Ο περισσότερος κόσμος κάνει την ανασκόπηση της χρονιάς τέλος Δεκεμβρίου. Είμαι απ’αυτούς που την κάνουν στα γεννέθλιά τους ίσως γιατί είναι μέσα Αυγούστου, το καλοκαίρι σιγά σιγά φτάνει στο τέλος και ο Σεπτέμβριος, ο οποίος ευνοεί τα νέα ξεκινήματα, είναι κοντά.
Η χρονιά που πέρασε, τα 37, θα τα θυμάμαι ως μια καλή και εποικοδομητική χρονιά. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως δύσκολα θα παραδεχτώ πως είμαι ευχαριστημένη με τον εαυτό μου -και όχι επειδή είμαι τελειομανής-. Ήταν η χρονιά που έμαθα τα πάντα βιωματικά και παρόλο που κάποια μαθήματα ήταν δύσκολα, είναι και αυτά που θα μείνουν περισσότερο -λόγω του βιωματικού τους χαρακτήρα-. Τί έμαθα λοιπόν;
Πως δεν είναι υποχρεωτικό να παίρνω τα πάντα προσωπικά και κατάκαρδα και πως πολλά απ’αυτά που συνέβησαν, συμπεριφορές ανθρώπων που με ταλαιπώρησαν και με πλήγωσαν, είχαν να κάνουν μ’έμένα πολύ λιγότερο απ’ό,τι νόμιζα. Να πενθώ για τις απώλειες όταν συμβαίνουν. Να μην περιμένω κάποιον ν’αλλάξει γνώμη για κάτι. Ή μάλλον, πιο σωστά, να μη βάζω τον εαυτό μου σε κατάσταση αναμονής. Συνεχίζω τη ζωή μου και εάν αλλάξει κάτι στην πορεία και τα δεδομένα τα δικά μου είναι ίδια, πάρα πολύ ωραία (μεγάλο μάθημα και θ’ακολουθήσει σχετικό πόστ). Να μην κάνω τον διαμεσολαβητή σε σχέσεις άλλων χωρίς να μου ζητηθεί. Δύσκολα μπορεί να πιστέψει κάποιος πως είσαι τόσο ufo και δεν έχεις κρυφή ατζέντα απλά θες να βοηθάς (αν και η επόπτρια μου ισχυρίζεται πως πίσω απ’αυτό το ρόλο κρύβεται υποτίμηση και πως δεν θεωρώ τους άλλους αρκετά ικανούς). Να φτιάχνω καροτόσουπα. Να σταματάω να λέω στον εαυτό μου πως θα είσαι έτοιμη να κάνεις κάτι εάν είσαι τέλεια σ’αυτό, εάν οι συνθήκες είναι ιδανικές κλπ (κούραση και ταλαιπωρία).
Το πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι. Μεγάλο cliche, το ξέρω. Φέτος, οι φίλοι μου έδωσαν χρόνο και ενέργεια απλόχερα. Η Τζένη, φίλη απ’το δημοτικό, ο άνθρωπος με την αστείρευτη υπομονή ο οποίος θ’ακούσει και θ’αναλύσει τα ίδια και τα ίδια 52 φορές και θα τ αντιμετωπίζει σαν να τα έχει ακούσει πρώτη φορά. Πάντα θα βρίσκει μια κολακευτική δικαιολογία για τις επιλογές μου, παραλείψεις κλπ που θα τη στηρίζει με μεγάλη σιγουριά. Η Λίγκα Λου, ένας απο τους πιο κανονικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Συζητάμε για τα πιο σοβαρά μέχρι τη μεγαλύτερη μπούρδα. Ο άνθρωπος που θα του πεις τον πόνο σου, θα σε ακούσει με μεγάλη προσοχή, θα πάτε μια βόλτα στη θάλασσα, θα σου μαγειρέψει απίστευτα και εκεί, πάνω στο φαγητό, θα σου πει τη γνώμη της. Η Βικτώρια, πολύτιμη φίλη και εξαιρετική συνάδελφος. Παρόλο που μένει σ’άλλη πόλη, η καθημερινή επικοινωνία είναι απαραίτητη. Ο άνθρωπος που ξέρει να σε “ισιώνει” με μια φράση, που όταν βρισκόμαστε δεν σταματάμε να μιλάμε και να γελάμε.
Ο Λεωνίδας, με τον οποίο ξενυχτάω όσο δεν έχω ξενυχτήσει από την εφηβεία μου και μετά, μου εξηγεί με τροπο κατανοητό τι είναι η ΑΟΖ, πολιτικούς όρους που δεν ήξερα πως υπάρχουν, θέματα αισθηματικής φύσης, αλλά κυρίως γιατί πολλές φορές δεν χρειάζεται να μιλάμε για να περνάμε καλά. Δεν είναι όμως σημαντικοί επειδή ήταν δίπλα μου στα δύσκολα. Είναι σημαντικοί, γιατί στη χαρά μου ήταν εκεί και πανηγύριζαν.
Τέλος, θα έρθει η στιγμή εκεί που δεν το περιμένεις, θα δεις κάποιον που χωρίς να τον ξέρεις, θα θες όσο τίποτα άλλο να μάθεις τα πάντα για εκείνον και κάθε φορά που βλέπεις κάτι που σου αρέσει ή σ’ενθουσιάζει, θα θες να τον πάρεις τηλέφωνο να του το πεις, ή να του στείλεις με μέιλ μια φωτογραφία.
Καλή μου Χρονιά λοιπόν
Analyse this #not 