέα ότι πρέπει να ξεπερνάμε οριστικά τις απώλειές μας. Υποφέρουμε περισσότερο γιατί έχουμε την προσδοκία να τις ξεπεράσουμε αφού έχουμε περάσει τα στάδια της οδύνης που έχουμε διαβάσει τόσα πολλά γι’αυτά.  Όταν δεν γίνεται έτσι τότε νιώθουμε πως κάνουμε κάτι στραβά ή βασικά κάτι δεν πάει καλά με εμάς. έχουμε πρόβλημα. Έτσι έχουμε να αντιμετωπίσουμε δυο θέματα: την οδύνη του γεγονότος και την τυραννία του πρέπει να το είχαμε ήδη ξεπεράσει.

Η Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ Ρος, ήταν η πρώτη που μίλησε για τα πέντε διαδοχικά ψυχολογικά στάδια που βίωναν οι ασθενείς που πέθαιναν από κάποια ανίατη ασθένεια, με τελευταίο αυτό της αποδοχής. Αργότερα τα στάδια αυτά άρχισαν να χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν το βίωμα και όσων πενθούσαν.

Όμως, για τον άνθρωπο που πεθαίνει υπάρχει ένα τέλος που όμως αυτό δεν ισχύει για εκείνον που πενθεί. Αυτός συνεχίζει να ζει, και όσο ζει υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να νιώσει οδύνη. Βεβαίως μέσα από τη διεργασία του πένθους αισθανόμαστε καλύτερα ωστόσο μπορεί η στεναχώρια μας να εξαλειφθεί εντελώς;

Κάποιοι, αν κρίνουμε από την βιβλιογραφία για το θέμα, υπόσχονται το οριστικό ξεπέρασμα της οδύνης. Με μια γρήγορη αναζήτηση θα βρείτε αμέτρητα βιβλία που σχεδόν όλα υπόσχονται ανάρρωση από το πένθος. Ένας άνθρωπος που υποφέρει και διαβάσει αυτούς τους τίτλους θα υποθέσει πως το πένθος είναι κάτι που διορθώνεται. Πως μπορεί να ξεμπερδέψει μια και καλή με αυτό. Αυτή η προσδοκία είναι ο σίγουρος τρόπος για να οδηγηθεί κάποιος στην απέχθεια για τον εαυτό του και στην απόγνωση.

Θα ήταν ωραία να γίνεται αυτό, να μην ήταν απλά μια φαντασίωση, μια αφήγηση που λέει ότι μπορούμε να αγαπήσουμε, να υποστούμε την απώλεια, να υποφέρουμε και μετά να κάνουμε κάτι που θα δώσει οριστικό τέλος στη λύπη μας. Θα ήταν ωραία να γίνεται γιατί ξέρουμε, πως η οδύνη μπορεί να μας αιφνιδιάσει αν πάσα στιγμή και να διαταράξει την ηρεμία μας.