Trauma and Addiction

  1. What is childhood trauma?

Let’s start by answering what is trauma if you don’t mind. One of the common misunderstandings is that trauma is an event that created a disruption in our psyche. However, trauma is not about what happened to us, it’s about what happens inside of us. The best way to explain this is with an example that I commonly use with clients: If you think about a soda can as an example. The soda can is a person, when the can is whole it can function as a can it holds liquids, It has specific shape, helps maintain temperature, etc. if I take a big rock and I strike the can. It is going to be reshaped. It is going to be different, it is going to affect its functionality and how it looks. This is the impact of trauma; it reshapes who I am and how I see the world and how I relate to it.

This type of impact is an example of abusive behaviors, when we are strike by a big rock is fairly easy to see how the relationship between the rock and the dent that is left in the can. However, the reshaping of trauma is not exclusive the big rock events, if I take little pebbles and just constantly hit the can with pebbles, eventually that can will be reshaped. But it is impossible to find the one pebble that caused all the damage/trauma is then present through constant patterns, situations, behaviors, moments, environments, which reshape who I am and how I see the world. But they are not as clear as the big rock.

What are those patterns? A constant experience of disconnection and aloneness because parents are not present. Depression from a parent that is experience as a lack of being seen, not being able to be held, constant patterns of possible aggression and up and downs in the emotions, anxious households, fearful households, etc. However, as adults we tend to be unfair to our younger self, we measure trauma from an adult perspective.  We tend to dismiss the reality of the experience of the child. But the reality is that when you are growing up in an environment where you are constantly being hit by those pebbles, eventually they leave a mark and have an impact on how you see ourselves, how you see others and see the world.

Now that we establish a basic understanding of trauma, I can finally answer your question. Childhood trauma is the reshaping that we experience in our development that has an impact on how I see myself, the world and my relationship between the two.

2.  Does everybody who is traumatized will have an addiction or a compulsive behavior? 

Great question and it will be a completely unfair and unreal answer, yes. However, if we understand trauma as an impact on my ability to be in the world in a way that feels authentic, that I’m able to take care of my needs without dismissing them. We can begin to explore addiction from its purpose and ascertain it as a developmental adaptation or a creative adjustment. If we look at our clients’ stories and we invite curiosity into understanding their relationship with the addictive behavior, we often find it started in early adolescence. This is no coincidence, during this important transitional period belonging to a social group becomes priority, and  self-awareness  is especially keen on the risk for otherness in my story and/or self-perception. The impact of the reshaping of abstract adaptation of trauma is present in social interactions.

Addiction is a functional creative adjustment in early life. Therefore, addiction can be a common way of adjusting from the impact of trauma. However, is important to understand addiction as not just substance abuse. When we think about addiction, we have to include behaviors, relationships, substances, emotional states, sex, etc. that serve the purpose of interrupting contact. 

This is crucial because we can be too narrow in our view of addiction by only focusing on the behaviors and the aftermath of the loss of control, the disarray, the suffering, the negative consequences, the broken relationships, the broken promises, the inability to function and connect with others. These are some of the long-term negative consequences of addiction.

3. Are there any good addictions? For instance work

The tricky thing here is that all addictions are good in the beginning, if we understand good as they do their job for a while, and we experience pleasure from them. The problem is that in the long-term the pleasure of addiction is followed by negative consequences, these negative consequences pile on and become extremely disruptive in the individual’s life.

Let’s define addiction quickly before I finish answering this question. Addiction is any behavior, experience, substance, etc. that brings pleasure and/or relief in the short-term, long-term negative consequences and despite this I’m unable or unwilling to  stop. Therefore, if something has become and addictive behavior based on those 3 qualifiers it will be hard to say that there is any addiction that is “good”, the challenge is that in most modern societies we glorify certain addictive behaviors like working out or professional success and we condemn others such as alcohol or drug use. Others can be glorified or condemned depending on gender for example compulsive sexual behavior in a man can be admired were in women it can be shameful and condemned.

4. Is an addiction a choice? 

That is a complicated question, it is a choice but most of the time is not a conscious choice. The best way to understand how people become addicted is with the example of the boiling frog. So in order to boil a frog you cannot have the water boiling and throw a frog in because it will jump out, so the way this is done is that they put the frogs in while the water is cooled and the slowly increase the temperature, by the time the water is boiling it is too late for the frog to get out. The same thing happens in addiction for humans, it is a slow process and which initially the addictive behaviors are positive and enjoyable and by the time we notice that the water is boiling is impossible to get out 

5. Is there really such a thing as an addictive personality?

A lot of people think this is true, however in my experience I do not agree. I believe there are certain environmental and genetic combinations that create a higher risk for addiction. Therefore, the more significant the family history of trauma and addiction the higher the risk of being prone to addictive behaviors. Not sure this is a personality issue.

6. What does it mean to have an addiction to relationships? 

That your object for disconnecting from yourself is another person. That is the simple answer but there is a bit more to it. Because an addictive relationship normally includes some common experiences, for example “I can’t live with you, but I can’t live without you” type of beliefs. In my experience these relationships are normally recreating a familiar relational theme that comes for childhood experiences. For example, if I had the experience of not being seen or abandoned in childhood, I will find a partner that will shut down or runaway in times of crisis or discomfort and will perceived to be abandoned and believe this is my destiny

7. Is the saying “once an addict, always an addict” true? 

Well!!!! It depends on how you look at it. For most people with substance dependent issues there is no going back to using in a social or managed way, because of how substances impact the brain. Thus, if you are looking at this as the ability to go back to the same behaviors that you were doing before with negative consequences the answer will be yes you are always an addict or recovering addict. If you see this through the lens of healing trauma, then your need to anesthetize in a compulsive way will be less, but it does not mean you can go back to your addictive behavior without risk.

8. I know that it doesn’t work like that and change is not always linear, but a lot of people would like to know how much time and effort it will take to overcome addictive or compulsive behaviors 

You are correct, change is not linear and healing is more like a roller coaster. This is a common question and a hard one to answer, because it can take anywhere between 6 months to several years. It depends on a couple of factors, one of course being the severity and time of the trauma and addictive behaviors. The other has to do with what the goal for treatment is. If it is stopping a “bad” behavior, or healing. Because healing goes beyond stopping “bad” behaviors. Healing is to discover that I have the ability to make space for pain and that that pain will eventually end. Which makes it very hard to put a timeline to healing.

https://www.in-sighttherapygroup.com/lectures-workshops 


 

Τραύμα και εξάρτηση

Τον Rafael Cortina τον γνώρισα πριν ένα χρόνο όταν ξεκίνησα την εκπαίδευση μαζί του για το τραύμα και τις εξαρτήσεις και παράλληλα κάνουμε μαζί και ομαδική εποπτεία. Είναι ψυχοθεραπευτής Gestalt με ειδίκευση στο τραύμα και τις εξαρτήσεις και η έδρα του είναι στο San Diego. Ο τρόπος που εξηγεί το τραύμα και τη σύνδεσή του με την εξάρτηση είναι απλός, κατανοητός, ανθρώπινος και κυρίως βγάζει νόημα. Του έκανα κάποιες ερωτήσεις για το θέμα και ανταποκρίθηκε με μεγάλη προθυμία.

Τι εννοούμε όταν λέμε παιδικό τραύμα; υπάρχουν καλοί εθισμοί όπως π.χ. η δουλειά; πόσο χρόνο θα χρειαστεί κάποιος για να ξεπεράσει έναν εθισμό; πόσο πραγματικός είναι ο όρος εθιστική προσωπικότητα; είναι ο εθισμός επιλογή; 

Στο τέλος θα δείτε το λινκ από το site του Rafael στο οποίο μπορείτε να δείτε και ένα πεντάλεπτο βίντεο και όποια άλλη πληροφορία θέλετε να μάθετε για εκείνον και την ομάδα του. 

1. Τι είναι το παιδικό τραύμα;

Πριν απαντήσω ας δούμε λίγο τι είναι τραύμα.  Μια από τις πιο συχνές παρεξηγήσεις είναι πως το τραύμα είναι ένα γεγονός που δημιούργησε μια αναστάτωση στον ψυχισμό μας. Ωστόσο, το τραύμα δεν έχει να κάνει με αυτό που μας συνέβη, έχει να κάνει με αυτό που συμβαίνει μέσα μας. Ο καλύτερος τρόπος για να το εξηγήσω είναι με ένα παράδειγμα που χρησιμοποιώ συνήθως με τους θεραπευόμενούς μου: Ας φέρουμε στο μυαλό μας ένα κουτί αναψυκτικού. Το κουτάκι είναι ένας άνθρωπος. Όταν το κουτάκι είναι άθικτο λειτουργεί ως κονσέρβα που κρατάει υγρά, έχει συγκεκριμένο σχήμα, βοηθά στη διατήρηση της θερμοκρασίας κτλ. Εάν τώρα πάρω μια μεγάλη βαριά πέτρα και χτυπήσω το κουτάκι, αυτό δεν θα μείνει ίδιο. Θα αλλάξει η εμφάνισή του, η λειτουργικότητά του, θα είναι πια διαφορετικό. 

Αυτή είναι η επίδραση του τραύματος. Αναδιαμορφώνει το ποιος είμαι, πώς βλέπω τον κόσμο και πώς σχετίζομαι μαζί του.   Αυτή η επίδραση-επίπτωση είναι ένα παράδειγμα καταχρηστικών συμπεριφορών, όταν χτυπηθούμε από μια μεγάλη βαριά πέτρα είναι αρκετά εύκολο να δούμε ποιά είναι η σχέση μεταξύ της πέτρας και του βαθουλώματος που έχει πλέον το κουτάκι. Ωστόσο, για το πώς αλλάζει σχήμα το τραύμα δεν φταίει αποκλειστικά το χτύπημα της μεγάλης βαριάς πέτρας. Αν πάρουμε μικρά βότσαλα και απλά σημαδεύουμε και χτυπάμε συνεχώς, το κουτάκι πάλι θα αλλάξει μορφή. Αλλά είναι αδύνατο να βρει κανείς το συγκεκριμένο βότσαλο που προκάλεσε όλη τη ζημιά/τραύμα. Η ζημιά, το τραύμα γίνεται από σταθερά μοτίβα, καταστάσεις, συμπεριφορές, στιγμές, περιβάλλοντα, τα οποία αναδιαμορφώνουν αυτό που είμαι και πώς βλέπω τον κόσμο. Τα μικρά βότσαλα δεν είναι τόσο καθαρά όσο η μεγάλη, βαριά πέτρα.

Ποια είναι αυτά τα μοτίβα; Είναι μια επαναλαμβανόμενη εμπειρία αποσύνδεσης και μοναξιάς επειδή οι γονείς δεν ήταν/είναι παρόντες. Η κατάθλιψη ενός γονέα που από το παιδί βιώνεται ως “δεν με βλέπει”, ως δεν μπορω να βασιστώ, συνεχή μοτίβα πιθανής επιθετικότητας και σκαμπανεβάσματα στα συναισθήματα και στη διάθεση, ανήσυχα και φοβισμένα σπίτια.

Ωστόσο, ως ενήλικες τείνουμε να είμαστε άδικοι για τον νεότερο, παιδικό εαυτό μας. Αξιολογούμε το τραύμα από την οπτική γωνία των ενηλίκων. Έχουμε την τάση να απορρίπτουμε την πραγματικότητα της εμπειρίας του παιδιού. Αλλά η πραγματικότητα είναι πως όταν μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον όπου συνεχώς όλα αυτά τα βότσαλα βρίσκουν τον στόχο τους, τελικά αφήνουν σημάδι και έχουν αντίκτυπο στο πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, πώς βλέπουμε τους άλλους και πώς βλέπουμε τον κόσμο.

2. Όλοι όσοι βιώσει κάποιο τραύμα θα έχουν έναν εθισμό ή μια ψυχαναγκαστική συμπεριφορά;

Καλή ερώτηση και θα είναι εντελώς άδικη και εξωπραγματική απάντηση. Ναι. Ωστόσο, αν κατανοήσουμε το τραύμα ως αντίκτυπο στην ικανότητά μας να υπάρχουμε στον κόσμο με τρόπο αυθεντικό, θα είμαστε σε θέση να φροντίσουμε τις ανάγκες μας χωρίς να τις απορρίπτουμε. Μπορούμε να αρχίσουμε να εξερευνούμε τον εθισμό και να τον δούμε ως αναπτυξιακή προσαρμογή ή δημιουργική προσαρμογή.

Αν κοιτάξουμε τις ιστορίες των θεραπευόμενών μας και προσκαλέσουμε την περιέργεια για να κατανοήσουμε τη σχέση τους με την εθιστική συμπεριφορά, συχνά βλέπουμε ότι ξεκίνησε στην πρώιμη εφηβεία. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Κατά τη διάρκεια αυτής της σημαντικής μεταβατικής περιόδου, η αίσθηση του ανήκειν σε μια κοινωνική ομάδα γίνεται προτεραιότητα, και η αντίληψη που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας έχει την τάση να αντιστέκεται ιδιαίτερα στην ετερότητα/διαφορετικότητα στο πώς θα πλάσουμε τη δική μας ιστορία και στην αυτο-αντίληψή μας. Το πώς επιδρά η αναδιαμόρφωση μιας αφηρημένης ερμηνείας του τραύματος, εκδηλώνεται στις κοινωνικής συναναστροφές. 

Ο εθισμός είναι μια λειτουργική δημιουργική προσαρμογή στην πρώιμη ζωή. Επομένως, ο εθισμός μπορεί να είναι ένας κοινός τρόπος προσαρμογής από τις επιπτώσεις του τραύματος. Ωστόσο, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τον εθισμό όχι μόνο ως κατάχρηση ουσιών. Όταν σκεφτόμαστε τον εθισμό, πρέπει να συμπεριλάβουμε συμπεριφορές, σχέσεις, ουσίες, συναισθηματικές καταστάσεις, σεξ κ.λπ. που εξυπηρετούν τον σκοπό της διακοπής της επαφής.

Αυτό είναι σημαντικό γιατί μπορεί να έχουμε πολύ περιορισμένη αντίληψη για τον εθισμό εστιάζοντας μόνο στις συμπεριφορές και τις συνέπειες της απώλειας ελέγχου, της αταξίας, της ταλαιπωρίας, των αρνητικών συνεπειών, των διαλυμένων, των αθετούμενων υποσχέσεων, της αδυναμίας σύνδεσης με τους άλλους. Αυτές είναι μερικές από τις μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες του εθισμού.

Τώρα λοιπόν που έχουμε μια βασική και κοινή κατανόηση του τραύματος, μπορώ επιτέλους να απαντήσω στην ερώτησή σου: Το παιδικό τραύμα είναι η αλλαγή που βιώνουμε στην ανάπτυξή μας που έχει αντίκτυπο στο πώς βλέπω τον εαυτό μου, τον κόσμο και τη σχέση μου μεταξύ των δύο.

3. Υπάρχουν καλοί εθισμοί; Για παράδειγμα η δουλειά

Το δύσκολο εδώ είναι ότι όλοι οι εθισμοί είναι καλοί στην αρχή, καθώς κάνουν τη δουλειά τους για λίγο και παίρνουμε ευχαρίστηση από αυτούς. Το πρόβλημα είναι ότι μακροπρόθεσμα η ευχαρίστηση του εθισμού ακολουθείται από αρνητικές συνέπειες, αυτές οι αρνητικές συνέπειες συσσωρεύονται και γίνονται εξαιρετικά ανατρεπτικές στη ζωή ενός ανθρώπου.

Ας ορίσουμε γρήγορα τον εθισμό πριν ολοκληρώσω την απάντηση σε αυτήν την ερώτηση. Εθισμός είναι οποιαδήποτε συμπεριφορά, εμπειρία, ουσία κ.λπ. που φέρνει ευχαρίστηση ή/και ανακούφιση στις βραχυπρόθεσμες, μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες και παρόλα αυτά δεν μπορώ ή δεν επιθυμώ να σταματήσω. Επομένως, εάν κάτι έχει γίνει και εθιστική συμπεριφορά βάσει αυτών των τριών χαρακτηριστικών, θα είναι δύσκολο να πούμε ότι υπάρχει κάποιος εθισμός που είναι «καλός», η πρόκληση είναι ότι στις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες αποθεώνουμε ορισμένες εθιστικές συμπεριφορές όπως η άσκηση ή η επαγγελματική επιτυχία και καταδικάζουμε άλλες, όπως τη χρήση αλκοόλ ή ναρκωτικών.

Άλλοι μπορούν να αποθεωθούν ή να καταδικαστούν ανάλογα με το φύλο, για παράδειγμα, η καταναγκαστική σεξουαλική συμπεριφορά ενός άντρα μπορεί να είναι θαυμαστή, ενώ στις γυναίκες μπορεί να είναι ντροπιαστική και καταδικασμένη.

4. Είναι ο εθισμός επιλογή; 

Αυτή είναι μια πολύπλοκη ερώτηση, είναι επιλογή αλλά τις περισσότερες φορές δεν είναι συνειδητή επιλογή. Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβετε πώς οι άνθρωποι εθίζονται είναι με το παράδειγμα του βατράχου που βράζει. Για να βράσετε λοιπόν έναν βάτραχο δεν μπορείτε να έχετε το νερό να βράζει και να ρίξετε έναν βάτραχο μέσα γιατί θα πηδήξει έξω, οπότε ο τρόπος που γίνεται αυτό είναι ότι βάζουν τους βατράχους μέσα όσο το νερό είναι κρύο και αυξάνουν σιγά σιγά τη θερμοκρασία. Όταν πια βράζει το νερό είναι πολύ αργά για να βγει ο βάτραχος. Το ίδιο συμβαίνει και στον εθισμό. Είναι μια αργή διαδικασία και η οποία αρχικά όπως όλες οι εθιστικές συμπεριφορές είναι θετικές και ευχάριστες και μέχρι να παρατηρήσουμε ότι το νερό βράζει είναι αδύνατο να βγούμε. 

5. Υφίσταται η έννοια εθιστική προσωπικότητα;

Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό είναι αλήθεια, ωστόσο από την εμπειρία μου δεν συμφωνώ. Πιστεύω ότι υπάρχουν ορισμένοι περιβαλλοντικοί και γενετικοί συνδυασμοί που δημιουργούν υψηλότερο κίνδυνο εθισμού. Επομένως, όσο πιο σημαντικό είναι το οικογενειακό ιστορικό τραύματος και εθισμού, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος να είναι κάποιος επιρρεπής σε εθιστικές συμπεριφορές. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι ένα ζήτημα προσωπικότητας.

6. Τι σημαίνει να έχει κάποιος εθισμό στις σχέσεις;

Ότι το αντικείμενο αποσύνδεσης από τον εαυτό του είναι ένα άλλο άτομο. Αυτή είναι η απλή απάντηση, αλλά υπάρχει και κάτι περισσότερο σε αυτήν.  Μια εθιστική σχέση περιλαμβάνει συνήθως κάποιες κοινές εμπειρίες, για παράδειγμα πεποιθήσεις τύπου «δεν μπορώ να ζήσω μαζί σου, αλλά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Από την εμπειρία μου, αυτές οι σχέσεις αναδημιουργούν συνήθως ένα οικείο σχεσιακό θέμα που έρχεται από τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας. Για παράδειγμα, αν το παιδικό μου βίωμα μου ήταν να μη με βλέπουν ή να με εγκαταλείψουν, θα βρω έναν σύντροφο που θα αποσύρεται ή θα φεύγει σε περιόδους κρίσης ή δυσφορίας και έτσι θα ξαναζήσω το συναίσθημα εγκατάλειψης, πιστεύοντας πως αυτή είναι η μοίρα μου.

7. Πόσο αλήθεια είναι το ρητό «μια φορά εθισμένος, πάντα εθισμένος»;

Εξαρτάται από το πώς το βλέπει κανείς. Για τους περισσότερους ανθρώπους με προβλήματα εξάρτησης, δεν υπάρχει επιστροφή στη χρήση με κοινωνικό ή διαχειριζόμενο τρόπο, λόγω του τρόπου με τον οποίο οι ουσίες επηρεάζουν τον εγκέφαλο.

Έτσι, εάν το δούμε ως την ικανότητα να επιστρέφει κάποιος στις ίδιες συμπεριφορές που έκανε πριν με τις αρνητικές συνέπειες, η απάντηση θα είναι ναι, θα είναι πάντα εθισμένος ή εξαρτημένος που αναρρώνει. Εάν το δούμε μέσα από τη σκοπιά του θεραπευτικού τραύματος, τότε η ανάγκη μας να κάνουμε αναισθησία με ψυχαναγκαστικό τρόπο θα είναι μικρότερη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στην εθιστική συμπεριφορά μας χωρίς κίνδυνο.

8. Ξέρω ότι δεν λειτουργεί έτσι και πως η αλλαγή δεν είναι πάντα γραμμική, αλλά πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να μάθουν πόσο χρόνο και προσπάθεια θα χρειαστεί για να ξεπεράσουν εθιστικές ή ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές.

Έχεις δίκιο η αλλαγή δεν είναι γραμμική και η θεραπεία μοιάζει περισσότερο με τρενάκι του λούνα παρκ. Αυτή είναι μια συνηθισμένη ερώτηση και είναι δύσκολο να απαντηθεί, γιατί μπορεί να διαρκέσει από 6 μήνες έως αρκετά χρόνια. Εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, ένας είναι η σοβαρότητα και ο χρόνος του τραύματος και οι εθιστικές συμπεριφορές. Το άλλο έχει να κάνει με το ποιος είναι ο θεραπευτικός στόχος. Εάν θέλουμε να σταματήσουμε μια «κακή» συμπεριφορά ή η επούλωση. Η θεραπεία υπερβαίνει το να σταματήσει κάποιος τις «κακές» συμπεριφορές. Θεραπεία είναι να ανακαλύψω ότι έχω την ικανότητα να αφήνω χώρο στον πόνο και ότι αυτός ο πόνος θα τελειώσει τελικά. Κάτι που  καθιστά πολύ δύσκολο να τεθεί ένα χρονοδιάγραμμα για τη θεραπεία.

https://www.in-sighttherapygroup.com/lectures-workshops

Ένα από τα πιο γνωστά κλισέ είναι το “κανείς δεν θα σε αγαπήσει εάν εσύ δεν αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου”. Αρκετοί άνθρωποι μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους αφού πρώτα αγαπηθούν από κάποιον άλλο ή κάποιος τους έκανε να νιώθουν ότι αξίζουν ή μια εμπειρία τους οδήγησε σε έναν δρόμο για να βρουν τον πραγματικό σκοπό στη ζωή τους. Γενικά καλό θα είναι να έχουμε στο νου μας πως τα κλισέ είναι τόσο γενικά που μπορούν να συνδεθούν με οποιαδήποτε ιδέα και αυτός είναι και ο λόγος που πολλές φορές τα καθιστά αναποτελεσματικά. Το να είμαστε καλοί ακροατές χωρίς να δίνουμε συμβουλές είναι πολύ σημαντικό. Δεν χρειάζεται να έχουμε πάντα κάτι να πούμε. Με το να είμαστε παρόντες και να ακούμε χωρίς να κρίνουμε ή να ερμηνεύουμε είναι πολύ πιο ανακουφιστικό και βοηθητικό για τον άλλον. 

Άσκηση για το σπίτι

Είναι μια καλή εποχή για να ξαναμπούμε όλοι σε ρυθμό, οπότε σήμερα, μια άσκηση αρκετά ευχάριστη και απλή:

– Σκεφτείτε μια φορά που κάποιος σας είπε όχι. Πώς αντιδράσατε; Θα μπορούσατε να είχατε αντιδράσει διαφορετικά;
– Σκεφτείτε μια φορά που θέλατε να πείτε όχι, αλλά δεν το κάνατε. Πώς θα μπορούσατε να είχατε οριοθετηθεί;
– Με τι τρόπο πιστεύετε ότι οι κοντινοί σας άνθρωποι θα ανταποκριθούν στα όριά σας; βασίζεται σε γεγονότα ή σε δικές σας υποθέσεις; τι έχει συμβεί στο παρελθόν και σας κάνει να το σκέφτεστε αυτό;
– Πιστεύετε πως χρειάζεστε σε κάποιο τομέα καλύτερη οριοθέτηση αυτό τον καιρό; (επαγγελματικά, οικογενειακές σχέσεις, φιλία, προσωπική ζωή)

Επτά λάθος ερμηνείες που κάνουμε για τους άλλους

Το να καταλαβαίνουμε τους άλλους δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κανένας δεν έχει την ικανότητα να διαβάζει τη σκέψη και αρκετές φορές τα συμπεράσματα που βγάζουμε για τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις προθέσεις των άλλων είναι λανθασμένα ή απλά προβολές. Τα πιο συνηθισμένα λάθη που κάνουμε και αφορούν τους άλλους είναι:

1. Οι άλλοι μας συμπαθούν περισσότερο από όσο φανταζόμαστε

Πολλές φορές όταν συζητάμε με κάποιον που δεν γνωρίζουμε καλά ανησυχούμε για την εντύπωση που κάναμε. Αναρωτιόμαστε αν είμασταν βαρετοί, μήπως μιλήσαμε πολύ και μοιραστήκαμε πολλά για εμάς. Πολλές φορές προβάλουμε στους άλλους δικές μας σκέψεις και συναισθήματα.

2. Το να μιλάμε με αγνώστους είναι πιο ευχάριστο από όσο νομίζουμε

Μπορεί να μην είναι μόνο ευχάριστο αλλά γνωρίζοντας πως δεν θα ξαναδούμε τον άλλον ίσως να μη μας νοιάζει τόσο πολύ για το τι εντύπωση θα κάνουμε και απλώς θα απολαύσουμε τη συζήτηση.

3. Οι άλλοι δεν παρατηρούν πάντα αυτό που θέλουμε να κρύψουμε

Η αλλιώς “ το φαινόμενο του προβολέα” δηλαδή όταν πιστεύουμε πως όλα τα φώτα είναι πάνω μας και ανά πάσα στιγμή και κάθε λάθος θα γίνει αμέσως αντιληπτό από τους άλλους. Βοηθάει να θυμόμαστε πως δεν ασχολούνται όλοι μαζί μας και πως δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου.

4. Οι άλλοι μας κρίνουν λιγότερο αυστηρά από όσο πιστεύουμε

Έχουμε την τάση να εστιάζουμε στα λάθη μας γι’αυτό και πιστεύουμε πως και οι άλλοι θα κάνουν το ίδιο. Αλίμονο εάν κρίνουμε έναν άνθρωπο από μια κακή μέρα που μπορεί να έχει και όχι από την ευρύτερη εικόνα και συμπεριφορά του.

5. Δεν είμαστε τόσο διάφανοι όσο πιστεύουμε

Εάν θέλουμε να ξέρουν οι άλλοι τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας πρέπει να τα μοιραζόμαστε και όχι να περιμένουμε να καταλάβουν και να θυμώνουμε που δεν καταλαβαίνουν. Η άγνοιά τους δεν είναι ένδειξη αδιαφορίας αλλά ένδειξη της δυσκολίας ή του φόβου που έχουμε να επικοινωνούμε.

6. Οι άνθρωποι εκτιμούν ένα κομπλιμέντο περισσότερο από όσο φανταζόμαστε

Μια αυθεντικά καλή κουβέντα μας κάνει να νιώθουμε καλά. Γιατί αποφεύγουμε να τη λέμε; Θα δώσω μια θετική ερμηνεία -που φυσικά δεν ισχύει για όλους- αλλά γιατί υποτιμάμε πόσο ωραία μπορεί να αισθανθεί κάποιος και υπερεκτιμάμε πόσο αμήχανα μπορεί να αισθανθεί με ένα κομπλιμέντο.

7. Δεν είμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε κανονίσει κάτι για το Σαββατόβραδο γιατί δεν βρίσκαμε την παρέα που θέλαμε

Αρκετοί νιώθουμε λιγότερο σίγουροι για την κοινωνική μας ζωή συγκριτικά με άλλους τομείς και τα κοινωνικά δίκτυα πιθανότατα να διαιωνίζουν αυτή την πεποίθηση. Πιστεύουμε πως οι άλλοι έχουν πιο έντονη κοινωνική ζωή που την απολαμβάνουν κιόλας.

Πώς να παρακολουθούμε τις ειδήσεις χωρίς να πέφτουμε σε απόγνωση

Η ειδησεογραφία -ειδικά τους τελευταίους μήνες- μπορεί να συντρίψει ακόμα και έναν γειωμένο άνθρωπο. Είναι απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο να έχουν πυροδοτηθεί μια ποικιλία συναισθημάτων σε όλους μας. Φόβος, άγχος, θλίψη, απογοήτευση, θυμός, ακόμα και ενοχή. Γίνεται όμως να παραμένουμε γειωμένοι και ήρεμοι όταν ακόμα και το να εμφανιζόμαστε κάπου έχει γίνει “δουλειά” πλήρης απασχόλησης με αρκετά logistics και πρέπει; Η Jenny Taitz -κλινική ψυχολόγος- στο παρακάτω άρθρο μας εξηγεί τους επτά τρόπους-στρατηγικές που εκείνη και οι θεραπευόμενοί της βασίζονται και που μας βοηθάνε να παραμένουμε σε επαφή με τον εαυτό μας, χωρίς να μας πλημμυρίζουν τα έντονα συναισθήματα.

1. Ονοματοδότηση των συναισθημάτων
Εάν μπορούμε να ονομάζουμε και να διακρίνουμε το συναίσθημα που βιώνουμε κάθε στιγμή, τότε μπορούμε να μειώσουμε την ισχύ του στο σώμα και τον εγκέφαλό μας. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε μέχρι να κορυφωθούν. Το να είμαστε σε επαφή με τα συναισθήματα σημαίνει πως έχουμε επίγνωση και μπορούμε να παρακολουθούμε την έντασή τους πριν φτάσουμε να συμπεριφερόμαστε με ένταση. (είναι όπως όταν μαθαίνουμε στα παιδιά τρόπους συμπεριφοράς, λέγοντας “μπορείς να είσαι θυμωμένη αλλά δεν μπορείς να με χτυπάς”)

2. Επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βιώνει όλα τα συναισθήματα
Όταν προσπαθούμε να αποφύγουμε τα συναισθήματά μας, γίνονται πιο έντονα. Όταν επηρεαζόμαστε από μια είδηση, μπορούμε να σταθούμε λίγο και να παρατηρήσουμε τι σκεφτόμαστε και με τι τρόπο αυτές οι σκέψεις επηρεάζουν το σώμα μας. π.χ. αισθανόμαστε κάποια ενόχληση; κάποιο σφίξιμο; Μετά, αφού θα έχουμε επίγνωση του τι αισθανόμαστε θα ρωτήσουμε τον εαυτό μας “τι χρειάζομαι τώρα;”. Επιλέγουμε να κάνουμε αυτό που είναι πιο βοηθητικό για εμάς εκείνη τη στιγμή. Να μην ξεχνάμε πως τα συναισθήματα δεν είναι γεγονότα και μπορούν να αυξομειώνονται γρήγορα. 


3. Να εξασκήσουμε διαφορετικούς τρόπους ενσυναίσθησης
Εδώ μας προτείνεται να μην ταυτιζόμαστε υπερβολικά με τον πόνο των άλλων και είναι κάτι σωστό γιατί έτσι δεν θα μπορούμε να προσφέρουμε καμία βοήθεια. Είναι ακριβώς αυτό που λένε στις πτήσεις. Πρώτα φοράμε το δικό μας σωσίβιο και μετά βοηθάμε τον διπλανό μας. Διαφορετικά θα χαθούμε και οι δυο.

4. Δράση
Να βρούμε τρόπους να προσφέρουμε βοήθεια ή καλύτερα να απευθυνθούμε κάπου που θα ξέρουν να μας καθοδηγήσουν.  Οι πιθανότητες να βουλιάξουμε στην απόγνωση είναι πολύ λιγότερες όταν κινητοποιούμαστε, όταν κάνουμε μια απλή, απτή δράση. Εθελοντισμός και δράση είναι ακόμα και η μισή ώρα την εβδομάδα από τον χρόνο μας που θα προσφέρουμε κάπου. Το μόνο που χρειάζεται είναι δέσμευση και συνέπεια.
Οι άνθρωποι ακμάζουμε όταν δίνουμε κάποιο νόημα στην καθημερινότητά μας, όταν εμπλεκόμαστε και συνδεόμαστε σε κοινότητες και προσφέρουμε και όχι μόνο όταν δεχόμαστε.

5. Να σκεφτόμαστε τις λέξεις που χρησιμοποιούμε
Μπορεί να έχουμε την τάση να χρησιμοποιούμε δραματικές εκφράσεις για να περιγράψουμε το συναίσθημά μας και ειδικά στα κοινωνικά δίκτυα, όμως, οι σκέψεις, οι λέξεις και το νόημα που δίνουμε καθορίζουν το συναίσθημά μας και ως εκ τούτου τη δράση μας-τη συμπεριφορά μας. Μπορούμε για παράδειγμα αντί να πούμε “ο κόσμος καταρρέει”, να πούμε “θέλω να κάνω κάτι για όλο αυτό που συμβαίνει και να συνεισφέρω και εγώ στην ανακούφιση, επίλυση, καλυτέρευση”. 

6. Να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας μια συμπεριφορά ή δράση που θα μας προσφέρει χαρά
Για να καταφέρουμε να επανερχόμαστε στον εαυτό μας μετά από δύσκολα γεγονότα πρέπει να έρθουμε σε επαφή με τις πηγές στήριξης που έχουμε, όσο μικρές και αν είναι αυτές. Αλλά αυτό, δεν είναι κάτι που γίνεται από μόνο του. Δεν γίνεται να περιμένουμε το περιβάλλον να ‘έρθει’ σε εμάς, χρειάζεται εμείς να κινητοποιηθούμε. Η επιλογή να συνδεόμαστε με ανθρώπους που μας εμπνέουν ή που προσπαθούν να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους, η ενασχόληση με κάποια δραστηριότητα που μας ευχαριστεί, ακόμα και να μένουμε στις στιγμές που μας δίνουν χαρά (ο πρώτος καφές της ημέρας, το κατοικίδιό μας, ένας φίλος). Είναι αυτό που έγραψα στην αρχή. η ηρεμία στην καθημερινότητά μας έχει γίνει “project” με αρκετά logistics αλλά, όταν η καθημερινότητα κατακλύζεται από τραγικές ειδήσεις, εύκολα μπορούμε να ξεχνάμε τα καλά που υπάρχουν στη ζωή μας. 

7. Να σεβόμαστε τα όριά μας χωρίς να χάνουμε την επαφή μας με τα προβλήματα και τον πόνο
Θα μας βοηθήσει να ενημερωνόμαστε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας αντί να βλέπουμε συνέχεια ειδήσεις. Εξίσου σημαντικό είναι να συνεχίζουμε να ενημερωνόμαστε για τα θέματα που μας ενδιαφέρουν ακόμα και αν έχει μειωθεί η ροή των ειδήσεων για αυτό το θέμα. Αισθανόμαστε έντονο πόνο και μετά ξεχνάμε. Ας δώσουμε στον εαυτό μας την άδεια να βιώνει όλα τα συναισθήματα. Είναι και ο μόνος τρόπος να μπορούμε να επισκεφτούμε ένα νεκροταφείο χωρίς να χτίσουμε σπίτι εκεί. 

Απαντώντας σε κακεντρεχή σχόλια

Ένας από τους πιο συνηθισμένους τρόπους να δείχνουμε την ενόχλησή μας είναι να μην τη δείχνουμε, να κάνουμε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και να αποστασιοποιούμαστε. Είναι όμως αυτό το καλύτερο για εμάς;

Εάν κάτι σας ενοχλεί μην το αφήνετε να περνάει έτσι. Άσχημες συμπεριφορές, αγενή και κακά σχόλια είναι χρήσιμο να εντοπίζονται και να επικοινωνούνται όταν συμβαίνουν ή όταν είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για το πόσο μας ενόχλησαν. Όταν τέτοιου είδους κακομεταχείριση αγνοείται, δείχνουμε στους άλλους πως είναι εντάξει να μας μιλάνε όπως θέλουν και η κακή συμπεριφορά δεν σταματάει. Επίσης υπάρχουν και άνθρωποι που δεν φαντάζονται πως αυτά που λένε έχουν αντίκτυπο στους άλλους. 

Η αντιμετώπιση τέτοιων συμπεριφορών καλό θα είναι να αποφεύγονται όταν δεν γνωρίζουμε τον απέναντι και δεν έχουμε και την δυνατότητα να προβλέψουμε την αντίδρασή του. Σε τέτοιες περιπτώσεις προέχει πάντα η ασφάλειά μας.

Άμεση και καθαρή απάντηση σε κάποιο κακεντρεχές σχόλιο μπορεί να είναι:

  • Δεν μου άρεσε αυτός ο τρόπος
  • Θέλω να είσαι σίγουρος, κατηγορηματικός, να υπερασπίζεσαι τα συμφέροντά σου, όμως, να το κάνεις επιλέγοντας τις λέξεις σου και προσέχοντας τον τόνο και το ύφος σου, τουλάχιστον όταν μιλάμε μαζί. 
  • Θέλω να προσέχεις τι λες και πώς το λες
  • Επειδή θέλω να είμαι σίγουρη/ος πως κατάλαβα σωστά, μπορείς να μου εξηγήσεις τι εννοείς;
  • μου ακούστηκε και το εξέλαβα ως κακία
  • Δεν θέλω να μου μιλάς έτσι (όχι δεν μπορείς. δεν θέλω.)
  • μου ακούστηκε αρκετά συναισθηματικά φορτισμένο. υπάρχει κάτι άλλο από πίσω που χρειάζεται να συζητήσουμε;
  • πιστεύεις πως υπάρχει άλλος τρόπος να μου πεις αυτό που θες γιατί μου ακούστηκε κακεντρεχές;

Let’s Get Loud

Εάν ψάχνετε να δείτε κάτι για να περάσει ευχάριστα η ώρα ή απλά σας αρέσει η JLo μπορείτε να δείτε αυτό το σύντομο ντοκιμαντέρ που επικεντρώνεται στο 2019, όπου έκλεισε τα 50, και που εκείνη την αναφέρει ως τη χρονιά όπου όλα για όσα είχε δουλέψει μέχρι τότε, άρχισαν να συμβαίνουν. 

“Όλη μου τη ζωή πάλευα να ακουστώ, να με δουν και να με πάρουν στα σοβαρά” είναι το πρώτο που λέει για εκείνη. Αφού είδα το ντοκιμαντέρ διάβασα από περιέργεια κάποια άρθρα περισσότερο για να δω εάν αυτά που σκέφτηκα και ένιωσα συμπίπτουν με τις απόψεις άλλων.  Εάν και οι κριτικές σε καμία περίπτωση δεν ήταν ωμά φτηνές, έκανα στο μυαλό μου την εικόνα των δημοσιογράφων όταν έγραφαν τα σύντομα άρθρα που διάβασα: stiff upper lip ή ανεβασμένο φρύδι. “Γιατί κάποια σαν την Jennifer να τοποθετείται πολιτικά; γιατί επέλεξε να το κάνει τη στιγμή του super bowl; ένα δυναμικό σύμβολο του Χόλιγουντ με μια εμπνευσμένη ιστορία. Είναι αυτός ο λόγος για να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ; Εξαρτάται, από το αν είχε κερδίσει την αγάπη σας από την αρχή”. 

Προσωπικά, δυο πράγματα κρατάω από το ντοκιμαντέρ. Το ένα είναι αυτό που σκέφτηκα.

Ανεξάρτητα από το πόσο προσπαθούμε να χαρτογραφήσουμε την πορεία μας, πάντα θα εμφανίζονται μπροστά μας εμπόδια. Πολλές φορές τα εμπόδια θα είναι οι αποδοκιμασίες των άλλων, η κριτική τους, τα φτηνά κακεντρεχή τους σχόλια που θα αφορούν κυρίως την εμφάνισή μας, όποια δουλειά και αν κάνουμε. Οι άλλοι πάντα θα λένε και θα σκέφτονται διάφορα. Αυτά που επιλέγουν να σχολιάσουν και ο τρόπος που το κάνουν, περισσότερα λένε για εκείνους, παρά για εμάς.  Εμείς θα αποφασίσουμε αν θα μείνουμε καθηλωμένοι ή θα βρούμε έναν τρόπο να συνεχίσουμε να προχωράμε με σκληρή δουλειά αλλά και με το να μη νοιαζόμαστε για το τι σκέφτονται και με το να μάθουμε να αγνοούμε αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, δηλαδή τις συμπεριφορές των άλλων. 

Το δεύτερο είναι αυτό που ένιωσα. Αυτό που είδα εγώ είναι έναν άνθρωπο να παλεύει ακόμα να βγάλει την ταμπέλα που της είχαν βάλει ως παιδί: όχι της τραγουδίστριας και όχι της έξυπνης.

Ο φόβος της εγκατάλειψης

Εάν το μότο μας είναι “φεύγω προτού με αφήσουν” το πιθανότερο είναι να μείνουμε για πάντα μόνοι.

Οι περισσότεροι θέλουμε και έχουμε ανάγκη από αγάπη και κοντινότητα.  Ο φόβος, όμως, είναι εξίσου ισχυρή δύναμη και ανταγωνίζεται αυτή μας την ανάγκη. Παρόλο που οι ανάγκες μένουν ακάλυπτες όταν δεν ερχόμαστε κοντά, μπορεί να νιώθουμε μεγαλύτερη ασφάλεια όταν δεν το κάνουμε. Με τον τρόπο αυτό, δεν διακινδυνεύουμε την αβεβαιότητα που προκύπτει από τη στενή συναισθηματική σχέση με έναν άλλον άνθρωπο. Δεν διακινδυνεύουμε να πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε αυτό που είμαστε, κάτι που περικλείει τη συναισθηματική ειλικρίνεια, αλλά και την πιθανή απόρριψη των συναισθημάτων μας. Δεν διακινδυνεύουμε την εγκατάλειψή μας από τους άλλους. Δεν βιώνουμε την αμηχανία που συνεπάγεται η αρχή μιας σχέσης που για πολλούς είναι πραγματικά αφόρητη.

Όταν δεν πλησιάζουμε στενά κάποιους ανθρώπους, ξέρουμε τι να περιμένουμε: τίποτα.
Η στενή επαφή-η οικειότητα έχουν συχνά ως συνέπεια την αίσθηση της απώλειας του ελέγχου. Η οικειότητα θέτει σε δοκιμασία τους βαθύτερους φόβους μας για το ποιοι είμαστε και για το εάν είναι αποδεκτό να είμαστε ο εαυτός μας, για το ποιοί είναι οι άλλοι και εάν είναι αποδεκτό να είναι εκείνοι αυτό που είναι. Απαιτείται ειλικρίνεια, αυθορμητισμός, εμπιστοσύνη, αποδοχή του εαυτού μας και αποδοχή των άλλων.

Ο τρόπος που επιβεβαιώνω τον εαυτό μου

Το απόφθεγμά μου είναι ‘το να είμαστε καλά είναι κάτι που μαθαίνεται’ αν και το τελευταίο διάστημα από αυτά που ακούω, διαβάζω, βλέπω και παρατηρώ και σε μένα, όχι μόνο το να είμαστε καλά αλλά και απλά να εμφανιζόμαστε κάπου, έχει γίνει ‘δουλειά’ πλήρης απασχόλησης με αρκετά logistics και πρέπει.

‘Πρέπει’ που τις περισσότερες φορές αφορούν τη συνεχή αυτοεπιβεβαίωση, υπενθύμιση στον εαυτό μας για το πόσα πολλά έχουμε καταφέρει ως τώρα, πως το υγιές είναι να αποδεχόμαστε όλα μας τα συναισθήματα και φυσικά πόσο δικαιολογημένο είναι να δυσκολευόμαστε ψυχολογικά μετά από δύο δύσκολα πανδημικά χρόνια και τον πολύ πρόσφατο και συνεχιζόμενο πόλεμο.

Είναι όλο αυτό κουραστικό; Φυσικά και είναι. Θα ήταν πιο ήρεμο και ξέγνοιαστο το να γίνονται τα πράγματα από μόνα τους; Εννοείται. Συμφωνούμε πως μέχρι να γίνει αυτό, θα χρειαστεί να κάνουμε κάποια πράγματα μόνοι μας;

Στο παρακάτω άρθρο διαβάζουμε για την αυτοεπιβεβαίωση -ή μάλλον για τον τρόπο που επιβεβαιώνουμε τον εαυτό μας, στο τι εστιάζουμε- και για τις πολυάριθμες μελέτες που λένε για τα οφέλη που αποκομίζουμε με την αυτοεπιβεβαίωση, κυρίως για την επίδραση που έχει στο άγχος. Επιβεβαίωση δεν είναι να λέω ‘θέλω να δυναμώσω τον εαυτό μου και να βρω τρόπους να πω πόσο πολύ μου αρέσω” αλλά, να προσδιορίσω ακριβώς τι είναι αυτό που μου αρέσει στον εαυτό μου τώρα και αναγνωρίζω ως σημαντικό και εκτιμώ. Δηλαδή, αυτά που λέμε για τον εαυτό μας τα πιστεύουμε κιόλας.

Στο άρθρο αναφέρονται και τρεις έρευνες για το πώς η αυτοπεπιβεβαίωση μειώνει τα επίπεδα του άγχους. Στο τέλος, οι ειδικοί προτείνουν τρόπους αυτοεπιβεβαίωσης και μας λένε τα παρακάτω:

  • Να αποκτήσουμε μια πολυδιάστατη ζωή. Να συμμετέχουμε σε δραστηριότητες που συμβάλλουν σε αυτό που είμαστε. Αυτό, θα μας προσφέρει και άλλα ψυχολογικά οφέλη, όπως ευχαρίστηση, ικανοποίηση, επαφή με άλλους ανθρώπους.
  • Οι επιβεβαιώσεις μας να είναι αυθεντικές. Ο τρόπος που τις διατυπώνουμε καλό θα ήταν να συνάδουν με αξίες που είναι σημαντικές για εμάς και τις πεποιθήσεις μας. Εάν αυτό είναι κάτι που μας δυσκολεύει, τότε μπορούμε να ξεκινήσουμε με δηλώσεις που αντικατοπτρίζουν αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε για τον εαυτό μας.

Η Natalie Dattilo, κλινική ψυχολόγος, μια άσκηση που δίνει στους θεραπευόμενούς της είναι να γράφουν 50 δηλώσεις για τον εαυτό τους και να βαθμολογούν κατά πόσο τις πιστεύουν σε μια κλίμακα από το 0 μέχρι το 100. Τους λέει πως εάν μια πεποίθηση-δήλωση είναι κάτω από 50, να τη διατυπώσουν ξανά μέχρι να γίνει πιστευτή.

Σημαντικό, είναι να δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να κρατάμε αυτά που αγαπάμε και εκτιμάμε και που δεν χρειάζεται να δίνουμε εξηγήσεις γι’αυτά. Πολλές φορές ζούμε τη ζωή μας με τρόπο που μπορεί να χάσουμε την επαφή μας με πράγματα που αγαπάμε πραγματικά και που μας δίνουν την αίσθηση του σκοπού.

Στο λινκ μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο.

https://www.washingtonpost.com/wellness/2022/05/02/do-self-affirmations-work/?fbclid=IwAR3Wuh2mgndO1quxWRqoJTdqAWg2n0Vd2KuzGlzAwElbc02QIgo689Mxf1s