Σήμερα περηφανευόμαστε αρκετά για το πόσο ανοιχτόμυαλοι είμαστε, τουλάχιστον σε σύγκριση με τις προηγούμενες γενιές. Κι όμως, παραμένουμε πεισματικά ανεκτικοί απέναντι στην απόγνωση που είναι κλειδωμένη μέσα μας και που παλεύει να γίνει αντιληπτή, να ακουστεί και να εξερευνηθεί, καθώς συγκρούεται τόσο έντονα με τη στοχοπροσήλωση, τη ζωτικότητα και τη δραστηριότητα των καιρών μας.

Προσπαθούμε πάρα πολύ να πολεμήσουμε αυτή την απόγνωση. Προσπαθούμε ξανά και ξανά να είμαστε αισιόδοξοι, να βλέπουμε τα πράγματα θετικά και να προσμένουμε καλύτερες μέρες. Όμως κάποιες φορές, ειδικά όταν είμαστε κουρασμένοι, όταν ταλαιπωρούμαστε από κάποιο θέμα υγείας, ή ένα ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα, μπορεί να νιώσουμε ανημπόρια όταν μας επιτρέψουμε και έρθουμε σε επαφή με αυτή την απόγνωση. 

Οι άμυνές μας υποχωρούν και ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πιο βαθιά θλίψη για το πόσο τα έχουμε κάνει όλα λάθος, το πόσες ευκαιρίες έχουμε χάσει, το πόσο δειλοί είμαστε, πόσα έχουμε ανεχτεί και δεν έχουμε εκφράσει αυτά που είχαν σημασία για εμάς. 

Πού θα μπορούσε να πάει όλο αυτό το συναισθηματικό βάρος; Κάποιος αρκετά μεγαλύτερός μας ίσως να έβρισκε παρηγοριά σε κάποια θρησκεία, όμως μάλλον έχουμε αποχαιρετήσει τέτοιες πηγές στήριξης εδώ και καιρό.  Έχουμε δηλώσει πως δεν πιστεύουμε και πως μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας με τις βεβαιότητες της επιστήμης και την -κάποιες φορές- ακατανόητη τέχνη. 

Πολύ δύσκολα θα καταφέρναμε να τα πούμε αυτά στους φίλους μας, στους γονείς μας, στον σύντροφό μας. Πόσο δύσκολο είναι να βρεις κάποιον που μπορεί να δεχτεί την απόγνωσή σου χωρίς να παρασυρθεί από τον πειρασμό να πει κάτι ενθαρρυντικό, κάποιον που έχει συμβιβαστεί αρκετά με το δικό του σκοτάδι ώστε να ανταποκριθεί απλά με κατανόηση και συμπάθεια στο δικό μας;.

Όμως, δεν χρειάζεται, δεν μας βοηθάει να επιδεινώνουμε αυτό το βάρος νομίζοντας ότι δεν μας επιτρέπεται να πηγαίνουμε στην ιδιωτικότητα του μυαλού μας. Έχουμε το δικαίωμα να απελπιζόμαστε, ακόμα και αν κανείς άλλος δίπλα μας δεν μπορεί να αντέξει τη θλίψη μας, ακόμα και αν είμαστε ικανοί σε πολλά, ακόμα και αν υπάρχουν άλλοι που εξαρτώνται από εμάς, ακόμα και αν μας είναι σημαντικό να είμαστε θαρραλέοι. Το δικαίωμα στην απόγνωση είναι παγκόσμιο και αναφαίρετο. 

Θα μας βοηθήσει να βρούμε ένα χώρο όπου θα μπορούμε να είμαστε αυθεντικοί, θα αναγνωρίσουμε τις δυσκολίες μας χωρίς την πίεση να είμαστε πάντα αισιόδοξοι, ότι μερικές φορές η ελπίδα δεν είναι εφικτή και θα χρειαστεί ρεαλισμός. Ένας χώρος που θα είναι εκεί για να μας ακούσει, να μας κατανοήσει και να καθίσει δίπλα μας. 

• Before it’s Ruined (or an Unrealized Mean Side) – Rebecca Orcutt Oil on canvas, 2020
  National Portrait Gallery