Επαγγελματικά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αναγκαστικά πιστοί παρόλο που υπάρχουν περίοδοι που όλοι φανταζόμαστε εναλλακτικές επιλογές όπως για παράδειγμα πως είμαστε ιδιοκτήτες ενός ταξιδιωτικού γραφείου, πως κάνουμε έρευνα για τον καρκίνο σε ένα από τα μεγαλύτερα ερευνητικά εργαστήρια της Γαλλίας, είμαστε ιδιωτικοί ντετέκτιβ, ζωγράφοι, νευροχειρουργοί, κατάσκοποι,  μπαλαρίνες. 

Η αλήθεια είναι πως έχουμε κλίση σε περισσότερους τομείς από όσους θα έχουμε ποτέ την ευκαιρία να εξερευνήσουμε. Πλευρές της επαγγελματικής μας προσωπικότητας θα πρέπει να τις ξεχάσουμε και απλά να τις θυμόμαστε μελαγχολικά σε διάφορες φάσεις της ζωής μας.

Ως παιδιά μπορούσαμε μέσα σ ένα Σαββατοκύριακο να έχουμε φτιάξει ένα μαγαζί και να πουλάμε πράγματα, για λίγα λεπτά να είμαστε μέλη ομάδας διάσωσης, να κάνουμε επιτυχημένες επεμβάσεις στα λούτρινα ζωάκια μας, να είμαστε διάσημοι ντετέκτιβ. Κάθε ένα από αυτά τα παιχνίδια θα μπορούσε να ήταν η αρχή μιας καριέρας. Όμως, η επιλογή είναι μια, και πρέπει επαναλαμβάνεται κάθε μέρα για 50 τουλάχιστον χρόνια. Είμαστε περισσότερα από αυτά που μας επιτρέπει ο κόσμος της εργασίας να είμαστε. Είμαστε πολυμορφικοί.

Βεβαίως δεν είναι δικό μας λάθος που δεν έχουμε καταφέρει να εκφράσουμε τις ‘πολλαπλότητές’ μας. Η αγορά εργασίας δεν μας δίνει άλλη επιλογή από το να εξειδικευόμαστε. Όσο ωραίο και αν ακούγεται, δεν γίνεται δύο Δευτέρες το μήνα να έχουμε κατάστημα, τις Τρίτες να είμαστε δικαστές, Τετάρτες  ιδιωτικοί ντετέκτιβ και Πέμπτη, Παρασκευή ψυχοθεραπευτές.

Αυτή η σύγκρουση μεταξύ των απαιτήσεων της αγοράς εργασίας και της ελευθερίας των επιλογών έχει μια θλίψη που θα μας υπενθυμίζει πως πάντα θα υπάρχουν πτυχές μας που δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ και η λύση σίγουρα δεν είναι να αλλάζουμε συνέχεια δουλειές. Είναι όπως στις σχέσεις. Αν σκεφτούμε πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στον κόσμο που θα μπορούσαμε -όχι επειδή δεν θα ήμασταν ευχαριστημένοι από τον σύντροφό μας- να έχουμε ταυτόχρονα σχέση γιατί θα εκδηλώναμε διαφορετικά στοιχεία της προσωπικότητάς μας, θα μας ευχαριστούσαν -και θα μας εκνεύριζαν- με διαφορετικούς τρόπους. Παρόλα αυτά, όπως με τη δουλειά, η εξειδίκευση, η μονογαμία, η πίστη έχει και πλεονεκτήματα όπως σταθερότητα και πειθαρχία. 

Ακούγεται ψυχρό και σκοτεινό αλλά είναι κάτι που δεν επηρεάζει μόνο έναν. Ισχύει για όλους. Τόσο για έναν CEO όσο και για έναν βιολόγο, ζωγράφο, λογιστή. Θα βρούμε πολλές εκδοχές της ευτυχίας που θα μείνουν για πάντα ανικανοποίητες και παρόλο που δεν έχουμε άλλη επιλογή, μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αποδεχτεί και να “θρηνήσει” ότι πάντα θα υπάρχουν πτυχές μας που δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ.