Όταν κάτι πάει στραβά στον κόσμο οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να δώσουν μια εξήγηση, μια ερμηνεία. Τις περισσότερες φορές καταλήγουμε να λέμε πως βασική αιτία είναι η έλλειψη αυτού που στη ζουλού γλώσσα ονομάζεται “ubuntu”.
Ubuntu σημαίνει συμπόνοια, αποδοχή και ανθρωπιά αλλά πηγάζει από τη βαθύτερη έννοια της ενσυναίσθησης και της ενότητας. Δεν είναι μόνο θαυμασμός για αυτό που είναι όμορφο, άδολο, επιτυχημένο, είναι αυτό που κάποιος καταφέρνει να νιώθει για εκείνους που δεν αποδέχεται, δεν εγκρίνει, για εκείνους που έχουν κάνει μεγάλα λάθη ακόμα και όσους έχουν παραβιάσει τους ηθικούς τους κώδικες. Ubuntu είναι να μπορούμε να ακούσουμε πως συμπεριφορές άλλων δεν έχουν πάντα κακία ή πρόθεση να προκαλέσουν κακό αλλά πολλές φορές ο φόβος κάνει τους ανθρώπους επιθετικούς.
Ubuntu είναι να μπορούμε να αναρωτιόμαστε με συμπάθεια και φαντασία πώς μπορεί κάποιος να έχει φτάσει να συμπεριφέρεται με αλαζονεία και υποτίμηση προς τους άλλους. Το ubuntu μας επιτρέπει να δούμε το χαμένο, ευάλωτο ή τραυματισμένο παιδί που κρύβεται μέσα σ’έναν μπερδεμένο και απογοητευμένο ενήλικα. Ubuntu είναι όταν μας αποδεχόμαστε ολόκληρους. Με τα προτερήματα και τους περιορισμούς μας.
Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται κάποιος είναι να του λένε τι να κάνει ή να του δίνει συμβουλές και μάλιστα χωρίς να τις έχει ζητήσει. Βρήκα όμως τα παρακάτω χρήσιμα και φροντιστικά. Θα προσέθετα και μια συμβουλή που μου έδωσαν πριν χρόνια και σταμάτησα να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου: “Το θέμα δεν είναι να μην πονέσουμε ποτέ ξανά. Κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Το θέμα είναι για πόσην ώρα και με πόση ένταση θα μένουμε στον πόνο”.
Εάν κάτι σε ενοχλεί παραπάνω από 24 ώρες, μην το αφήνεις να σε απασχολεί περισσότερο από δύο μέρες
Συμπεριφέρσου στον εαυτό σου όπως θα συμπεριφερόσουν εάν είχες την ευθύνη κάποιου που θα εξαρτιόταν από εσένα (πχ ενός παιδιού)
Μια κακή μέρα δεν σημαίνει μια κακή ζωή
Ο εσωτερικός μας κριτής δεν μας λέει πάντα την αλήθεια και τις περισσότερες φορές δεν κοιτάει το συμφέρον μας
Όταν έχουμε στρες δυσκολευόμαστε να έρθουμε σε επαφή με όσα έχουμε καταφέρει. Την επόμενη φορά θα σε κατακλύσει το άγχος, θυμήσου με ευγνωμοσύνη πόσο έχεις εξελιχθεί
Μην απολογείσαι επειδή εκφράζεις τα συναισθήματά σου γιατί είναι σαν να λες στον εαυτό σου πως δεν αξίζεις τον χώρο που παίρνεις
Ο πιο συνηθισμένος τρόπος έκφρασης του θυμού ή οποιουδήποτε άλλου συναισθήματος που μας δυσκολεύει να εκφράσουμε είναι η παθητική επιθετικότητα. Αν και όλοι ξέρουμε πως αυτή η συμπεριφορά δεν βοηθάει ούτε εμάς ούτε μια σχέση, έχουμε μάθει πως είναι ο πιο εύκολος και ανεκτός τρόπος έκφρασης μιας που οι άνθρωποι έχουμε την τάση να διαχωρίζουμε τα συναισθήματα ως “καλά” και “κακά”.
Γινόμαστε παθητικοεπιθετικοί κυρίως γιατί δεν ξέρουμε να εκφράσουμε τον θυμό, το πιο παρεξηγημένο και ενοχοποιημένο συναίσθημα που ανεχόμαστε λιγότερο απ’όλα. Έχει την εικόνα κάτι μεγάλου και ανεξέλεγκτου, που εάν το αφήσουμε ελεύθερο θα καταστρέψει τα πάντα. Κάτι που το κάνει ακόμα πιο μπερδεμένο είναι τα αντιφατικά μηνύματα που παίρνουμε από παιδιά. Μαθαίνουμε ότι δεν είναι αποδεκτό να θυμώνουμε, αλλά από την άλλη μεριά βιώνουμε την οργή ή τον θυμό από τους ενήλικους, είτε άμεσα είτε με την έμμεση μορφή της παγερής αποδοκιμασίας.
Όμως, ως ενήλικοι, δεν χρειάζεται να γινόμαστε επιθετικοί ούτε με άμεσους, ούτε με έμμεσους τρόπους. Μπορούμε να επικοινωνούμε την ευαλωτότητά μας, την απογοήτευση, τον θυμό, τη λύπη, τη ντροπή. Γιατί είναι τόσο δύσκολο αυτό; φοβόμαστε να πούμε σε κάποιον ότι μας έχει πληγώσει. Τις περισσότερες φορές η τάση μας είναι να ανταποδώσουμε. Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε όταν παίρνουμε επίθεση είναι να δείξουμε ευάλωτοι. Αν θέλουμε να μας καταλαβαίνουν οι άλλοι, είναι σημαντικό να επικοινωνούμε με ειλικρίνεια. Την επόμενη φορά που νιώσουμε πληγωμένοι ή θυμωμένοι μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Να πούμε την απλή φράση “Νιώθω θυμό/λύπη/απογοήτευση/ντροπή”
Το gaslighting είναι μια συμπεριφορά χειραγώγησης που έχει στόχο την υπονόμευση της πραγματικότητας ενός ανθρώπου με το να του αρνούνται όσα θυμάται από ένα περιστατικό ή συνομιλία, να μην πιστοποιούν την εγκυρότητα των συναισθημάτων του, να τον αγνοούν όταν εκφράζει παράπονα και να να τον αντιμετωπίζουν με ασέβεια. Ουσιαστικά του αρνούνται όλη του την πραγματικότητα, μέχρι να υποκύψει και να υιοθετήσει αυτή που του προβάλλουν.
Το gaslighting μπορεί να συμβεί σε κάθε είδους σχέση. Επαγγελματική, φιλική, οικογενειακή και στη σχέση με τον εαυτό μας.Δηλαδή, όταν εμείς οι ίδιοι μας κάνουμε gaslighting με το να μην μας ακούμε και να μην εμπιστευόμαστε αυτά που νιώθουμε και σκεφτόμαστε. Κάποιες ενδείξεις που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πότε το κάνουμε αυτό είναι οι παρακάτω:
Όταν δικαιολογούμε συνέχεια την άσχημη συμπεριφορά των άλλων
ακυρώνουμε διαρκώς τα συναισθήματά μας
όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα που πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε
Πιστεύουμε πως είμαστε πολύ ευαίσθητοι
δεν εμπιστευόμαστε την κρίση σας και ζητάμε επιβεβαίωση από τους άλλους για αποφάσεις που μας αφορούν
Όταν συχνά βρίσκουμε λόγους και τρόπους να κατηγορούμε τον εαυτό μας και τις επιλογές μας
Ευγενή κίνητρα και δικαιολογημένες αιτίες είναι πίσω από την σύνδεση που έχουμε κάνει πως το να μην εγκαταλείπουμε τους ανθρώπους σημαίνει ωριμότητα και καλοσύνη. Όλοι οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες όσο πληγωμένοι και αν είναι διατηρούν την πίστη στους ανθρώπους που αγαπούν, δεν τους αφήνουν όταν έχουν προβλήματα, αντέχουν τις δυσκολίες. “Το να τρέχεις μακριά είναι απιστία. Πολλά πράγματα είναι αναλώσιμα. Οι άνθρωποι ποτέ”.
Ωστόσο, αυτή η στάση ζωής έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα: ότι η υγεία μας, ο αυτοσεβασμός και η ωριμότητα κάποιες φορές ίσως να απαιτούν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουμε κάποιον, να σταματάμε να δίνουμε συνέχεια το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, να συγχωρούμε για πολλοστή φορά τα πάντα, να φανταζόμαστε πως πίσω από τις απρόσεκτες πράξεις που έκαναν και λόγια που είπαν εννοούσαν κάτι άλλο, πως οι προθέσεις τους ήταν καλές. Ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί να αποφασίσουμε αν θα εγκαταλείψουμε κάποιον άλλον ή τον εαυτό μας.
Συνήθως τα παιδιά λόγω συνθηκών και έλλειψης επιλογών δεν έχουν την ικανότητα να εγκαταλείψουν έναν ενήλικα όσο και αν τους έχει απογοητεύσει και συνεχίζουν -με οποιοδήποτε κόστος- να αγαπούν τον γονιό που προσφέρει αγάπη ακόμα και αν αυτή η αγάπη συνοδεύεται και με οδυνηρές πτυχές.
Τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν πως οι γονείς είναι άνθρωποι με αδυναμίες και περιορισμούς και συνήθως σκέφτονται τα εξής:
Μπορεί να αλλάξουν
Το παιδί πιστεύει και περιμένει υπομονετικά πως ο ενήλικας θα μεταμορφωθεί στο άτομο που τόσο πολύ έχει ανάγκη.
Κατά βάθος είναι καλή/καλός
Ένα παιδί μπορεί να δέχεται και να γίνεται στόχος των πιο κακών διαθέσεων ενός γονιού, αλλά να είναι και ο πιο αφοσιωμένος και ένθερμος υπερασπιστής του.
Μάλλον το πρόβλημα είμαι εγώ
Πιο εύκολα διαχειρίσιμο για ένα παιδί να πιστέψει πως είναι κακό και προβληματικό παρά να έρθει σε επαφή με τον πόνο της συνειδητοποίησης ότι ο γονιός του -από τον οποίο εξαρτάται- μπορεί απλά να είναι ένας κακός και εγωιστής μέτριος άνθρωπος.
Κανείς και πουθενά αλλού δεν μπορεί να είναι καλύτερα
σχεδόν αδύνατο για ένα παιδί να ξεφύγει, να πει “ξεκινάω από την αρχή” ή να πει “τέλος” σε μια κακοποιητική συμπεριφορά. Δύσκολα φαντάζονται τον εαυτό τους σε άλλες συνθήκες ιδιαίτερα εκείνα που έχουν τους περισσότερους λόγους για να μιλήσουν δεν υψώνουν καν τη φωνή τους.
Κάθε μία από τις παραπάνω σκέψεις έχει και την ενήλικη αντίστοιχη. Σε κάποιες ανεκπλήρωτες σχέσεις, οι δεξιότητές μας μπορεί να είναι όσες και αυτές που είχαμε ως παιδιά. Μπορεί να είμαστε καλοί να δικαιολογούμε γιατί μένουμε κάπου που δεν είναι καλά, γιατί φταίμε εμείς, γιατί οι άλλοι έχουν ελαφρυντικά.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως στο σήμερα δεν μπορούμε να μάθουμε να θυμώνουμε και με κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό μας. Να κάνουμε κάτι που μας φαίνεται πολύ περίεργο: να φεύγουμε. Αυτό δεν είναι ένδειξη δειλίας ή αδυναμίας χαρακτήρα. Είναι ένδειξη πως μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τοποθετούμε τις ανάγκες μας εκεί που θα έπρεπε να είναι: στο κέντρο των σκέψεών μας.
“Το υλικό σύμπαν διέπεται κυρίως από τις σκέψεις μας. Αυτό που χρειάζεται είναι απλά να οραματιστείτε αυτό που θέλετε από τη ζωή, και αυτό θα σας δοθεί. Εάν αυτό που οραματίζεστε δεν σας έρχεται, τότε δεν το πιστεύετε, δεν το θέλετε πραγματικά. Θα πρέπει να προσπαθήσετε περισσότερο” . Κάθε γενιά έχει τα δικά της μάντρα αισιοδοξίας και αυτοβελτίωσης. Μέρος αυτής της γενιάς, της Gen Z, υιοθετεί το “σύνδρομο του τυχερού κοριτσιού” που λέει πως τα καταφατικά μάντρα και η θετική στάση και νοοτροπία στη ζωή είναι αυτά που θα μας ανοίξουν το δρόμο για να καταφέρουμε αυτό που θέλουμε.
Στο tiktok, πολλοί είναι εκείνοι που λένε πως το σύνδρομο του τυχερού κοριτσιού είναι ο λόγος που κέρδισαν αθλητικά στοιχήματα, αγόρασαν το πρώτο τους σπίτι και που πήραν αύξηση. Τα βίντεο με το hashtag #LuckyGirlSyndrome έχουν προβληθεί 149 εκατομμύρια φορές.
Πόσο βοηθάνε τα αισιόδοξα μάντρα και οι θετικές σκέψεις; Η αλήθεια είναι πως η εξάσκηση της αισιοδοξίας επαναπλαισιώνοντας τις σκέψεις μας γύρω από μια πιο θετική νοοτροπία μπορεί να βοηθήσει στο να γίνουμε περισσότερο ανθεκτικοί. Επαναλαμβανόμενα μάντρα που λέμε στον εαυτό μας σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι πολύ βοηθητικά. Μακροπρόθεσμα όμως, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ της χρήσης αυτού του τρόπου αυτουποστήριξης ως ένα ακόμα εργαλείο και της υιοθέτησής του ως ο τρόπος να πορευτώ στη ζωή μου έχοντας ως πεποίθηση -σχεδόν θρησκευτική πίστη- στο πώς λειτουργεί το σύμπαν.
Οι φιλοδοξίες, τα όνειρα που έχουμε τις περισσότερες φορές αντικατοπτρίζουν αυτό που χρειαζόμαστε από τη ζωή και είναι σημαντικό να τους δίνουμε χώρο και να τα ακούμε. Η ονειροπόληση για το μέλλον μας μπορεί να τονώσει τη διάθεσή μας και να μας ικανοποιήσει αλλά αυτό από μόνο του δεν μας δίνει την ενέργεια να κάνουμε δράση και να επιτύχουμε οποιονδήποτε στόχο.
Αυτό που παρατηρώ ολοένα και περισσότερο είναι μια αντίληψη που επικρατεί πως η επιτυχία και η ευτυχία σε όλους τους τομείς είναι γραμμική. Βλέπουμε ένα τελικό αποτέλεσμα, μια ωραία εικόνα, ένα καλογραμμένο κείμενο, ένα ωραίο σώμα και πιστεύουμε πως είναι κάτι απλό. Δυσκολευόμαστε να δούμε τη δουλειά που έχει προηγηθεί. Σα να ξεχνάμε πως εάν θέλω να κάνω το οτιδήποτε το να κάνω απλά θετικές σκέψεις και να περιμένω χωρίς να κάνω δράση, θα γίνω πολύ καλή ακριβώς σ’αυτό. Στο να περιμένω.
Οι άνθρωποι έχουμε πολλές πλευρές. Δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα και πολλές φορές το ίδιο ισχύει και για τα συναισθήματά μας. Δεν είμαστε μόνο οι δυνατότητές μας αλλά και οι περιορισμοί μας. Δεν έχουμε μόνο φωτεινές πλευρές αλλά και σκοτεινές. Όταν δίνουμε χώρο σε όλα μας τα συναισθήματα και σε όλες τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε χωρίς να κρίνουμε και να χαρακτηρίζουμε κάτι ως καλό ή κακό, μας επιτρέπουμε να είμαστε ολόκληροι και τότε θα μπορούμε να μεγαλώνουμε, να εξελισσόμαστε και αν θέλουμε να αλλάζουμε. Μπορούμε να είμαστε
και ικανοί και σε αδιέξοδο και να χαμογελάμε και ταυτόχρονα να ζοριζόμαστε και να είμαστε ευγενικοί και να οριοθετούμαστε και να νιώθουμε ευάλωτοι και ισχυροί και επιτυχημένοι και με τραύματα και εξωστρεφείς και μόνοι και σημαντικοί και με ψεγάδια και εσωστρεφείς και να κάνουμε προσπάθειες να επικοινωνούμε και να ερχόμαστε κοντά στους άλλους και στοργικοί και προβληματισμένοι
Το τελευταίο διάστημα πέφτω συνέχεια πάνω σε άρθρα παρόμοιας θεματολογίας: “γιατί είναι σημαντικό να αφηγούμαστε την ιστορία μας; 10 λόγοι που πρέπει να μοιραστείτε την ιστορία σας δημόσια. ανθεκτικότητα και τα τέσσερα οφέλη που θα έχετε εάν πείτε την ιστορία σας”
Το σύντομο αυτό άρθρο μας προτρέπει να αρχίσουμε τώρα να καταγράφουμε κάποιες ιστορίες μας, όσο οι αναμνήσεις είναι ζωντανές. Οι καλύτερες ιστορίες δείχνουν όχι μόνο τι έχουμε κάνει, αλλά γιατί και πώς, μας επισημαίνει ο αρθρογράφος. Μας λέει να ξεκινήσουμε μιλώντας/γράφοντας για τον τρόπο με τον οποίο βρεθήκαμε σε μια δουλειά. Τι προσπαθούμε να κάνουμε με τη ζωή μας και πώς λειτουργεί; τους μεγαλύτερους θριάμβους μας, τις αποτυχίες μας και τι έχουμε μάθει από αυτές. Επίσης, τα πιο περίεργα, τα πιο αστεία, τα πιο υπέροχα και απαίσια πράγματα που μας έχουν συμβεί.
«Το να βάζεις τα πράγματα σε λέξεις βοηθά να τα οργανώσεις στο μυαλό σου», λέει ο James W. Pennebaker, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. «Κάποτε, όλοι πρέπει να στεκόμαστε και να κάνουμε έναν απολογισμό και να σκεφτόμαστε: Τι κάνω, πού πηγαίνω και είναι αυτή η ζωή που θέλω;»
Σε όλο αυτό, υπάρχει ένα κέρδος μας λέει. Η συγγραφή ή η καταγραφή αυτών των ιστοριών συχνά βοηθάει τους ανθρώπους να αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους και μπορεί ακόμα και να βελτιώσουν την υγεία τους. Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν ελάχιστο ή καθόλου ενδιαφέρον για το παρελθόν, συμπεριλαμβανομένου και του δικού τους. Μας προτείνει εάν στην προσπάθειά μας να πούμε την ιστορία μας διαπιστώσουμε ότι μας φέρνει μόνο θλίψη, να μην επιμείνουμε.
Θα συμφωνήσω με τη τελευταία παράγραφο του άρθρου πως ακόμα και αν κανείς δεν διαβάσει ή δεν ακούσει την ιστορία μας, δεν θα έχουμε χάσει το χρόνο μας, μιας και ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουμε -εάν θέλουμε- τον τρόπο με τον οποίο ζούμε και να τον κάνουμε καλύτερο.
Πιστεύω πως ο καθένας μας προσπαθεί να κατανοήσει τη ζωή του μέσα από την αφήγηση της προσωπικής του ιστορίας. Ο τρόπος που επιλέγουμε να το κάνουμε λέει πολλά για εμάς αλλά κυρίως μπορεί να γίνει ένα ψυχολογικό εργαλείο που θα ανακουφίσει τον πόνο μας. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος δεν μπορεί να αφηγηθεί μια ιστορία γύρω από τη θλίψη του; τι γίνεται όταν η ιστορία του αφηγείται αυτόν; Η παιδική ηλικία αφήνει στον καθένα μας μια τέτοια ιστορία. Μια ιστορία που δεν βρήκαμε τρόπο να εκφράσουμε με λόγια, γιατί κανένας δε μας βοήθησε να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις. Όταν δεν έχουμε τρόπο να αφηγηθούμε την ιστορία μας, η ιστορία μας αφηγείται εμάς.
Στο άρθρο της Ελίζας Συναδινού στο Κ της Καθημερινής διαβάζουμε για το decluttering, το ξεσκαρτάρισμα. Μέχρι τώρα όλοι είχαμε ακούσει για την παθολογική συσσώρευση πραγμάτων τώρα όλοι ακούμε για τη μανία και τα περίεργα challenges στο διαδίκτυο για το ξεσκαρτάρισμα. Πότε μια τάση, μια συμπεριφορά αρχίζει και γίνεται ακραία; σημαίνει κάτι η ανάγκη να ξεφορτώνεται κάποιος τα πάντα από το σπίτι του;
Η δική μου πολύ σύντομη παρέμβαση στο άρθρο είναι πως οποιαδήποτε συμπεριφορά μπορεί να χαρακτηριστεί ταλαιπωρητική αν η φύση της αρχίζει και γίνεται εμμονική και ψυχαναγκαστική. Αυτό αφορά και μια κατά τα άλλα υγιή συμπεριφορά όπως το καθάρισμα ή το ξεσκαρτάρισμα. Το να είμαστε οργανωμένοι, να ξέρουμε τι πράγματα έχουμε στο σπίτι μας είναι κάτι που βοηθάει εμάς τους ίδιους και κάνει τη ζωή μας πιο ξεκούραστη. Όταν όμως δεν μπορούμε να ανεχθούμε καθόλου την ακαταστασία ή έχουμε σκέψεις και συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μέχρι τα πράγματα να είναι “ακριβώς όπως πρέπει” τότε ίσως να μιλάμε για ένα σύμπτωμα ή υπερβολικού άγχους ή κάποιου ψυχαναγκασμού. Ένας τρόπος διαχείρισης-ανακούφισης του άγχους μπορεί να είναι και αυτός.
Γενικά μια συμπεριφορά μπορούμε να την καταλάβουμε, να την εξηγήσουμε καλύτερα από διάφορα πράγματα όπως για παράδειγμα, πόσο αυτό που κάνω με διευκολύνει ή με δυσκολεύει στην καθημερινότητά μου και σε συνδυασμό με το πλαίσιο-το πεδίο που ζω; Πόσο μια συμπεριφορά μου ελκύει ή απωθεί άλλους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου, πόσο λιγότερο ή περισσότερο λειτουργικό και παραγωγικό με κάνει;
Η εστίαση και η εμμονή με την τελειομανία συνδέεται πολύ και με το άγχος ιδιαίτερα σε νεαρότερες ηλικίες.
Η περίοδος των εορτών συνήθως είναι μέρες χαράς, ξεκούρασης και συντροφικότητας, αλλά σε πολλούς ανθρώπους πυροδοτούν και αισθήματα μοναξιάς. Μπορεί να είμαστε ανάμεσα σε φίλους και δικούς μας ανθρώπους και να αισθανόμαστε μόνοι, ή να είμαστε μόνοι και να αισθανόμαστε πλήρεις και ήρεμοι.
Το άρθρο προτείνει πέντε τρόπους που μπορούν να μας βοηθήσουν εάν αισθανόμαστε μόνοι και μας είναι δύσκολο να το διαχειριστούμε.
Θέλω να προσθέσω πως πολλές φορές προσπαθούμε να βάλουμε στο αθόρυβο, σε mute τη λύπη και τη μοναξιά. Όμως εάν μπει σε mute μια πτυχή της συναισθηματικής μας εμπειρίας, θα σιγάσουν όλες. Το κουμπί της σίγασης είναι ένα. Καλή Χρονιά 🙂
Να κάνουμε κάτι για τους άλλους Οι άνθρωποι ακμάζουμε όταν δίνουμε κάποιο νόημα στην καθημερινότητά μας, όταν εμπλεκόμαστε και συνδεόμαστε σε κοινότητες και προσφέρουμε και όχι μόνο όταν δεχόμαστε. Οι έρευνες που έχουν γίνει για τα οφέλη, την ανακούφιση των συναισθημάτων απομόνωσης και θλίψης που προσφέρει ο εθελοντισμός είναι αμέτρητες. Οι πιθανότητες να βουλιάξουμε στην απόγνωση είναι πολύ λιγότερες όταν κινητοποιούμαστε, όταν κάνουμε και την πιο απλή, απτή δράση. Μη φαντάζεστε κάτι μεγάλο. Μικρές πράξεις καλοσύνης, όπως πχ να εξυπηρετήσουμε έναν γείτονά μας με το να κουβαλήσουμε τα ψώνια, να του ποτίσουμε τα φυτά ή να κουβεντιάσουμε μαζί του για λίγο. Εάν μας είναι δύσκολο και δεν ξέρουμε τι να προσφέρουμε, απευθυνόμαστε σε οργανώσεις που η δράση τους σημαίνει κάτι για εμάς και που ξέρουν να μας καθοδηγήσουν.
Να αξιοποιήσουμε τη δημιουργικότητά μας Η δημιουργική έκφραση μπορεί να πάρει διάφορες μορφές όπως η ζωγραφική, χειροτεχνίες, γράψιμο, διάφορες δουλειές στο σπίτι που όλο αναβάλουμε. Εάν αυτό μας είναι δύσκολο μπορούμε να παρακολουθήσουμε μια παράσταση, μια συναυλία, το οποίο θα μας ‘αναγκάσει’ να βγούμε από το σπίτι. Η κοινωνική απομόνωση και η μοναξιά δεν είναι συνώνυμες καταστάσεις αλλά συνδέονται.
Να προκαλέσουμε-να αμφισβητήσουμε τις εσωτερικές μας αφηγήσεις Οι μεγάλες προσδοκίες της μαγείας των Χριστουγέννων, η βαθιά, ουσιαστική επαφή με αγαπημένα πρόσωπα τις περισσότερες φορές προκαλούν συναισθήματα απογοήτευσης και ματαίωσης. Ο Δρ. Φλόιντ χρησιμοποιεί και ο ίδιος συχνά την τεχνική της αναπλαισίωσης. Μένουμε σε αυτά που έχουμε και όχι σε αυτά που δεν έχουμε. Σ’ένα οικογενειακό τραπέζι εστιάζουμε σε όσους είναι παρόντες και όχι σε όσους δεν είναι. Αυτό ισχύει για πολλές καταστάσεις. Ο τρόπος που θα μεταμορφώσουμε την αφήγησή μας -χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα αλλάξουμε τα γεγονότα- μπορεί να γίνει ψυχολογικό εργαλείο που θα ανακουφίσει τον πόνο μας.
4. Τις στιγμές που είμαστε μόνοι να τις δούμε ως ευκαιρία Ως ευκαιρία να κάνουμε κάτι που πραγματικά μας ευχαριστεί χωρίς να έχουμε ενοχές γι αυτό. Θα βοηθήσει να ξέρουμε από πριν τι είναι αυτό που μας βοηθάει για να αισθανόμαστε πιο γειωμένοι όταν δεν είμαστε καλά. Θα προσθέσω πως βοηθάει πολύ να ξέρουμε πως τα συναισθήματα εναλλάσσονται και πως δεν διαρκούν για πάντα.
5. Να αποδεχτούμε τη μοναξιά μας Η μοναξιά αυτές τις μέρες είναι δύσκολη και για έναν ακόμα λόγο. Νομίζουμε πως μόνο εμείς αισθανόμαστε έτσι. Και ενώ οι στρατηγικές των ειδικών είναι πάντα χρήσιμες και αποτελεσματικές, το πιο αποτελεσματικό είναι η αποδοχή των συναισθημάτων μας. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε επίγνωση των συναισθημάτων μας και να τα αποδεχόμαστε γιατί έτσι καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει, μας δίνουν πληροφορίες. Τι μου προκαλεί άγχος και τι χρειάζομαι; τι είναι αυτό που με θυμώνει και τι χρειάζομαι; υπάρχει κάτι που εάν αλλάξω στη ζωή μου θα είναι καλύτερα για μένα;
Ας θυμόμαστε όχι μόνο τώρα, αλλά και πάντα να είμαστε μαλακοί και ευγενικοί με τον εαυτό μας όταν δεν είμαστε καλά και πως το να είμαστε άνθρωποι σημαίνει πως θα υπάρξουν στιγμές που θα παλέψουμε και που θα πονάμε. Όμως η ταλαιπωρία είναι κάτι που μερικές φορές κάνουμε στον εαυτό μας με την άρνηση, την αγανάκτηση, το παράπονο, την αυτολύπηση που περιβάλλεται από τον πόνο. Για να αφήσουμε την ταλαιπωρία, πρέπει πρώτα να επιτρέψουμε και να αποδεχτούμε τον πόνο.
Analyse this #not 