Όταν η πανδημία έπληξε τη Γαλλία η Leila Slimani, δημοφιλής συγγραφέας, έφυγε από το Παρίσι και πήγε με την οικογένειά της στο εξοχικό τους. Από εκεί ξεκίνησε να γράφει ένα ημερολόγιο καραντίνας για τη ζωή της στην εξοχή για την εφημερίδα Le Monde.
Η ανταπόκριση από τους αναγνώστες ήταν τόσο έντονα επικριτική που είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει τα ημερολόγια. Όταν ο δισεκατομμυριούχος David Geffen δημοσίευσε φωτογραφίες του από το εντυπωσιακό του γιοτ στο ίνσταγκραμ -ενώ έκανε καραντίνα στις Γρεναδίνες Νήσους- τα σχόλια τον οδήγησαν να κάνει τον λογαριασμό του ‘ιδιωτικό’.

Το άρθρο περιγράφει τον τρόπο που η πανδημία έχει δώσει χώρο σε συμπεριφορές φθόνου. Διαβάζουμε την πολύ εύστοχη περιγραφή για τον φθόνο της Δρ. Christine Harris, καθηγήτριας ψυχολογίας. “Ο φθόνος είναι ένα άσχημο τέρας με δυο κεφάλια. Το ένα κεφάλι θέλει αυτό που έχει κάποιος άλλος. Το άλλο κεφάλι προσπαθεί να σωπάσει το πρώτο με τα αρνητικά συναισθήματα γιατί οι άνθρωποι ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε τη ζήλια μας”.

Τις περισσότερες φορές πίσω από τον φθόνο βρίσκεται η σύγκριση. Είτε προσωπική, είτε κοινωνική. Πλέον είναι πολύ εύκολο να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Όμως ξέρουμε καλά τι συμβαίνει όταν ξεκινάμε να μπαίνουμε σε σύγκριση, όταν ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων. Χάνουμε τον εαυτό μας, την ηρεμία μας, χάνουμε την επαφή με τις πηγές στήριξης που έχουμε.

Πέρα από τις συμβουλές που μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο, όλους μας θα μας βοηθήσει πολύ να συνειδητοποιήσουμε πως βιώνουμε ένα συνεχές τραυματικό γεγονός. Ένα συλλογικό τραύμα που δεν είναι σαν αυτοκινητιστικό ατύχημα ή μια τρομοκρατική επίθεση που συμβαίνει, τελειώνει και μπορούμε να προχωρήσουμε. Είμαστε ακόμα στη μέση. Εξακολουθεί να εκτυλίσσεται και η αβεβαιότητα του τι θα συμβεί είναι τρομακτική.

Ο εγκέφαλός μας προσπαθεί και θέλει να εξηγήσει τα πράγματα και έτσι όταν αισθανόμαστε συνεχώς ανήσυχοι και αβέβαιοι και προσπαθούμε να πλοηγηθούμε σε κάτι που είναι εντελώς άγνωστο, ψάχνουμε έναν τρόπο να το κατανοήσουμε. Κάποιες φορές κατηγορώντας τον τρόπο ζωής άλλων ανθρώπων ή τον εαυτό μας και πολλές φορές και τα δυο. Όχι επειδή είμαστε κακοί άνθρωποι. Αλλά επειδή δεν ξέρουμε άλλους τρόπους.