«Δεν έχω κάνει ποτέ ψυχοθεραπεία κ ούτε πρόκειται. Δεν είναι πως φοβάμαι, αλλά  τόσα χρόνια μόνος μου αυτοαναλύομαι και μέχρι τώρα, μια χαρά τα’ χω καταφέρει» μου είπε ένας φίλος πριν καιρό. Τον θυμήθηκα προχθές που έλαβα δυο mail. Το ένα ήταν μια πρόσκληση σ’ένα σεμινάριο-πρωτοποριακό πρόγραμμα με θέμα η Τέχνη του να Αλλάξεις και να μεταμορφώσεις τη ζωή σου μέσα σε έξι ώρες, το οποίο λόγω πληρότητας και έντονης εκδήλωσης ενδιαφέροντος επαναλαμβανόταν. Το δεύτερο ήταν το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιστήμης και Καινοτομίας στο οποίο ένα βράδυ θα γίνει μια παρουσίαση-ομιλία με θέμα η επιστήμη του φλερτ και όλος ο αλγόριθμος της έλξης.

Εντυπωσιασμένη απ’τον τίτλο πάτησα το λινκ να διαβάσω κάτι περισσότερο. 536 τεχνικές για να την κάνεις να ξετρελαθεί μαζί σου, 6 τρόποι για να τον κάνεις δικό σου. Την ομιλία θα την κάνουν ένας γιατρός και μια ομάδα η οποία διαβάζω πως έχει επηρεάσει εκατοντάδες άτομα ώστε να χτίσουν τη ζωή που θέλουν και πως έχουν αλλάξει όλα τα δεδομένα του dating σε όλη την Ελλάδα.  Το μότο τους; ζήσε αυθεντικά.

Πιστεύω πως αυτό που μ’ενοχλεί είναι πως σ’ένα Φεστιβάλ Επιστήμης  υπάρχει χώρος για μια παρουσίαση τύπου ‘how to’ και αν προσπαθήσεις να μιλήσεις σε κάποιον για νέες αναγνωρισμένες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους τύπου emdr ίσως να σε κοιτάξει καχύποπτα και να σου πει μα η ψυχολογία δεν είναι επιστήμη.  Δεν θα σταθώ περισσότερο σ’αυτή την όντως διαφορετική ομιλία γιατί πολύ πιθανό να υπάρχει κάποιος αλγόριθμος έλξης και γω να μην τον ξέρω.

Θα σταθώ όμως στο με πόση μεγάλη προθυμία διαβάζουμε βιβλία αυτοβοήθειας και είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε συμβουλές που μας δίνουν με μεγάλη σιγουριά «ειδικοί». Αμέτρητα κείμενα με τίτλους όπως “δέκα πράγματα που κάνουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι όταν ξυπνήσουν, δέκα πράγματα που κάνουν οι επιτυχημένοι άνθρωποι όταν ξυπνήσουν, φτιάξε τη ζωή σου με δέκα απλούς τρόπους, και το εφιαλτικό πως να κάνεις κάποιον να μη φεύγει από κοντά σου”. Χιλιάδες βιβλία “how to” με πιο δημοφιλή αυτά που έχουν ως θεματολογία να χειρίζεσαι τους άλλους.

Κάποιος μπορεί να με ρωτήσει “δεν καταλαβαίνω την αμφισβήτησή σου. Εάν κάποιος βοηθιέται και λύνει τα θέματά του γρήγορα και χωρίς ταλαιπωρία, καλό δεν είναι; εσύ τον θεραπευτή σου δεν τον ρωτάς να σου πει τη γνώμη του; Εξάλλου εσύ προτείνεις σε κάποιους θεραπευόμενούς σου νέες προσεγγίσεις-τεχνικές που θα έχουν πιο γρήγορο αποτέλεσμα. Τώρα γιατί αντιδράς; σε φοβίζει ο ανταγωνισμός;

Τσιμπάω πολύ στον ανταγωνισμό. Σε ορισμένες περιπτώσεις με κινητοποιεί να γίνω καλύτερη. Πιστεύω πολύ στην προσπάθεια και συγκινούμαι βαθιά όταν βλέπω ανθρώπους να προσπαθούν να κάνουν στη ζωή τους πράγματα που επιθυμούν, να βελτιώσουν σχέσεις, συμπεριφορές που τους ταλαιπωρούν, να κλείσουν παλιούς λογαριασμούς. Δεν έχω δει ούτε έναν άνθρωπο που να μην ταλαιπωρείται απ’αυτή τη διαδικασία. Δεν υπάρχει εύκολος και γρήγορος τρόπος. Όλοι κλαίμε, στεναχωριόμαστε, ταλαιπωρούμαστε. Φυσικά και ρωτάω τη γνώμη του θεραπευτή μου ή κάποιου φίλου όταν φτάνω σε αδιέξοδο. Ο τρόπος όμως που κάποιος θα πάρει θέση σε κάποιο θέμα σου, κάνει όλη τη διαφορά.  Φυσικά, είναι απόλυτα θεμιτό και κατανοητό να επιλέξω τον τρόπο που θα βοηθηθώ και κανένας δεν έχει δικαίωμα να κρίνει. Αυτό όμως που θέλω να πω είναι πως όταν επιλέξεις κάποιους τρόπους υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η ανακούφιση που θα πάρεις, τα αποτελέσματα που θα έχεις, να είναι προσωρινά.

Εκείνη τη στιγμή που ακούς ή διαβάζεις επαναλαμβανόμενες συμβουλές, παραινέσεις θα νιώσεις μια ευεξία, ένα “μπορώ να καταφέρω τα πάντα, δε με σταματάει τίποτα, εγώ είμαι αυτός που καθορίζει τα πάντα στη ζωή μου” και μετά ίσως βιώσεις ένα ψυχολογικό πέσιμο πολύ έντονο. Όχι επειδή αυτά που άκουσες είναι παράλογα ή εξωπραγματικά, αλλά επειδή δεν είναι δικά σου, κτήμα σου. Δεν σου έχουν γίνει βίωμα. Το αποτέλεσμα που ζητάς, αλήθεια θα έρθει. Αλλά μέσα από μια διαδικασία.