Ένα απ’τα μεγαλύτερα cliche που έχουν ειπωθεί είναι το “πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου γιατί εάν δεν το κάνεις εσύ δεν θα το κάνει κανένας”. Η αλήθεια είναι πως εάν θέλετε να πετύχετε τους στόχους σας θα πρέπει να πιστεύετε πως είστε ικανοί να τα καταφέρετε. Πρέπει να πιστεύετε πως έχετε αυτό που χρειάζεται. Δεν έχει τόση σημασία αν θα το πείτε αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση ή πιστεύω σε μένα. Σημασία έχει να ξέρετε πως έχετε τις ικανότητες, τo ταλέντο και τις δεξιότητες για να φτάσετε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας είναι επιλογή, είναι στάση ζωής. Μια συνήθεια που μαθαίνεται και αναπτύσσεται με την πάροδο του χρόνου. Αν οι γονείς σας ήταν ενθαρρυντικοί σίγουρα έχετε ένα πλεονέκτημα. Εάν όχι, η ψυχοθεραπεία και η ψυχοτραυματολογία βοηθάνε πάρα πολύ. Αυτό που δεν βοηθάει καθόλου είναι το ασταμάτητο “δριμύ κατηγορώ” και η συνεχής ενασχόληση με το παρελθόν. Στην παρούσα φάση, δηλαδή στο να επιτύχετε συγκεκριμένους στόχους, δεν θα κερδίσετε κάτι με το να κατηγορείτε τους γονείς σας για τη χαμηλή σας αυτοεκτίμηση. Στο τώρα, ως ενήλικες, η ευθύνη για να αλλάξετε τρόπο σκέψης ευτυχώς είναι αποκλειστικά δική σας. Είναι δική σας επιλογή να πιστέψετε πως μπορείτε να καταφέρετε αυτό που θέλετε. Σταματήστε να σκέφτεστε ή να χρησιμοποιείτε φράσεις όπως “δεν μπορώ, μακάρι να μπορούσα”. Η αρχική μας σκέψη είναι πάρα πολύ σημαντική γιατί αυτή θα καθορίσει το συναίσθημα που θα προκύψει, το σωματικό σύμπτωμα και τη δράση μας. Η προσωπική μας ανάπτυξη χρειάζεται δουλειά, πειθαρχία και κυρίως θέληση για αλλαγή.
Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους έχουν ανάγκη τη συνεχή αποδοχή των άλλων, την επικύρωση των συναισθημάτων τους, των σκέψεων και των πράξεών τους. Εάν η αποδοχή των άλλων ή το τι σκέφτονται οι άλλοι για τους στόχους μας ήταν προϋπόθεση για να πετύχουμε, οι περισσότεροι δεν θα είχαμε καταφέρει τίποτα.
Η προϋπόθεση είναι να παίρνουμε αποφάσεις που θα μας οδηγήσουν στο να είμαστε ευτυχισμένοι. Υπάρχει ο γνωστός “κανόνας” 18/40/60: όταν είμαστε 18 ανησυχούμε για το τι σκέφτεται όλος ο υπόλοιπος κόσμος για εμάς. Στα 40, αδιαφορούμε για το τι σκέφτονται οι άλλοι και στα 60 συνειδητοποιούμε πως κανένας δεν ασχολιόταν μαζί μας. Συνήθως, τα πράγματα έχουν να κάνουν μ’εμάς πολύ λιγότερο απ’ό,τι νομίζουμε. Οι άλλοι άνθρωποι -και ειδικά αυτή την εποχή- έχουν δικά τους θέματα να επιλύσουν, τις δικές τους ζωές να διαχειριστούν και εάν σκέφτονται εσάς και το τι κάνετε, μάλλον αναρωτιούνται τι σκέφτεστε εσείς για εκείνους. Στο μεταξύ, όσο χάνετε χρόνο και ενέργεια ανησυχώντας εάν οι άλλοι εγκρίνουν τις ιδέες σας, τους στόχους σας, τα ρούχα σας, τα μαλλιά σας κλπ, θα ήταν πιο εποικοδομητικό να ασχολείστε με τους εαυτούς σας και τους τρόπους που θα καταφέρετε να υλοποιήσετε τα σχέδιά σας. Αυτά που σκέφτονται οι άλλοι για εμάς δεν είναι δικό μας θέμα.
Στο επόμενο ποστ θα δούμε τον τρόπο να αλλάζω τη σκέψη μου όταν ένα εξωτερικό ερέθισμα-γεγονός με δυσκολεύει.
Analyse this #not 