Στο άρθρο της Ελίζας Συναδινού στο Κ της Καθημερινής διαβάζουμε για το decluttering, το ξεσκαρτάρισμα. Μέχρι τώρα όλοι είχαμε ακούσει για την παθολογική συσσώρευση πραγμάτων τώρα όλοι ακούμε για τη μανία και τα περίεργα challenges στο διαδίκτυο για το ξεσκαρτάρισμα. Πότε μια τάση, μια συμπεριφορά αρχίζει και γίνεται ακραία; σημαίνει κάτι η ανάγκη να ξεφορτώνεται κάποιος τα πάντα από το σπίτι του;

Η δική μου πολύ σύντομη παρέμβαση στο άρθρο είναι πως οποιαδήποτε συμπεριφορά μπορεί να χαρακτηριστεί ταλαιπωρητική αν η φύση της αρχίζει και γίνεται εμμονική και ψυχαναγκαστική. Αυτό αφορά και μια κατά τα άλλα υγιή συμπεριφορά όπως το καθάρισμα ή το ξεσκαρτάρισμα. Το να είμαστε οργανωμένοι, να ξέρουμε τι πράγματα έχουμε στο σπίτι μας είναι κάτι που βοηθάει εμάς τους ίδιους και κάνει τη ζωή μας πιο ξεκούραστη. Όταν όμως δεν μπορούμε να ανεχθούμε καθόλου την ακαταστασία ή έχουμε σκέψεις και συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μέχρι τα πράγματα να είναι “ακριβώς όπως πρέπει” τότε ίσως να μιλάμε για ένα σύμπτωμα ή υπερβολικού άγχους ή κάποιου ψυχαναγκασμού. Ένας τρόπος διαχείρισης-ανακούφισης του άγχους μπορεί να είναι και αυτός.

Γενικά μια συμπεριφορά μπορούμε να την καταλάβουμε, να την εξηγήσουμε καλύτερα από διάφορα πράγματα όπως για παράδειγμα, πόσο αυτό που κάνω με διευκολύνει ή με δυσκολεύει στην καθημερινότητά μου και σε συνδυασμό με το πλαίσιο-το πεδίο που ζω; Πόσο μια συμπεριφορά μου ελκύει ή απωθεί άλλους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου, πόσο λιγότερο ή περισσότερο λειτουργικό και παραγωγικό με κάνει;

Η εστίαση και η εμμονή με την τελειομανία συνδέεται πολύ και με το άγχος ιδιαίτερα σε νεαρότερες ηλικίες.