Μπορεί γνωστικά να λέμε πως η σημερινή μας δυσφορία δεν σχετίζεται με την παιδική μας ηλικία, δεδομένου ότι οι γονείς μας ήταν καλοί άνθρωποι, οι συνθήκες διαβίωσης άνετες. Ίσως τελικά να οφείλεται στα γονίδιά μας, σε κάποιες εγγενείς βιολογικές αδυναμίες ή στο ότι ως άνθρωποι κάνουμε πολλές λάθος επιλογές. 

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη πιθανότητα. Ο ορισμός του τραύματος: φανταζόμαστε ότι τραύμα σημαίνει κακοποιημένα και χτυπημένα παιδιά που κλαίνε, που δέχονται επιθέσεις, που κάθε βράδυ ταπεινώνονται, που μπορεί να μην τους προσφέρθηκε ποτέ φρεσκομαγειρεμένο φαγητό ή μια εκδρομή.  

Η έμφαση στο εξωτερικό δράμα αποκρύπτει μια πτυχή της ύπαρξης. Αυτή της ευθραυστότητας που για να την αντιληφθούμε, αρκεί να σταθούμε και να σκεφτούμε πόσο εύκολα, από τη μια στιγμή στην άλλη, θα μπορούσαμε να μην υπάρχουμε. 

Δεν χρειάζεται ποτέ να συμβεί κάτι πολύ σημαντικό για να τραυματιστεί ο συναισθηματικός μας κόσμος. Μπορεί να τραυματιστούμε και να καθηλωθούμε από συμπεριφορές και γεγονότα που δεν έχουν εμφανή σημάδια φρίκης, που δεν θα φαίνονταν ποτέ σε φωτογραφίες, που είναι συμβατά με αρκετή αγάπη και αξιοπρέπεια.

Η εμπιστοσύνη μας μπορεί να κλονιστεί απλά με τη συμβίωση ενός αθόρυβα υποτιμητικού φροντιστή. Η τοξικότητα μπορεί να υπάρχει παράλληλα με τα οικονομικά προνόμια και την καλή διάθεση. Μια μικρή δόση ευνοιοκρατίας ή κρυφού εκφοβισμού μπορεί να ταρακουνήσει τα θεμέλια μιας ζωής. Ένα μυστικό μπορεί να συντρίψει το πνεύμα διαγενεακά χωρίς να ειπωθεί ούτε μια λέξη.

Αρκετοί άνθρωποι που ξεκινούν ψυχοθεραπεία συχνά “παλεύουν” με ένα παράδοξο: οι γονείς μνημονεύονται ευνοϊκά. Και όμως τα πρώτα χρόνια φαίνεται να βρίσκονται πίσω από ορισμένες αναποδιές στην ενήλικη ζωή. Λίγοι γονείς στερούνται καλών προθέσεων και όμως υπάρχει μια μεγάλη μειοψηφία που καταφέρνει να κάνει τη ζωή λιγότερο λογική ή ευχάριστη από ό,τι θα έπρεπε.

Νομίζω πως βοηθάει να είμαστε σε επαφή με την ευαισθησία μας και να αποδεχθούμε πως κάποια στιγμή, ακόμα και το πιο απλό πράγμα μπορεί να μας βγάλει από την πορεία μας.