Εάν ψάχνετε να δείτε κάτι για να περάσει ευχάριστα η ώρα ή απλά σας αρέσει η JLo μπορείτε να δείτε αυτό το σύντομο ντοκιμαντέρ που επικεντρώνεται στο 2019, όπου έκλεισε τα 50, και που εκείνη την αναφέρει ως τη χρονιά όπου όλα για όσα είχε δουλέψει μέχρι τότε, άρχισαν να συμβαίνουν. 

“Όλη μου τη ζωή πάλευα να ακουστώ, να με δουν και να με πάρουν στα σοβαρά” είναι το πρώτο που λέει για εκείνη. Αφού είδα το ντοκιμαντέρ διάβασα από περιέργεια κάποια άρθρα περισσότερο για να δω εάν αυτά που σκέφτηκα και ένιωσα συμπίπτουν με τις απόψεις άλλων.  Εάν και οι κριτικές σε καμία περίπτωση δεν ήταν ωμά φτηνές, έκανα στο μυαλό μου την εικόνα των δημοσιογράφων όταν έγραφαν τα σύντομα άρθρα που διάβασα: stiff upper lip ή ανεβασμένο φρύδι. “Γιατί κάποια σαν την Jennifer να τοποθετείται πολιτικά; γιατί επέλεξε να το κάνει τη στιγμή του super bowl; ένα δυναμικό σύμβολο του Χόλιγουντ με μια εμπνευσμένη ιστορία. Είναι αυτός ο λόγος για να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ; Εξαρτάται, από το αν είχε κερδίσει την αγάπη σας από την αρχή”. 

Προσωπικά, δυο πράγματα κρατάω από το ντοκιμαντέρ. Το ένα είναι αυτό που σκέφτηκα.

Ανεξάρτητα από το πόσο προσπαθούμε να χαρτογραφήσουμε την πορεία μας, πάντα θα εμφανίζονται μπροστά μας εμπόδια. Πολλές φορές τα εμπόδια θα είναι οι αποδοκιμασίες των άλλων, η κριτική τους, τα φτηνά κακεντρεχή τους σχόλια που θα αφορούν κυρίως την εμφάνισή μας, όποια δουλειά και αν κάνουμε. Οι άλλοι πάντα θα λένε και θα σκέφτονται διάφορα. Αυτά που επιλέγουν να σχολιάσουν και ο τρόπος που το κάνουν, περισσότερα λένε για εκείνους, παρά για εμάς.  Εμείς θα αποφασίσουμε αν θα μείνουμε καθηλωμένοι ή θα βρούμε έναν τρόπο να συνεχίσουμε να προχωράμε με σκληρή δουλειά αλλά και με το να μη νοιαζόμαστε για το τι σκέφτονται και με το να μάθουμε να αγνοούμε αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, δηλαδή τις συμπεριφορές των άλλων. 

Το δεύτερο είναι αυτό που ένιωσα. Αυτό που είδα εγώ είναι έναν άνθρωπο να παλεύει ακόμα να βγάλει την ταμπέλα που της είχαν βάλει ως παιδί: όχι της τραγουδίστριας και όχι της έξυπνης.