Δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους που ξεκινάνε την ενήλικη ζωή τους επιδιώκοντας συνειδητά μια ήρεμη και απλή ζωή όπου θα νιώθουν ευγνωμοσύνη απλά και μόνο επειδή τίποτα δεν πήγε δραματικά στραβά κατά τη διάρκεια μιας μέρας. 

Συνήθως περνάμε διάφορα στάδια μέχρι να συμφιλιωθούμε με την καθημερινότητα και να την αποδεχθούμε για αυτό που είναι για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε πραγματικά μια μέρα που δεν έχουμε ‘τίποτα’ να κάνουμε εκτός από το να ξυπνήσουμε με την ησυχία μας, να πιούμε με ηρεμία τον καφέ μας, να πλύνουμε τα χθεσινοβραδινά πιάτα, να απαντήσουμε σε κάποια email, να πάμε μια βόλτα στο κέντρο να δούμε μια έκθεση, ή για μια βουτιά σε μια κοντινή παραλία. 

Με stiff upper lip αντιμετωπίζουμε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε “απειλεί” αυτό το με πολύ κόπο κερδισμένο επίτευγμα όσο καλοπροαίρετος και εάν είναι. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση για να παραιτηθούμε από το να είμαστε ξεχωριστοί, καλοσύνη προς τον εαυτό μας και επίγνωση για να συνειδητοποιήσουμε πως τελικά η ηρεμία ήταν αυτό που πάντα πραγματικά θέλαμε.