Πολλές φορές όταν κάποιος μας εκμυστηρεύεται κάποιο πρόβλημά του, μια από τις πιο συνηθισμένες, σχεδόν αυτόματες και με τις καλύτερες προθέσεις, απαντήσεις μας είναι να προσπαθούμε να αρνηθούμε τη σοβαρότητα αυτών που ακούσαμε. Συνήθως αυτό οφείλεται στη δική μας άλυτη σχέση με την απελπισία, το φόβο, τη θλίψη. Αν έρθουμε σε επαφή με τη δυσκολία του άλλου τότε θα πρέπει να σταθούμε και να έρθουμε σε επαφή με τις δυσάρεστες πτυχές της δικής μας πραγματικότητας.

Μια πιο ενήλικη σχέση με τον εαυτό μας μπορεί να μετριάσει την τάση μας να λέμε στους άλλους “όλα καλά θα πάνε, θα δεις” και να μη φοβόμαστε να στεκόμαστε, να ακούμε και απλά να λέμε “ναι, είναι δύσκολο”. Όσο περισσότερο αντέχουμε να ακούμε ένα δυσάρεστο νέο που μοιράζεται κάποιος, τόσο πιο εύκολο θα είναι για εκείνον να μην το καταπιέσει.
Όσο καλύτεροι ακροατές είμαστε, τόσο πιο ήσυχοι θα είναι. Ένα συναίσθημα όταν αναγνωρίζεται χάνει την ένταση του, δεν γίνεται πιο ισχυρό. Είναι γενναιόδωρο, ενήλικο και ανακουφιστικό να αφήνουμε κάποιον να είναι λυπημένος και απελπισμένος όταν είναι κοντά μας χωρίς να υποκύπτουμε στον πειρασμό να πούμε κάτι χαρούμενο.