Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να αποκτήσουμε τις ικανότητες που θα μας επιτρέψουν να πειραματιστούμε με τις προκλήσεις του “εδώ και τώρα” που ως παιδιά στο “εκεί και τότε” δεν μπορούσαμε και δεν ήταν και δουλειά μας να το κάνουμε. Ένας από τους τρόπους είναι να γίνουμε γονείς του εαυτού μας. Για αρχή μπορούμε να κάνουμε ένα υποθετικό σενάριο. Εάν βλέπαμε ένα μικρό παιδί -το δικό μας ή κάποιου φίλου- να κάθεται κάπου μόνο του και να κλαίει, τι θα του λέγαμε; Κλάψε δεν πειράζει; Δεν θα ρωτάγαμε με ήρεμο και γλυκό τρόπο τι έχει και γιατί κλαίει; εάν χρειάζεται κάτι; Δεν θα το κρατούσαμε από το χέρι να το πάμε κάπου να κάτσει και να ξεκουραστεί;
Με τον ίδιο τρόπο θα μιλήσουμε και θα φερθούμε και στον εαυτό μας -στο εσωτερικό μας παιδί- όπως θα μιλήσουμε σ’ένα παιδί κουρασμένο, φοβισμένο και ταλαιπωρημένο.
Με το να δώσουμε στον εαυτό μας αυτό που δεν πήραμε όταν έπρεπε να το πάρουμε.
Τα παιδιά δυστυχώς έχουν ‘ταλέντο΄να υπομένουν και αυτό γιατί δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις μιας και εξαρτώνται από κάποιον μεγαλύτερο. Όμως, ως ενήλικας, το ίδιο παιδί είναι απαραίτητο και εφικτό να έρθει σε επαφή με τις πηγές στήριξης που έχει. Δείτε το παρακάτω βίντεο
Analyse this #not 