Τα τελευταία χρόνια τέτοια εποχή κάνω την ίδια σκέψη και δίνω την ίδια υπόσχεση: “φέτος θα φτιάξεις την αποθήκη. δεν γίνεται όλο το σπίτι να είναι άδειο και τακτοποιημένο και  το δωμάτιο που βρίσκεται στα θεμέλια του σπιτιού να είναι μέσα στο χάος. είναι κάπως”

Η αποθήκη είναι γεμάτη κούτες -που δεν έχω ανοίξει από το 2004 που μετακόμισα από το σπίτι των γονιών μου- ένα ποδήλατο που είχα κερδίσει σ’έναν ραδιοφωνικό διαγωνισμό που επειδή είναι μεγάλο και δεν έφταναν τα πόδια μου στα πετάλια το έχω παρκάρει εκεί, το χριστουγεννιάτικο δέντρο και αρκετά πλακάκια.  

Αποφάσισα να κάνω το ξεσκαρτάρισμα με ηρεμία και πριν λίγες μέρες ξεκίνησα και άνοιξα δυο κούτες. Λούτρινα κουκλάκια που μου είχε κάνει δώρο η πρώτη μου σχέση, ακτοπλοϊκά εισιτήρια, σχολικά λευκώματα, αρκετά βιβλία, πολλά γράμματα που είχα ανταλλάξει με φίλες μου κατά τη διάρκεια των διακοπών 🙂 και όλες τις ευχετήριες κάρτες που μου έχουν στείλει. Ανάμεσα σε όλα αυτά και ένα διπλωμένο χαρτί   “αυτή η μέρα ήταν η χειρότερη της ζωής σου και δεν πρέπει την ξεχάσεις ποτέ”. Και να μην αναγνώριζα τον γραφικό μου χαρακτήρα, το δραματικό ύφος δεν αφήνει αμφιβολία πως τη φράση την είχα γράψει εγώ. Προσπάθησα να θυμηθώ τι ήταν αυτό που με είχε ταράξει τόσο πολύ αλλά ακόμα δεν μπορώ. 

Συχνά παραπονιόμαστε για τη μνήμη μας. Ξεχνάμε τα κλειδιά μας, ονόματα ανθρώπων, πράγματα που μας έχουν πει, διάφορα γεγονότα που έχουν συμβεί. Όμως, όσο ενοχλητικό μπορεί να είναι αυτό σε πρακτικό επίπεδο, από συναισθηματική άποψη μπορεί τελικά να είναι και μεταμφιεσμένη ευλογία. 

Η ικανότητα να ξεχνάμε κάποια γεγονότα που μας έχουν προκαλέσει βαθιά θλίψη είναι ο σοφός μας εγκέφαλος που προσπαθεί να μας βοηθήσει να κλείσουμε τους ανοιχτούς μας λογαριασμούς. Δεν ξεχνάμε μόνο τα καλά πράγματα που έχουμε ζήσει αλλά και καταστάσεις που κάποτε ήμασταν σίγουροι πως δεν θα καταφέρουμε ποτέ να ξεπεράσουμε.

Κάποιες φορές δεν μας επιτρέπουμε να ξεχάσουμε γιατί αυτό θα σημαίνει πως προδίδουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Μια πλευρά μας παραμένει πάντα πιστή σε γεγονότα που μας σημάδεψαν και με τα οποία η ταυτότητά μας μπορεί να είναι ανεξίτηλα δεμένη. 

Άλλες φορές μπορεί να συνειδητοποιήσουμε ότι τα χρόνια πέρασαν χωρίς να σκεφτούμε ένα λάθος που κάποτε πιστεύαμε πως θα σκοτείνιαζε για πάντα τη ζωή μας. 

Όσο και αν ανησυχούμε ή στεναχωριόμαστε για την αδύναμη μνήμη μας, φαντάζεστε τι θα συνέβαινε εάν θυμόμασταν όλες εκείνες τις φορές που κάποιος ήταν επικριτικός, αγενής και άδικος μαζί μας; Αν θυμόμασταν όλα μας τα λάθη, κάθε προσδοκία ή ελπίδα που είχε ματαιωθεί; Η ζωή θα γινόταν γρήγορα αβάσταχτη. 

Ίσως τελικά ευτυχία είναι να έχουμε καλή υγεία και κακή μνήμη.