Πριν λίγες μέρες ένας φίλος μου περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια και ενθουσιασμό τη σάλτσα ντομάτας για τα μακαρόνια που είχε φτιάξει. Οι περισσότεροι βλέποντας έναν άνθρωπο να μιλάει τόση ώρα και με τόσο ενθουσιασμό για την κόκκινη σάλτσα ίσως να σκεφτόμασταν πως αυτό τον καιρό περνάει καλά, δεν έχει κάτι να τον απασχολεί.

Γνωρίζοντας τις ανατροπές της ζωής του τους τελευταίους επτά μήνες σκέφτηκα πως ο ενθουσιασμός του για κάτι ασήμαντο δεν ήταν ένας τρόπος για να αποφύγει την πραγματικότητα, αλλά ψάχνει και βρίσκει μικρές νησίδες ευχαρίστησης προκειμένου να βοηθήσει τον εαυτό του να αντεπεξέλθει.

Το ενδιαφέρον, η ενασχόληση με ευχάριστα πράγματα στο “εδώ” και “τώρα” δεν είναι εναλλακτική λύση στις δυσκολίες αλλά είναι αυτό που μας βοηθάει να ελπίζουμε και να συνεχίζουμε. Βασιζόμαστε στην ομορφιά και στην απλότητα -τον πρώτο καφέ της ημέρας, την ηρεμία, το κατοικίδιό μας, τις συζητήσεις με ευγενικούς ανθρώπους- προκειμένου να τα καταφέρουμε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσα πολλά μπορεί να σημαίνει για μας ή για κάποιον άλλον κάτι ασήμαντο -όπως μια σάλτσα για μακαρόνια- μέχρι να συμβεί κάτι που θα μας δυσκολέψει πραγματικά.