Ευγενή κίνητρα και δικαιολογημένες αιτίες είναι πίσω από την σύνδεση που έχουμε κάνει πως το να μην εγκαταλείπουμε τους ανθρώπους σημαίνει ωριμότητα και καλοσύνη.   Όλοι οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες όσο πληγωμένοι και αν είναι διατηρούν την πίστη στους ανθρώπους που αγαπούν, δεν τους αφήνουν όταν έχουν προβλήματα, αντέχουν τις δυσκολίες. “Το να τρέχεις μακριά είναι απιστία. Πολλά πράγματα είναι αναλώσιμα. Οι άνθρωποι ποτέ”. 

Ωστόσο, αυτή η στάση ζωής έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα: ότι η υγεία μας, ο αυτοσεβασμός και η ωριμότητα κάποιες φορές ίσως να απαιτούν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουμε κάποιον, να σταματάμε να δίνουμε συνέχεια το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, να συγχωρούμε για πολλοστή φορά τα πάντα, να φανταζόμαστε πως πίσω από τις απρόσεκτες πράξεις που έκαναν και λόγια που είπαν εννοούσαν κάτι άλλο, πως οι προθέσεις τους ήταν καλές. Ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί να αποφασίσουμε αν θα εγκαταλείψουμε κάποιον άλλον ή τον εαυτό μας. 

Συνήθως τα παιδιά λόγω συνθηκών και έλλειψης επιλογών δεν έχουν την ικανότητα να εγκαταλείψουν έναν ενήλικα όσο και αν τους έχει απογοητεύσει και συνεχίζουν -με οποιοδήποτε κόστος- να αγαπούν τον γονιό που προσφέρει αγάπη ακόμα και αν αυτή η αγάπη συνοδεύεται και με οδυνηρές πτυχές.

Τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν πως οι γονείς είναι άνθρωποι με αδυναμίες και περιορισμούς και συνήθως σκέφτονται τα εξής:

• Μπορεί να αλλάξουν

Το παιδί πιστεύει και περιμένει υπομονετικά πως ο ενήλικας θα μεταμορφωθεί στο άτομο που τόσο πολύ έχει ανάγκη.

• Κατά βάθος είναι καλή/καλός 

Ένα παιδί μπορεί να δέχεται και να γίνεται στόχος των πιο κακών διαθέσεων ενός γονιού, αλλά να είναι και ο πιο αφοσιωμένος και ένθερμος υπερασπιστής του. 

• Μάλλον το πρόβλημα είμαι εγώ 

Πιο εύκολα διαχειρίσιμο για ένα παιδί να πιστέψει πως είναι κακό και προβληματικό παρά να έρθει σε επαφή με τον πόνο της συνειδητοποίησης ότι ο γονιός του -από τον οποίο εξαρτάται- μπορεί απλά να είναι ένας κακός και εγωιστής μέτριος άνθρωπος. 

• Κανείς και πουθενά αλλού δεν μπορεί να είναι καλύτερα

σχεδόν αδύνατο για ένα παιδί να ξεφύγει, να πει “ξεκινάω από την αρχή” ή να πει “τέλος” σε μια κακοποιητική συμπεριφορά. Δύσκολα φαντάζονται τον εαυτό τους σε άλλες συνθήκες ιδιαίτερα εκείνα που έχουν τους περισσότερους λόγους για να μιλήσουν δεν υψώνουν καν τη φωνή τους. 

Κάθε μία από τις παραπάνω σκέψεις έχει και την ενήλικη αντίστοιχη. Σε κάποιες ανεκπλήρωτες σχέσεις, οι δεξιότητές μας μπορεί να είναι όσες και αυτές που είχαμε ως παιδιά. Μπορεί να είμαστε καλοί να δικαιολογούμε γιατί μένουμε κάπου που δεν είναι καλά, γιατί φταίμε εμείς, γιατί οι άλλοι έχουν ελαφρυντικά.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως στο σήμερα δεν μπορούμε να μάθουμε να θυμώνουμε και με κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό μας. Να κάνουμε κάτι που μας φαίνεται πολύ περίεργο: να φεύγουμε. Αυτό δεν είναι ένδειξη δειλίας ή αδυναμίας χαρακτήρα. Είναι ένδειξη πως μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τοποθετούμε τις ανάγκες μας εκεί που θα έπρεπε να είναι: στο κέντρο των σκέψεών μας.