Τα αρνητικά συναισθήματα στην εργασία και πώς να τ’αντιμετωπίσετε

prada
Δίκαιο; Άδικο; Πραγματικά αδιάφορο. Το γεγονός είναι αυτό: οι άνθρωποι στη συντριπτική τους πλειοψηφία θεωρούν ότι η δουλειά τους και ο χώρος της εργασίας τους είναι η βασική πηγή του στρες, του θυμού και των απογοητεύσεων που βιώνουν στη ζωή τους.

Οι αιτίες είναι πολλές αλλά πριν μπούμε στα βαθύτερα των σκέψεων και των συναισθημάτων που αυτές τις προκαλούν ίσως είναι πιο χρήσιμο να προτείνουμε κάποιους τρόπους για τη διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων που βιώνουμε στο χώρο της εργασίας μας.

Τα “αρνητικά” ή μάλλον δύσκολα συναισθήματα υπάρχουν. Το να τα αγνοούμε ή να προσπαθούμε να τα διώξουμε περισσότερο κακό κάνουμε, παρά καλό. Το να μην εξουσιαζόμαστε από τα αρνητικά συναισθήματα, το να μένουμε αγκιστρωμένοι στις αναμνήσεις μόνο των ευτυχισμένων στιγμών μας, το να μην θέλουμε με τίποτα να αντιμετωπίσουμε, πόσω μάλλον να “αγκαλιάσουμε” δύσκολες συναισθηματικές καταστάσεις, όπως ο θυμός, η απογοήτευση, η αγανάκτηση, στην εποχή μας υπάρχει σαν οικουμενική απαίτηση.

Για τους περισσότερους τα αρνητικά συναισθήματα, όπως και οι αρνητικές σκέψεις είναι πηγή οπισθοδρόμησης, κίνητρο που ωθεί σε αυτοκαταστροφικές τάσεις και μόνο. Όμως, πλέον η επιστήμη έχει κάτι να πει για τα αρνητικά συναισθήματα και είναι απολύτως θετικό ή μάλλον περιγράφει τα όσα ευεργετικά μπορεί να προσφέρουν η οργή, η απογοήτευση, η κάθε στιγμή που νιώσαμε ότι “πιάσαμε πάτο” και η επιφάνεια αργεί πολύ για εμάς. Εκείνοι που αποδέχονται όλα τα συναισθήματά τους, χωρίς να τους ασκούν κριτική και να τα καταπνίγουν, έχουν λιγότερες πιθανότητες να βιώσουν τον αρνητικό αντίκτυπό τους και περισσότερες να τα μετουσιώσουν σε κάτι θετικό. Βεβαίως όταν αντιμετωπίζετε μια μεγάλη δυσκολία και μπορείτε να κάνετε κάτι όπως για παράδειγμα ν’αλλάξετε αντικείμενο ή θέση εργασίας, καλό θα ήταν να το προσπαθείτε.

Αποστασιοποιηθείτε: Παρατηρήστε αυτό που συμβαίνει σαν να είστε μια μύγα στον τοίχο. Πολλές φορές, η αποστασιοποίηση είναι ένα χρήσιμο τέχνασμα γιατί μπορεί να μειώσει την ένταση των έντονων συναισθημάτων που αισθάνεστε. Φανταστείτε ότι είστε μια μύγα στον τοίχο, παρατηρώντας την κατάστασή σας. Πώς βλέπετε τώρα την κατάσταση; Πώς την βλέπουν οι δυο άνθρωποι -εσείς και το άλλο άτομο;” Όταν αποκτούμε μια ευρύτερη προοπτική συχνά η κατάσταση δεν είναι τόσο κακή όσο νομίζαμε.  Εξυπακούεται πως δεν είναι ούτε απαραίτητο ούτε χρήσιμο να αποστασιοποιείστε διανοητικά ή συναισθηματικά σε μόνιμη βάση.

Επαναπροσδιορίστε: Όλοι έχουμε ακούσει ότι πρέπει να βλέπουμε τα θετικά σε μια αρνητική κατάσταση και η αλήθεια είναι πως αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στρατηγική όταν μας συμβαίνει ένα ανεπιθύμητο γεγονός. Για ένα αρνητικό προσπαθήστε να σκεφτείτε ένα θετικό. Για παράδειγμα, εάν πήρατε ένα όχι και πολύ υποστηρικτικό feedback θα μπορούσατε να το επαναπροσδιορίσετε ως χρήσιμη πληροφορία για να κάνετε κάτι καλύτερα. Όσο πιο συχνά προκαλείτε τον εαυτό σας να βρίσκει ένα θετικό σε μια δύσκολη κατάσταση, τόσο πιο εύκολα θα γίνεται μετά.

Την εξάσκηση αυτών των τακτικών ή νέων συμπεριφορών δείτε την ως απόκτηση νέων εργαλείων που θα βελτιώσουν όχι μόνο την καθημερινότητά σας αλλά και τις εργασιακές σας σχέσεις.

Μάθε ν’αντέχεις

IMG_20200211_143241

Οι δυσκολίες είναι συνυφασμένες με τη ζωή. Μοιραία ερχόμαστε αντιμέτωποι με διάφορα εμπόδια και φαινομενικά άδικα γεγονότα που δοκιμάζουν συνεχώς την αντοχή και την αποφασιστικότητά μας. Ορισμένοι άνθρωποι είναι πιο δυνατοί από άλλους και κάποιοι  περισσότερο ευάλωτοι στο να νιώθουν σύγχυση και απελπισία. Λίγοι αντιμετωπίζουμε επιδέξια όλες τις προκλήσεις της ζωής. Ωστόσο, οι άνθρωποι με την πάροδο του χρόνου προσαρμοζόμαστε σε καταστάσεις που αλλάζουν τη ζωή μας παρά τη θέλησή μας.

Τι μας επιτρέπει να το κάνουμε; Η ανθεκτικότητα, μια συνεχής διαδικασία που όμως απαιτεί χρόνο και προσπάθεια από μέρους μας. Η ανθεκτικότητα είναι η κατάλληλη προσαρμογή ενάντια στις αντιξοότητες, το τραύμα, ή σε καταστάσεις έντονου στρές όπως οικογενειακά προβλήματα, προβλήματα υγείας ή άγχος στο χώρο εργασίας κλπ. Το να έχω ανθεκτικότητα σημαίνει να ξανασηκώνομαι, να μπορώ να επανέρχομαι μετά από μια δυσκολία. Αυτό δεν σημαίνει πως όποιος είναι ανθεκτικός δεν αντιμετωπίζει δυσκολίες ή αγωνία.

Ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη είναι κοινός σε ανθρώπους που έχουν υποστεί μεγάλες αντιξοότητες ή τραύματα στη ζωή τους. Στην πραγματικότητα, ο δρόμος για την ανθεκτικότητα είναι πιθανό να συνεπάγεται μεγάλη συναισθηματική δυσφορία. Δεν πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό που είτε έχουμε είτε δεν έχουμε. Περιλαμβάνει συμπεριφορές, σκέψεις και ενέργειες που όλοι μπορούμε να μάθουμε και να αναπτύξουμε.

Ένας συνδυασμός παραγόντων συμβάλλει στο να αποκτήσουμε ανθεκτικότητα με πρωταρχικό τις υποστηρικτικές σχέσεις εντός και εκτός της οικογένειας. Αυτό που θα ακούτε συχνά ως υποστηρικτικό πλαίσιο. Οι σχέσεις που μας προσφέρουν αγάπη, εμπιστοσύνη, ενθάρρυνση μας βοηθάνε να ανταπεξέλθουμε με μεγαλύτερη σιγουριά στις αντιξοότητες. Άλλες ικανότητες που συνδέονται με την ανθεκτικότητα και όλοι μπορούμε να αναπτύξουμε είναι η ικανότητα να κάνουμε ρεαλιστικά σχέδια και να πράττουμε αυτά που χρειάζεται για να τα καταφέρουμε, βασικές δεξιότητες επικοινωνίας και επίλυσης προβλημάτων και ικανότητα να διαχειριζόμαστε έντονα συναισθήματα και παρορμήσεις.

Αποφύγετε να βλέπετε τις κρίσεις ως ανυπέρβλητα εμπόδια. Δεν μπορείτε να αλλάξετε το γεγονός ότι θα συμβαίνουν αγχωτικές αλλαγές, αλλά ο τρόπος που ερμηνεύετε τα γεγονότα και δράτε μπορεί να αλλάξει. Αποδεχτείτε ότι η αλλαγή είναι μέρος της ζωής και πως ορισμένα σχέδια ή επιθυμίες μπορεί εξαιτίας δυσμενών καταστάσεων να μην είναι πλέον εφικτό να πραγματοποιηθούν. Η αποδοχή καταστάσεων που δεν μπορούν να αλλάξουν μπορεί να σας βοηθήσει να εστιάσετε σε πράγματα που μπορείτε να αλλάξετε.

Δράστε όσο πιο αποφασιστικά μπορείτε αντί να προσπαθείτε να απομακρυνθείτε εντελώς από τα προβλήματα και την πίεση που τόσο θέλετε να αποφύγετε και διατηρήστε μια ελπιδοφόρα προοπτική. Nα έχετε μια θετική άποψη για τον εαυτό σας. Η εμπιστοσύνη στην ικανότητά σας να επιλύετε προβλήματα και να εμπιστεύεστε το ένστικτό σας θα ενισχύσουν την ανθεκτικότητά σας. Να θυμάστε πως αυτό που κάνει τη δυσκολία απρόσβλητη και τη δυστυχία μόνιμη δεν είναι τα βάσανα, αλλά η απόγνωση που μας προκαλούν ή καλύτερα η έλλειψη προθυμίας και ο φόβος να σταθούμε και να τα αντιμετωπίσουμε.

Φροντίστε τον εαυτό σας. Ικανοποιήστε τις ανάγκες σας και δώστε προσοχή και χώρο στα συναισθήματά σας. Να συμμετέχετε σε δραστηριότητες που σας δίνουν ευχαρίστηση και σας χαλαρώνουν. Η φροντίδα του εαυτού είναι αυτό που θα σας κάνει να ξανασταθείτε στα πόδια σας πιο γρήγορα.

Οι άνθρωποι δεν αντιδρούν το ίδιο στα τραυματικά και αγχωτικά συμβάντα. Το κλειδί είναι να εντοπίσετε τρόπους που είναι πιθανόν να λειτουργούν σωστά για εσάς ως μέρος της δικής σας προσωπικής στρατηγικής. To ζητούμενο δεν είναι να μην ξαναπέσετε. Το ζητούμενο είναι να ξέρετε τους τρόπους να ξανασηκωθείτε.

Το καλοκαίρι και οι προσδοκίες του

Το καλοκαίρι μοιάζει με τα Χριστούγεννα. Εναποθέτουμε σ’αυτό πολλές προσδοκίες και ελπίδες. Για αρκετούς είναι κάτι ιερό και πιστεύουν πως τα πάντα μπορεί να συμβούν στις διακοπές. Λες και είναι δυνατόν σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα να καλύψουμε τα κενά και τις ελλείψεις ενός ολόκληρου χρόνου.

Φτιάχνουμε στο μυαλό μας το ιδανικό, το τέλειο σενάριο και εάν κάτι πάει στραβά, τότε αναρωτιόμαστε “τι συμβαίνει με μένα;”. Πόσες φορές έχετε απογοητευθεί, έχετε θυμώσει ή έχετε άγχος από το χάσμα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας;

Είναι κοινός τόπος σε διάφορες κουλτούρες και θρησκείες η αντίληψη ότι οι αυξημένες προσδοκίες μόνο βάσανα δημιουργούν σε αυτούς που τις καλλιεργούν.  Το να μην περιμένουμε κάτι συγκεκριμένο από μια συνθήκη, καταλήγει να είναι σοφία. Δεν χωράει σε καμία λογική η προσδοκία οι ίδιοι άνθρωποι, με αποκρυσταλλωμένες συνήθειες και κυρίως συμπεριφορές να αναμένεται να αντιδράσουν διαφορετικά στα ερεθίσματα μόνο και μόνο επειδή ανεβαίνει η θερμοκρασία, είναι ξαπλωμένοι μπροστά στη θάλασσα και κάνουν ένα διάλειμμα από τη δουλειά τους. Μπορεί η διάθεσή μας να είναι διαφορετική αλλά οι συνήθειες και οι συμπεριφορές μας δεν αλλάζουν καθώς αυξομειώνεται το θερμόμετρο.

Έτσι λοιπόν, αυτό που στ’αλήθεια αλλάζει το καλοκαίρι και κατά την περίοδο των διακοπών είναι οι ρυθμοί και είναι αυτή η αλλαγή στους ρυθμούς που πρέπει να δούμε ως ευκαιρία για να επανασυνδεθούμε με τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας και ταυτόχρονα να δούμε όλα αυτά που έχουμε καταφέρει τους προηγούμενους μήνες.

Αν είναι λοιπόν να έχουμε μια προσδοκία ας είναι αυτή: να μην περιμένουμε να μας συμβεί κάτι μυθιστορηματικό, κινηματογραφικό ή και οπερατικό αν μην τι άλλο για να μην καταλήξουμε να πρωταγωνιστούμε σε επιθεώρηση.

Ας έχουμε την προσδοκία το διαφορετικό να είναι η χρήση που θα κάνουμε στο χρόνο. Να προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε στην κάθε στιγμή και να περάσουμε κάποιες στιγμές ηρεμίας με τις σκέψεις μας. Κάποιοι, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, θα σκεφτούν ότι αυτά χρειάζονται εξάσκηση ή και καθοδήγηση. Ισχύει. Αλλά αυτό που χρειάζεται ο καθένας ας το αποφασίσει μετά τις διακοπές του γιατί και οι “μεγάλες αποφάσεις” είναι κι αυτές “μεγάλες προσδοκίες”.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο επιχειρώ στις 8/8/2018

Πώς να δέχεστε μια αρνητική αξιολόγηση

the office

Πολλοί άνθρωποι γίνονται αμυντικοί ή θίγονται όταν αξιολογείται η δουλειά τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο χώρος εργασίας δεν διαθέτει κουλτούρα ανατροφοδότησης (feedback) και οι εργαζόμενοι δεν εκπαιδεύονται να κάνουν ή να δεχτούν αξιολόγηση με εποικοδομητικό τρόπο. Εδώ, θα ασχοληθούμε με το πώς θα αποδεχτούμε μια αρνητική αξιολόγηση με τη βοήθεια των παρακάτω τρόπων.

  1. Δείτε το ως ευκαιρία. Κάποιες φορές και ιδιαίτερα όταν έχουμε κοπιάσει για το έργο μας είναι πιο δύσκολο να το δούμε αντικειμενικά. Αυτό σημαίνει πως μια άλλη οπτική ίσως μας βοηθήσει να διορθώσουμε ατέλειες που σίγουρα θα υπάρχουν, να πάρουμε νέες ιδέες και να ανακαλύψουμε ευκαιρίες. Μια αξιολόγηση μπορεί να βλάψει το εγώ μας, αλλά συχνά μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι.
  2. Ακούστε. Ακούστε με προσοχή αυτό που σας λένε και αν χρειαστεί κάνετε ερωτήσεις ή επαναλάβετε αυτά που ακούσατε για να βεβαιωθείτε πως καταλάβατε πλήρως αυτά που έχουν ειπωθεί και δεν κάνετε δικές σας ερμηνείες.
  3. Πάρτε ως δεδομένο τις καλές προθέσεις εκείνου που σας αξιολογεί. Εκτός εάν υπάρχει απόδειξη για το αντίθετο, πιστέψτε πως η πρόθεση είναι να γίνετε καλύτεροι.
  4. Μην είστε αμυντικοί και μην δικαιολογήστε. Μπορείτε να πείτε τι μάθατε και πως θα δοκιμάσετε να το κάνετε διαφορετικά από εδώ και πέρα.
  5. Μην παίρνετε τα πράγματα προσωπικά. Να θυμάστε πως αξιολογείται η δουλειά σας και όχι εσείς ως άνθρωποι. Ποτέ μην παίρνετε τα αρνητικά σχόλια σχετικά με το έργο σας ως κριτική προς το πρόσωπό σας.
  6. Κάποιες φορές θέλουν απλώς να σας βοηθήσουν. Θυμηθείτε ότι όλα τα εποικοδομητικά σχόλια -συμπεριλαμβανομένων και των αρνητικών- είναι ένδειξη ενδιαφέροντος και πως οι άνθρωποι θέλουν να σας βοηθήσουν. Θα ήταν πολύ χειρότερο να βλέπουν πως κάνετε κακή δουλειά και να μη σας λένε τίποτα.
  7. Μην είστε πολύ αυστηροί με τον εαυτό σας. Όλοι όσοι δουλεύουμε κάνουμε λάθη και κάθε μέρα μαθαίνουμε. Δεν είναι κακό να κάνουμε λάθη, αλλά να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη επειδή αρνούμαστε να ακούσουμε δεν μας προσφέρει απολύτως τίποτα.
  8. Ευχαριστήστε εκείνον που έδωσε χρόνο και ασχολήθηκε με τη δουλειά σας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 4/7/2018 στο επιχειρώ

Αφήστε πίσω τις πικρίες

the devil wears prada

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχουν δημοσιευθεί αρκετές έρευνες σχετικά με τη θετική επίδραση της συγχώρεσης, δηλαδή με την συνειδητή απόφαση που παίρνουμε να αφήσουμε οριστικά πίσω μας αισθήματα πικρίας ακόμα και επιθυμία αντεκδίκησης προς αυτούς που κάποια στιγμή μας αδίκησαν. Τώρα, μια νέα μελέτη -που βασίζεται σε ένα μικρό δείγμα στο χώρο εργασίας- υποστηρίζει τη σημασία που έχει η ικανότητα να υπερβαίνουμε πικρίες και αρνητικά συναισθήματα για τη βελτίωση της ευημερίας και της παραγωγικότητας σε επαγγελματικά περιβάλλοντα.

Οι συγκρούσεις μεταξύ των συναδέλφων είναι αναπόφευκτες και συνδέονται με το στρες, προβλήματα υγείας (ψυχικά και σωματικά) και χαμηλή παραγωγικότητα. Οι ερευνητές ανέλαβαν να διερευνήσουν το ρόλο της συγχώρεσης στη βελτίωση αυτών των αρνητικών επιπτώσεων.

Οι συμμετέχοντες – περισσότεροι από 200 εργαζόμενοι – απάντησαν σε ερωτηματολόγια σχετικά με την παραγωγικότητα και την ευημερία τους σε σχέση με την ικανότητά τους να υπερβαίνουν αισθήματα πικρίας και απογοήτευσης που έχουν προκληθεί από άλλους συναδέλφους τους.

Στο πρώτο στάδιο της έρευνας ζητήθηκε από τους εργαζόμενους να επικεντρωθούν σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό που τους συνέβη και να περιγράψουν πώς πίστευαν ότι τους επηρέασε. Το δεύτερο ερωτηματολόγιο διερεύνησε τη γενική τάση των συμμετεχόντων να είναι ειλικρινείς και τις εργασιακές τους συνήθειες τον προηγούμενο μήνα.

Και στις δύο περιπτώσεις, η ικανότητα των εργαζόμενων να υπερβαίνουν τα αρνητικά συναισθήματα για τους συναδέλφους τους συνδέθηκε με την αύξηση της παραγωγικότητας, λιγότερες μέρες απουσίας από την εργασία και με λιγότερα προβλήματα ψυχικής και σωματικής υγείας, όπως θλίψη και πονοκεφάλους.

Αυτή η νέα έρευνα είναι σημαντική τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τους εργοδότες, καθώς η συσσώρευση αισθημάτων πικρίας για συναδέλφους επηρεάζει αρνητικά τα άτομα και τους οργανισμούς στο σύνολό τους. Το κόλλημα σε αρνητικά συναισθήματα μετά από μια σύγκρουση μπορεί να οδηγήσει σε απεμπλοκή από την εργασία, έλλειψη συνεργασίας και επιθετική συμπεριφορά. Η μνησικακία συνδέεται επίσης με αυξημένο άγχος και συναισθήματα ή συμπεριφορές όπως ο θυμός, η εχθρότητα και η εκδίκηση.

Δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται σε σύγκρουση πρέπει να συνεχίσουν να συνεργάζονται, η απόφασή τους να υπερβούν τα συναισθήματα που προκαλεί η σύγκρουση μπορεί να αποτελέσει ένα αποτελεσματικό εργαλείο αντιμετώπισης και ένας τρόπος για την αποκατάσταση των σχέσεων και της εμπιστοσύνης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι εγκρίνουμε ή αγνοούμε την κακή συμπεριφορά. Κάθε χώρος εργασίας οφείλει να διαθέτει διαδικασίες παρέμβασης και αντιμετώπισης κακοποιητικών συμπεριφορών.

Πώς υπερβαίνουμε τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλούν οι συγκρούσεις στην εργασία.

  • Η συμπεριφορά των Διευθυντών-Προϊσταμένων έχει τη μεγαλύτερη επίδραση στην οργανωτική κουλτούρα. Αυτή είναι που θέτει όρους και δημιουργεί κλίμα.
  • Ζητήστε συγγνώμη και επιχειρήστε να αποκαταστήσετε δύσκολες σχέσεις. Όταν δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα λάθη μας, η δυσπιστία μεγαλώνει και ο φόβος για κάτι που συμβαίνει μπορεί να είναι χειρότερος ακόμα και από το αρχικό συμβάν.
  • Αποκαταστήστε την εμπιστοσύνη δουλεύοντας σε ένα κοινό έργο, δημιουργώντας νέες εμπειρίες και αναμνήσεις συνεργασίας.

Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει: “Η δυσαρέσκεια είναι σαν να παίρνεις δηλητήριο και να περιμένεις το άλλο άτομο να πεθάνει.”

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 20/6/2018 στο επιχειρώ

Η αναβλητικότητα και πώς να την αντιμετωπίσουμε

wp-1591736341291.png
Αναβάλλουμε για να αποφύγουμε δυσάρεστα συναισθήματα γιατί πίσω από κάθε αναβολή κρύβονται φόβοι, ελπίδες, αναμνήσεις, αμφισβήτηση και πιέσεις. Στο τέλος της ημέρας, όσο επώδυνο κι αν είναι να ασκούμε στον εαυτό μας κριτική επειδή είμαστε αναβλητικοί, πολλές φορές η αυτοκριτική αυτή είναι πιο εύκολα ανεκτή από τα συναισθήματα φόβου που κυριαρχούν όταν προσπαθούμε να κάνουμε ένα άνοιγμα προς τα έξω, αφού ο φόβος της αποτυχίας ή το να μη φανούμε ανεπαρκείς καταλήγει να είναι μεγαλύτερος.

Αρκετοί απ’αυτούς που αναβάλουν συχνά λένε ότι ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος και η προσδοκία των άλλων τόσο αγχωτική, που το στρες και η αίσθηση έλλειψης ελέγχου τους καθηλώνει. “Όταν σε μια κοινωνία ο ορισμός του επιτυχημένου εξαρτάται από τα χρήματα, το κύρος, ή την ομορφιά, δηλαδή ορίζεται με βάση την τελειότητα, πώς εγώ να τολμήσω να προσπαθήσω;”, συνηθίζουν να λένε στους άλλους αλλά και στον εαυτό τους.

Είναι όμως έτσι; Αν ο φόβος για δράση είναι η βασική αιτία της αναβλητικότητας γιατί τότε όλοι οι άνθρωποι δεν είναι αναβλητικοί; Πού διαφέρουν όσοι δεν αναβάλλουν; Για να καταλάβουμε πως επιλέξαμε να θέσουμε την αναβλητικότητα ως κύριο εμπόδιο στο ν’ανταπεξερχόμαστε, ίσως να χρειαστεί να πάμε λίγο πίσω στην ιστορία μας.

Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε την πρώτη φορά που χρονοτριβήσαμε. Ποιες ήταν οι συνθήκες; Μήπως, για παράδειγμα, είχαμε μια σχολική εργασία ή κάτι που μας είχαν πει οι γονείς μας να κάνουμε; Σε ποια ηλικία συνέβη αυτό; Ποιο ήταν το τελικό αποτέλεσμα και τι αισθήματα προκάλεσε;

Για πολλούς, τα πρώτα συμπτώματα αναβλητικότητας εμφανίστηκαν στο σχολείο, την πρώτη επίσημη εισαγωγή ενός παιδιού στη μεγαλύτερη ανταγωνιστική κοινωνία όπου τα παιδιά ταξινομούνται ανάλογα με το βαθμό. Οι έξυπνοι, οι τεμπέληδες -που όμως έχουν δυνατότητες-, οι προβληματικοί, τα καλά παιδιά -αλλά με περιορισμένες δυνατότητες-. Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά πολλοί ενήλικες δεν έχουν βγάλει αυτή, την πρώτη ταμπέλα από πάνω τους.

Υπάρχουν και εκείνοι που συνεχίζουν να έχουν μια ανασφάλεια λόγω μαθησιακών περιορισμών όπως δυσκολία στην ανάγνωση, δυσκολία στα μαθηματικά ή διάσπαση προσοχής. Ακόμα κι αν οι δεξιότητές τους έχουν βελτιωθεί έκτοτε, δεν αισθάνονται απόλυτα ασφαλείς και ενδόμυχα φοβούνται ότι κάποιος θα το ανακαλύψει. Και πίσω στα σχολικά χρόνια η αναβλητικότητα ήταν μια πραγματικά έξυπνη στρατηγική για ένα παιδί που ήθελε να καλύψει τις αδυναμίες του. Τότε, στο σχολείο αν ανέβαλες θα ήσουν ο τεμπέλης με τις δυνατότητες και όχι απλά το καλό παιδί που όμως μέχρι εκεί φτάνει.

Είναι χρήσιμο να προσπαθήσουμε να ανακαλέσουμε και τα μη λεκτικά μηνύματα. Πολλές φορές η πίεση ή η αμφισβήτηση μεταφέρονται με τη γλώσσα του σώματος, τον τόνο της φωνής, ένα ανεβασμένο φρύδι ή ένα μορφασμό. Υπήρχαν παρόμοια ή άλλα μηνύματα και πώς αυτά έχουν επηρεάσει τη ζωή μας;

Σήμερα, πώς μιλάμε εμείς στον εαυτό μας και πόσο ο τρόπος που μας μιλάμε επηρεάζει την αναβλητικότητά μας;  Όταν η εσωτερική μας φωνή λέει “Εάν δεν το κάνεις τέλεια, καλύτερα μην το κάνεις καθόλου” εμείς τι απαντάμε;

Κάποια όπλα-βήματα στη μάχη κατά της αναβλητικότητας

Όλα βέβαια πρέπει να ξεκινήσουν με την παραδοχή ότι η διαδικασία θα είναι δύσκολη όπως οποιαδήποτε αλλαγή. Μιλάμε για εσωτερικές διαδικασίες όχι για μαγικά ξόρκια ούτε για το μαγικό “Αμπρακαντάμπρα” που λύνει τα δεσμά, μόλις το ψελλίσουμε. Δεν σπεύδουμε να απογοητευθούμε εάν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που έχουμε αρχικά φανταστεί.

Σε πρώτη φάση καθοριστική σημασία έχει το να έχουμε ξεκαθαρίσει τι είναι σημαντικό για εμάς και όχι για τους άλλους. Πόσο έχουμε εξασκηθεί στο να λέμε όχι σε όσα δεν θέλουμε να κάνουμε. Φυσικά όλοι δεσμευόμαστε από υποχρεώσεις που συχνά δεν ταυτίζονται με τα θέλω μας και δεν μας είναι και απολύτως αρεστές όμως η διαφορά είναι πολύ μεγάλη όταν το “πρέπει” το κάνουμε με επίγνωση.

Ζητάμε βοήθεια από τους άλλους. Πολλοί ντρέπονται είτε γιατί το θεωρούν αδυναμία ή γιατί πιστεύουν ότι δεν αξίζουν βοήθεια ή γιατί φοβούνται ότι θ’ακούσουν όχι. Όταν χρειαζόμαστε βοήθεια επιλέγουμε ανθρώπους ευγενικούς, σταθερούς, που θα μας ενθαρρύνουν, θα είναι υποστηρικτικοί αλλά και ρεαλιστές.

Μικρά βήματα. Ο μόνος τρόπος για να επιτύχουμε ένα στόχο, άσχετα με το πόσο μεγάλος ή μικρός είναι, είναι ένα βήμα τη φορά. Ξεκινάμε, κάνοντας τα πιο εύκολα πράγµατα. Κάνοντας τα µικρά πράγµατα, θα αισθανθούμε καλά και θα μας δώσει ώθηση και για τα µεγαλύτερα.

Νόμος: Δεν περιμένουμε τις τέλειες συνθήκες για να δραστηριοποιηθούμε.

Δεν είναι ανάγκη να είναι όλα τέλεια. Εάν είστε τελειομανής, μπορεί να πέσετε στη παγίδα να τα κάνετε όλα τέλεια, ακόμα και αν δεν είναι απαραίτητο.

Βάζουμε συγκεκριμένους στόχους. Όσοι αναβάλουμε, έχουμε την τάση να κάνουμε αόριστα σχέδια τύπου, θα οργανωθώ. Τι σημαίνει θα οργανωθώ; Τι είναι για σένα οργάνωση;

Keep walking. Κάντε αυτό που φοβάστε να κάνετε και συνεχίστε να το κάνετε. Είναι ο γρηγορότερος τρόπος να υπερνικήσετε το φόβο. Μεγάλο κλισέ αλλά είναι αλήθεια.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 5/6/2018 στο επιχειρώ

 

Η αγένεια ως μεταδοτική ασθένεια

cof

Θα έπρεπε ίσως να είναι αυτονόητο και μάλιστα όσον αφορά τις σχέσεις στους χώρους εργασίας ότι η ευγένεια είναι καταλυτικός παράγοντας στην παραγωγικότητα αλλά φαίνεται ότι αρκετοί και ιδιαίτερα οι επικεφαλής βλέπουν την αγένεια ως σκήπτρο εξουσίας με το οποίο ασκούν τις αρμοδιότητες τους. Αυτό αποκαλύπτει στο βιβλίο της Mastering Civility η Christine Porath η οποία ξεχωρίζει πέντε στοιχεία που αποκαλύπτουν την ύπαρξη μιας κουλτούρας ευγένειας και συναδελφικής αλληλεγγύης.

Η αγένεια έχει τοξική επίδραση όχι μόνο στη δημιουργικότητα αλλά και στην επίλυση απλών προβλημάτων.  Σ’αυτό το πείραμα οι συμμετέχοντες απ’τους οποίους ζητήθηκε να κάνουν μια δουλειά ρουτίνας -ενώ είχε προηγηθεί ένα περιστατικό υποτίμησης της ομάδας- δεν έπεσε μόνο η απόδοση κατά 33% αλλά είχαν και 39% λιγότερες ιδέες.  Το πιο ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό όμως είναι πως ακόμη και εκείνοι που ήταν απλά μάρτυρες σε κάποιο περιστατικό αγένειας, η επίδοσή τους στα ίδια τεστ, μειώθηκε κατά 20% και 30% αντίστοιχα.

Όταν οι επικεφαλής συμπεριφέρονται πολιτισμένα τότε αυξάνεται η παραγωγικότητα, η δημιουργικότητα και τα όποια λάθη ή παραλείψεις εντοπίζονται εγκαίρως μειώνοντας ακόμα και τη συναισθηματική εξάντληση.  Με τη σειρά τους όταν οι εργαζόμενοι συμπεριφέρονται ευγενικά και είναι προσεκτικοί στον τρόπο που μιλάνε, δεν διακόπτουν τους άλλους και χαμογελάνε μπορούν να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση βελτιώνοντας έτσι ολόκληρη την κουλτούρα ενός οργανισμού.

Οι πέντε παράγοντες που συμβάλουν στην ύπαρξη αρμονικού κλίματος είναι οι παρακάτω:

  1. Διαμοιρασμός των πόρων.  Σ’ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον το να μοιράζομαι μπορεί να φαίνεται αντιφατικό.  Ωστόσο, έχει παρατηρηθεί ότι οι άνθρωποι που μοιράζονται περισσότερα από τους πόρους τους είναι πιο ευτυχισμένοι και πιο επιτυχημένοι από εκείνους που δίνουν λιγότερα ή καθόλου.  Εάν μάλιστα θέλουμε να το δούμε από καθαρά ψυχολογική πλευρά ένας άνθρωπος που αισθάνεται ασφαλής με τον εαυτό του και το έργο που προσφέρει δεν νιώθει την ανάγκη να κρύβει τις γνώσεις του, την εμπειρία του και να μη βοηθάει τον διπλανό του.
  2. Να μοιράζομαι την επιτυχία.  Κανείς δεν θέλει να συνεργάζεται με κάποιον που καρπώνεται μια ομαδική επιτυχία ως προσωπική, αλλά δεν αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης του για μια συλλογική αποτυχία.  Η έρευνα δείχνει πως όσα στελέχη, προϊστάμενοι, διευθυντές επιδεικνύουν ταπεινότητα και ξέρουν να επαινούν, οι εργαζόμενοι που δουλεύουν στην ομάδα τους είναι πιο αφοσιωμένοι, ικανοποιημένοι με τη δουλειά τους και πιστοί στον οργανισμό.
  3. Ένδειξη ευγνωμοσύνης.  Όταν ευχαριστείς τους άλλους για τη συνεισφορά τους οι εργασιακές σχέσεις βελτιώνονται και όπως δείχνει και η έρευνα, οι υπάλληλοι βιώνουν μεγαλύτερη αυτοαξία, εμπιστοσύνη και με τη σειρά τους βοηθούν τους συναδέλφους τους.
  4. Πρόσβαση στην αξιολόγηση.  Δεν μιλάμε μόνο για την ατομική αξιολόγηση αλλά όταν οι υπάλληλοι γνωρίζουν την κατάσταση του οργανισμού ή της εταιρείας αυξάνεται το αίσθημα του ανήκειν, της συμμετοχής και αυτό συμβάλει περαιτέρω στην απόδοση.  Εξυπακούεται πως στην ατομική αξιολόγηση είναι σημαντικό να επικεντρώνεται κάποιος στα πλεονεκτήματα παρά στους περιορισμούς καθώς οι ομάδες με υψηλές αποδόσεις είναι εκείνες που μοιράζονται έξι φορές περισσότερα θετικά σχόλια από εκείνες που το κάνουν λιγότερο.
  5. Κοινός σκοπός-όραμα.  Σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι θέλουμε να κάνουμε μια δουλειά που να μας δίνει νόημα και να νιώθουμε ότι συνεισφέρουμε σε κάτι μεγάλο, σε κάτι που έχει αξία στο κοινωνικό σύνολο.

Για μια εταιρεία ή έναν οργανισμό το να ενθαρρύνει τη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας που προάγει την ευγένεια και βελτιώνει την υγεία, τις επιδόσεις και την αφοσίωση των εργαζομένων, μόνο καλό μπορεί να είναι.

Η Αρχή Pareto

Αν εξετάζατε τη ζωή σας και σημειώνατε εκείνες τις δραστηριότητες που σας επέφεραν τη μεγαλύτερη επιτυχία, το μεγαλύτερο οικονομικό όφελος,  τη μεγαλύτερη πρόοδο και τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, θα ανακαλύπτατε ότι το 20% περίπου των δραστηριοτήτων σας παράγει το 80%≈ της επιτυχίας σας και της ευτυχίας σας.  Το φαινόμενο αυτό αποτέλεσε τη βάση της Αρχής Παρέτο που συχνά αναφέρεται ως “νόμος των σημαντικών ολίγων”, η οποία πήρε το όνομά της  από τον οικονομολόγο του 19ου αιώνα που ανακάλυψε ότι το 20% του πληθυσμού της Ιταλίας κατείχε το 80% της γης. Μεταγενέστερες έρευνες έδειξαν πως το 80% του κέρδους μιας  εταιρείας συνήθως προέρχεται από το 20% των πελατών της.

Φανταστείτε αντί να αφιερώνετε τις προσπάθειες και τον χρόνο σας σε αντιπαραγωγικές, χρονοβόρες και κυρίως σε δραστηριότητες που δεν θέλετε, πόσο θα βελτιώνατε τη ζωή σας αν λέγατε πιο συχνά “όχι” και εστιάζατε στο 20% των δραστηριοτήτων που σας αποφέρουν το μεγαλύτερο όφελος, όποιο και εάν είναι αυτό για τον καθένα.

Εάν θέλαμε να εφαρμόσουμε την Αρχή Pareto στη ζωή μας το πρώτο που θα χρειαζόταν να κάνουμε θα ήταν να λέμε πιο συχνά όχι, κάτι που για πάρα πολλούς είναι ένα απ’τα θέματα που τους δυσκολεύουν περισσότερο.  Όταν λέμε “όχι” μέσα μας συμβαίνει μια εσωτερική σύγκρουση η οποία έχει να κάνει απ’τη μια με τη δική μας αίσθηση εξουσίας και απ’την άλλη με την επιθυμία να εξυπηρετήσουμε τον άλλον, να φανούμε αρεστοί και κυρίως να αποφύγουμε τον κίνδυνο αντιπαράθεσης που μπορεί να απειλήσει τη σχέση μας.

Έτσι, συνήθως συμβαίνουν τρία πράγματα: Λέμε ναι όταν στην πραγματικότητα θέλουμε να πούμε όχι. Αυτό μας φέρνει μια προσωρινή, ψευδή αίσθηση ηρεμίας όπου αργότερα αντικαθίσταται από δυσαρέσκεια και θυμό. Λέμε “όχι” επιθετικά κυρίως στους πιο κοντινούς μας και σ’εκείνους που θεωρούμε δεδομένους γιατί εκεί ξέρουμε πως η σχέση δεν απειλείται με διάλυση. Δεν απαντάμε καν στον άλλον. Η αποφυγή -που είναι και η πιο συχνή συμπεριφορά- δείχνει πως δεν τιμώ τη σχέση, τον εαυτό μου -είναι σαν να μην μας επιτρέπουμε να μη θέλουμε να κάνουμε κάτι- και φυσικά δείχνει ασέβεια προς τον άλλον άνθρωπο τον οποίο αγνοούμε με τον χειρότερο τρόπο.

Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα απ’ τα παραπάνω. Θα βοηθήσει πολύ να είστε σαφείς, συνοπτικοί και κυρίως σταθεροί. Δεν είστε υποχρεωμένοι να εξηγείτε μπορείτε όμως εάν θέλετε να πείτε για αυτά που είστε διατεθειμένοι να κάνετε ή για το πότε θα σας είναι πιο εύκολο να πείτε ναι. Με αυτό τον τρόπο δείχνετε στους άλλους πως τους ακούτε και εκείνοι  ξέρουν τι μπορούν να περιμένουν από εσάς. Εάν δεν είστε σίγουροι μπορείτε να πείτε “χρειάζομαι λίγο χρόνο να το σκεφτώ, θα σε ενημερώσω την Τετάρτη το πρωί”.
Η προθεσμία μας κρατά υπεύθυνους και διασφαλίζει πως θα σεβαστούμε και τη σχέση και τον εαυτό μας.

Σε μια μελέτη που είχε γίνει στο περιοδικό Journal of Consumer Research διαπιστώθηκε πως η φράση “εγώ δεν” σε αντίθεση με το “δεν μπορώ” επέτρεψε στους συμμετέχοντες να απαλλαγούν από δεσμεύσεις που δεν ήθελαν γιατί το “δεν μπορώ” αφήνει περιθώρια διαπραγμάτευσης ενώ το “εγώ δεν” υπονοεί ότι έχετε σταθερά όρια και κανόνες για τον εαυτό σας. Το όριο είναι σταθερότητα και με τη σταθερότητα αισθανόμαστε ασφάλεια.

Το να λέμε στους άλλους ναι μπορεί να έχει θετικό αντίκτυπο στη δουλειά μας, τη φήμη μας, την επαγγελματική μας ανάπτυξη, αλλά λέγοντας όχι, ειδικά όταν μας δυσκολεύει, είναι ένα απ’τα πιο σίγουρα βήματα που μπορούμε να κάνουμε για την προσωπική μας ανάπτυξη.  Μαθαίνω πως μια σχέση υπάρχει όχι επειδή θα λέω σε όλα ναι από φόβο μήπως απογοητεύσω ή πληγώσω τον άλλο. Μαθαίνω πως είμαι υπεύθυνος να με προστατεύω και αυτό θα συμβεί με τον τρόπο που οριοθετούμαι. Μαθαίνω να με παρατηρώ: “τι με εμποδίζει να λέω όχι; ο φόβος; προσπαθώ να γίνομαι αρεστός; είναι μοτίβο και εάν ναι, σε τι με εξυπηρετεί στο σήμερα”;

Την επόμενη φορά που θα νιώσετε μπερδεμένοι ανάμεσα στο να θέλετε να κάνετε κάποιον άλλο ευτυχισμένο και να θέλετε να γίνετε ευτυχισμένοι, σκεφτείτε απλά πως η λέξη όχι σε ό,τι σας ζητούν είναι απλώς ένας άλλος τρόπος να πείτε ναι σε αυτό που πραγματικά θέλετε να δεσμευθείτε.

Το να μπορείτε να λέτε όχι μπορεί να σας επιτρέψει να είστε πιο ειλικρινής και αυθεντικοί με τους άλλους. Οι άνθρωποι θα έρχονται σε εσάς για αυτά στα οποία είστε πιο ανοιχτοί να πείτε ναι, κυρίως όμως, με τη στάση σας, θα έχουν μάθει να σέβονται το ναι σας αντί να το θεωρούν δεδομένο.

Φροντίζοντας τον εαυτό μου

insta430-1-1440x2867Μια φράση που χρησιμοποιούμε πολύ συχνά οι ψυχοθεραπευτές είναι “φροντίζω τον εαυτό μου”. Δεν είναι μόνο συχνή είναι και παρεξηγήσιμη. Κάποιοι τη χρησιμοποιούν είτε για να επιβαρύνουν τους άλλους είτε για να επιβάλουν τη θέλησή τους χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα “εγώ απλά φροντίζω τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου”.  Άλλοι πιστεύουν πως η φροντίδα εαυτού έχει να κάνει μόνο με την εξωτερική εμφάνιση.

Τι εννοούμε όταν λέμε φροντίδα εαυτού;  Η φροντίδα του εαυτού μας προϋποθέτει μια θεμελιώδη αρχή: να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας. Πολλοί δεν ζητούν αυτά που χρειάζονται. Άλλοι, δεν γνωρίζουν ή δεν έχουν δώσει μεγάλη σημασία σε αυτά που θέλουν και σ’ εκείνα που έχουν ανάγκη. Ορισμένοι πιστεύουν ότι οι ανάγκες μας δεν είναι σημαντικές ή έφτασαν στο σημείο να πιστεύουν ότι το να έχω ανάγκες είναι κακό και λάθος και έτσι τις καταπιέζουν και τις διώχνουν από το επίπεδο του συνειδητού.

Σε ορισμένες περιπτώσεις το να ικανοποιήσουμε τον εαυτό μας μπορεί να σημαίνει να κάνουμε κάτι ευχάριστο γι’αυτόν: ένα καινούργιο ρούχο, ένα ταξίδι, ένα κέρασμα. Σημαίνει επίσης ότι κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να ζούμε υπεύθυνα-όχι με υπερβολικές ευθύνες, αλλά ούτε ανεύθυνα. Το να δίνουμε στον εαυτό μας αυτό που έχει ανάγκη δεν είναι δύσκολο.   Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να αρχίσει κάποιος να ανακαλύπτει τις επιθυμίες, τους στόχους, τις ανάγκες του.

Η φροντίδα του εαυτού μας αντικατοπτρίζει μια στάση ζωής προς τον εαυτό μας, που λέει: Εγώ είμαι ο υπεύθυνος για την καθοδήγηση ή μη της ζωής μου. Είμαι υπεύθυνος για τη φροντίδα της σωματικής, πνευματικής, συναισθηματικής και οικονομικής ευημερίας μου. Είμαι υπεύθυνος για την επίλυση των προβλημάτων μου ή για το πώς να διαβιώνω μαζί τους όταν αυτά είναι άλυτα. Είμαι υπεύθυνος για τις επιθυμίες μου, τις απαιτήσεις μου και τις επιλογές μου. Εμπιστεύομαι τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου. Η κακοποίηση ή κακομεταχείριση δεν μου αξίζουν και δεν θα τις ανεχτώ από κανέναν. Οι αποφάσεις που λαμβάνω και ο τρόπος που συμπεριφέρομαι αντικατοπτρίζουν την υψηλή μου αυτοεκτίμηση. Οι αποφάσεις μου φροντίζω να έχουν άμεση συνάρτηση με τις υποχρεώσεις που έχω προς τον εαυτό μου αλλά και τυχόν υποχρεώσεις που έχω απέναντι σε άλλους -παιδιά, σύντροφο-.  Δεν ξεχνώ τα δικαιώματα των άλλων ανθρώπων που βρίσκονται κοντά μου –  το δικαίωμα να ζήσουν τη ζωή τους όπως θεωρούν ότι τους αρμόζει.

Καθώς μαθαίνουμε πώς να φροντίζουμε και να καλύπτουμε τις ανάγκες μας, συγχωρούμε τον εαυτό μας όταν κάνει λάθη και τον συγχαίρουμε όταν ενεργεί σωστά. Aποδεχόμαστε το γεγονός ότι ορισμένα πράγματα τα κάνουμε άσχημα, ενώ άλλα θα τα κάνουμε μέτρια. Μαθαίνουμε να γελάμε με τον εαυτό μας και την ανθρώπινη πλευρά μας, αλλά δεν γελάμε όταν πρέπει να κλάψουμε.  Παίρνουμε σοβαρά τον εαυτό μας, αλλά όχι υπερβολικά σοβαρά. Είναι ελάχιστες οι καταστάσεις στη ζωή μας που δεν βελτιώνονται, όταν φροντίζουμε τον εαυτό μας και όταν παρέχουμε σε μας αυτά που χρειάζεται.

Ένας απ’τους ασφαλέστερους και γρήγορους τρόπους για να ξανακερδίσει κάποιος την ισορροπία του και την ευτυχία του είναι να κοιτάζει και να φροντίζει τον εαυτό του και τις δουλειές του.

Μεγάλες (καλοκαιρινές) προσδοκίες

Καλοκαίριασε και η ζωή ξέγνοιαστη.  Ένα πρωί σαν αυτό θα σηκωθείς τραγουδώντας ν’απλώσεις τα φτερά σου και θα ορμήσεις στον ουρανό”.

Τουλάχιστον αυτό λέει το τραγούδι, οι ταινίες, οι σελίδες των κοινωνικών δικτύων φίλων και γνωστών.  Το μυαλό των περισσότερων πηγαίνει στην ανεμελιά, στην απόλυτη χαλάρωση, στην ξεκούραση, στον άπλετο χρόνο, σε γαλαζοπράσινα νερά και λευκή άμμο, σε λουσμένες από το φως του φεγγαριού νύχτες, κλπ κλπ.

Το καλοκαίρι είναι σαν τα Χριστούγεννα. Εναποθέτουμε σ’αυτό όλες μας τις προσδοκίες και τις ελπίδες. Για αρκετούς είναι κάτι ιερό και πιστεύουν πως τα πάντα μπορεί να συμβούν στις διακοπές. Λες και είναι δυνατόν σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα να καλύψεις τα κενά και τις ελλείψεις ενός ολόκληρου χρόνου.  

Φτιάχνουμε στο μυαλό μας το ιδανικό, το τέλειο σενάριο και εάν κάτι πάει στραβά, τότε αναρωτιόμαστε “τι συμβαίνει με μένα;”. Πόσες φορές έχετε απογοητευθεί, έχετε θυμώσει ή έχετε άγχος από το χάσμα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας;

Οι Βουδιστές μιλούν για το “wanting mind” και τη δύναμη των προσδοκιών στο να δημιουργούν βάσανα. Το να μην περιμένεις κάτι συγκεκριμένο από μια συνθήκη, μια σχέση είναι σοφία και ενήλικος τρόπος αντιμετώπισης καταστάσεων. Όταν περιμένεις συγκεκριμένες συμπεριφορές από τους άλλους ή από γεγονότα ή απ’την ίδια τη ζωή, είναι σαν παραχωρείς τη δύναμή σου στους άλλους. Όταν δεν κοιτάζουμε προς τα μέσα, όταν δεν στεκόμαστε σ’εμάς αλλά τα μάτια μας είναι συνέχεια στραμμένα στους άλλους, μόνο προβλήματα και απογοήτευση μπορούμε να περιμένουμε. Καθόλου προσδοκίες, λιγότερες απογοητεύσεις. Είναι απλό. όχι εύκολο, απλό.

Αν η πραγματικότητα σας απογοητεύει διαρκώς, τότε ίσως να βοηθούσε μια μικρή αναθεώρηση των προσδοκιών σας. Μείνετε στο παρόν, στο εδώ και τώρα. Τις αποφάσεις που παίρνουμε, τις επιλογές που κάνουμε, όλα γίνονται στο “εδώ και τώρα”. Οι προσδοκίες πάντα θα σας σπρώχνουν να κοιτάτε μπροστά, και θα παγιδεύουν το μυαλό σας στο μέλλον ενώ το μόνο που έχουμε, είναι το τώρα. Δεν χρειάζεται να ζείτε σαν να παίζετε σκάκι, σκεπτόμενοι τις 8 ή 10 επόμενες κινήσεις -τι πρέπει να κάνω, πως θα αντιδράσουν οι άλλοι, θα αντιδράσουν με τον τρόπο που θέλω, κλπ-

Να θυμάστε ότι το μέγεθος της ευτυχίας μας εξαρτάται άμεσα απ’τις σκέψεις μας και το νόημα που δίνουμε σ’αυτά που μας συμβαίνουν.