Το να είμαστε λίγο πριν το σημείο μηδέν δεν σημαίνει ότι δεν νοιαζόμαστε ή δεν αισθανόμαστε βαθιά. Η εξάσκηση στο να είμαστε σε αυτή τη θέση μας επιτρέπει να βγούμε από μια ιστορία ή μια κατάσταση και να γίνουμε παρατηρητές της εμπειρίας μας μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Μας επιτρέπει να κάνουμε μια παύση και να δούμε έναν κύκλο ή ένα μοτίβο στη ζωή μας, ώστε να το κατανοήσουμε, ίσως να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας ή τον άλλον, κυρίως όμως, να μπορούμε να γειωθούμε.  Η στάση αυτή μας επιτρέπει να δούμε καινούργιες πληροφορίες ώστε να έρθουμε σε πλήρη επαφή με τον εαυτό μας.

Πόσοι από εμάς έχουμε καταφέρει να παραμείνουμε ψύχραιμοι εν μέσω ενός αγώνα, μιας σύγκρουσης, ενός τραύματος ή μιας αλλαγής που δεν θέλαμε; Όταν επιτυγχάνεται μια αίσθηση ισορροπίας, τότε πληροφορίες, επίγνωση και υποστήριξη γίνονται πιο εύκολα προσβάσιμα. Ωστόσο, είναι ευκολότερο να το λέμε παρά να το κάνουμε, γι’ αυτό και βοηθάει να πειραματιζόμαστε να επιτύχουμε μια κατάσταση λιγότερο από μηδέν.

Σκεφτείτε την πιο πρόσφατη αγχωτική κατάσταση που έχετε βιώσει. Νιώσατε θυμό, θλίψη, απογοήτευση, πληγωμένοι ή βαθιά προδομένοι; Πώς αντιδράσατε; σπάσατε κάτι, φωνάξατε με όλη σας τη δύναμη, κλάψατε ή εκφράσατε τον πόνο σας σε κάποιον άλλον, επαναλαμβάνοντας την αδικία που βιώσατε; κλάψατε μόνοι σας;

Ξέρετε ποιο είναι το μοτίβο αντίδρασής σας; Το πρώτο βήμα για μένα ήταν να αποκτήσω επίγνωση του τρόπου με τον οποίο συνήθως αντιδρώ σε στρεσογόνες καταστάσεις και μετά να αναρωτηθώ εάν αυτός ο τρόπος με βοηθάει. Χρειαζόμαστε πολλή υπομονή όταν η πραγματικότητά μας γίνεται πολύ απαιτητική και να καταφέρουμε να έχουμε μια θέση όχι ουδετερότητας, αλλά λίγο πριν το μηδέν.