Λέει πως η ανθεκτικότητα δεν είναι προσωπική υπόθεση όπως πιστεύουμε οι περισσότεροι, αλλά, θέμα μιας κοινωνίας, μιας χώρας και αυτό γιατί το να μην βλέπουμε τον εαυτό μας να εκπροσωπείται στην κοινωνία είναι καταστροφικό για την ανθεκτικότητά μας. Το να αισθανόμαστε πως δεν ανήκουμε, δεν ακουγόμαστε, δεν μας βλέπουν είναι οδυνηρό και μειωτικό. Γιατί είναι σημαντικό μια χώρα να είναι ανθεκτική; Γιατί επιτρέπει στους πολίτες να έρχονται σε επαφή με τις πηγές στήριξής τους πιο γρήγορα. Μια χώρα με γρήγορα αντανακλαστικά μπορεί να στηρίξει καλύτερα τους πιο ευάλωτους ανθρώπους.

Σε ατομικό επίπεδο, τα καλά νέα είναι πως η ανθεκτικότητα είναι κάτι που μαθαίνεται. Η Lucy το αναφέρει ως “ordinary magic”. Είναι κάτι που μπορεί να μάθουν όλοι οι άνθρωποι. Εκείνη βασίστηκε σε τρεις τεχνικές.

1. Η συνειδητοποίηση, η παραδοχή πως ο πόνος και η απώλεια είναι μέρος της ζωής. Όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με δοκιμασίες και βάσανα. Αυτή η συνειδητοποίηση τη βοήθησε να μην αισθάνεται μόνη και πως δεν ανήκει.

2. Να έρθει σε επαφή, να συντονιστεί με το καλό, το θετικό. Οι άνθρωποι είμαστε καλοί να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στα άσχημα που μας συμβαίνουν και όχι στα καλά. Οι ανθεκτικοί άνθρωποι επιλέγουν πιο προσεκτικά που στρέφουν την προσοχή τους.

3. Να στέκεται και να ρωτάει τον εαυτό της: “αυτό που κάνω τώρα -σκέψη, συμπεριφορά- με βοηθάει; Ο τρόπος που σκεφτόμαστε, η νοηματοδότηση ενός γεγονότος ακόμα και οι εικόνες που φτιάχνουμε στο μυαλό μας θα καθορίσουν το συναίσθημά και τη συμπεριφορά μας. Το να είμαστε ανθεκτικοί σημαίνει να έχουμε επίγνωση. Επίγνωση της ευαλωτότητας μας, του πότε χρειαζόμαστε βοήθεια και να τη ζητάμε και φυσικά το υποστηρικτικό μας πλαίσιο. Στο τραύμα και στην αντιξοότητα οι άλλοι άνθρωποι, η ισχυρή κοινότητα μπορούν να μας στηρίξουν και να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τη δυσκολία.