Ένας από τους μεγαλύτερους υπαρξιακούς πόνους είναι ο τρόπος που έχουμε συμπεριφερθεί κατά καιρούς στον εαυτό μας. Όταν μπορούμε πλέον να δούμε πόσο, ορισμένες φορές, δεν μας υποστηρίξαμε, δεν πήραμε ούτε εμείς οι ίδιοι το μέρος μας, ποιο ήταν το κόστος της έλλειψης αυτογνωσίας και πόσο φανταστικά θα ήταν να μπορούσαμε να φτιάξουμε μια μηχανή του χρόνου, να επιστρέψουμε στο τότε και να διορθώσουμε όλα τα λάθη μας.

Τότε θα τα κάναμε όλα σωστά. Θα δίναμε τις κατάλληλες απαντήσεις σε όλους εκείνους που ήταν προσβλητικοί απέναντί μας, θα λέγαμε στους 17χρονους εαυτούς μας πόσο πολύ αξίζουμε χωρίς να φοβόμαστε να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που μας άρεσε, δεν θα ξοδεύαμε πολύτιμα χρόνια νιώθοντας μόνοι χωρίς να πιστεύουμε ούτε λίγο στον εαυτό μας, στα τριάντα μας θα γνωρίζαμε πως ο τρόπος που επιλέγουμε συντρόφους έχει να κάνει με την ιστορία μας. Θα ήταν όλα καλύτερα.

Πόσο ωραία θα ήταν η μηχανή να μας πήγαινε έστω δέκα ή έστω πέντε χρόνια πίσω.
Πόσο άδικο να το λέμε αυτό στον εαυτό μας. Τότε, ως ανήλικοι, κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε, σε σχέση με αυτό που ήμασταν και στις συνθήκες που ζούσαμε.

Ως παιδιά δεν είχαμε επιλογές. Είναι άδικο και άτοπο να κρίνουμε τις αποφάσεις, τις επιλογές που κάναμε τότε, με την εμπειρία που έχουμε τώρα, ως ενήλικες.

 Το πιο ισχυρό αντίδοτο στο παρελθόν είναι η ικανότητα να είμαστε παρόντες στο εδώ και τώρα. Και στο τώρα έχουμε επιλογές.