Ένας απ’τους λόγους που μένουμε καθηλωμένοι ή αναβάλλουμε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις είναι γιατί φοβόμαστε να κάνουμε μια λάθος επιλογή. Κατά βάθος θέλουμε οι επιλογές μας να είναι τέλειες, χωρίς κόστος, που θα οδηγούν σε μια άψογη ζωή.

Για να απαλλαγούμε απ’αυτόν τον ουτοπικό τρόπο σκέψης θα βοηθήσει να αποδεχθούμε το αναπόφευκτο της αγωνίας, του απροσδόκητου και του πόνου γύρω από μια επιλογή. Πολλοί περνάμε τη ζωή μας αποφεύγοντας να κάνουμε δύσκολες επιλογές, όπου και αυτή η στάση τελικά καταλήγει να είναι ένα είδος επιλογής από μόνη της.

Αναβάλλουμε προσπαθώντας μάταια να ελέγξουμε και να μην έρθουμε σε επαφή με την πραγματικότητα που συνεπάγεται μια απόφαση που θα πάρουμε. Αυτή του συμβιβασμού και της αποδοχής. Αν αποδεχτώ την πρόταση για δουλειά σε μια άλλη χώρα ή πόλη νέες προοπτικές ανοίγονται μπροστά μου, αλλά θα χάσω τους φίλους μου και θα νιώθω μοναξιά. Αν αφιερωθώ στη σταδιοδρομία που θέλω θα παραμεληθούν άλλες πλευρές και θα μείνουν ακάληπτες άλλες ανάγκες μου αφού δεν θα έχω ελεύθερο χρόνο. Και αν τελικά κάνω λάθος και το μετανιώσω;

Αν όμως καθυστερήσω να αποφασίσω τότε όλες οι επιλογές μου φαίνεται να μένουν ανοιχτές τουλάχιστον ως δυνατότητες. Ωστόσο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Η αναβλητικότητα, η δυσκολία να πάρω μια απόφαση θα αμβλυνθεί εάν αποδεχθώ δυο πράγματα. Το να μην παίρνω καμία απόφαση είναι και αυτό μια επιλογή που ίσως θα ήταν χρήσιμο να σταθώ και να δω εάν αυτός ο τρόπος με βοηθάει στη ζωή μου και πως κάθε επιλογή θα σημαίνει πως θα χάσω κάτι άλλο ίσως εξίσου σημαντικό. Γιατί δεν υπάρχει επιλογή χωρίς κόστος.

Έκπληκτος ένας φίλος μου διηγήθηκε ένα περιστατικό κάποιου γνωστού του.
Η εταιρεία που δούλευε του έκανε μια φοβερά ελκυστική προσφορά στα γραφεία άλλης χώρας και εκείνος  επειδή ένιωθε πως ήθελε να αλλάξει κάτι στη ζωή του -αλλά και θεώρησε λάθος επιλογή να πετάξει μια τέτοια ευκαιρία που πολλοί θα ζήλευαν- είδε αυτή τη μετάβαση σαν μια εξαιρετική εξέλιξη. Άρχισε να μοιράζεται τα νέα με γνωστούς και φίλους, να σχεδιάζει αυτή τη ριζική αλλαγή -μιας που θα μετακόμιζε όλη η οικογένεια- και να δέχεται τα συγχαρητήρια για τη γενναία απόφαση που πήρε σε μια όχι και τόσο νεαρή ηλικία.

Όμως, όσο περνούσε ο καιρός έφτασε σε μια ενοχλητική για εκείνον συνειδητοποίηση. Ήταν εντάξει εκεί που ήταν και η πραγματική φύση του βαλτόματος που ένιωθε δεν είχε να κάνει με τη δουλειά του. Ήθελε να μείνει εκεί όπου ακριβώς είναι χωρίς την πολλά υποσχόμενη καριέρα που θα αποκτούσε εάν έφευγε. Αυτό που τον ενοχλούσε ήταν η γνώμη των φίλων και των γνωστών με αυτή του την απόφαση. Θα τον θεωρούσαν δειλό και πως πετούσε μια ανέλπιστη ευκαιρία όχι μόνο για εκείνον αλλά και για την οικογένειά του.

Ζούμε σ’έναν κόσμο που δεν έχουμε σε μεγάλη εκτίμηση εκείνον που δεν επιθυμεί να προχωρήσει, να εξελιχθεί, να κάνει μια επιτυχημένη καριέρα. Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε όταν μιλάμε για δουλειά τείνουν να έχουν μια ριζική κινητικότητα: καινοτομία, νέοι ορίζοντες, εξωστρέφεια, τολμηρές τροχιές, projects, επιχειρηματικότητα, networking.  Ένας τρόπος σκέψης, μια επιλογή και στάση ζωής ενδιαφέρουσα, σύγχρονη, ανήσυχη για όποιον αποφασίζει να την ακολουθήσει. Το ίδιο κύρος όμως έχει και κάποιος που παίρνει μια συνειδητή απόφαση να μένει εκεί που είναι. Καμία απ’τις δυο κατευθύνσεις δεν είναι ντροπή.

Ίσως, η τωρινή εργασιακή μας κατάσταση να θυμίζει τη ζωή σ’ένα νησί πριν την καλοκαιρινή σεζόν. Τα ήσυχα μέρη είναι εντάξει. Μπορεί να μη φτάσουμε ποτέ στην κορυφή αλλά και η μέση της διαδρομής έχει ωραία αξιοθέατα. Η καλή, απλή ζωή είναι ένα επίτευγμα από μόνη της.  Όσο καχύποπτοι πρέπει να είμαστε μ’εκείνους που προσπαθούν να μας αποθαρρύνουν απ΄το να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, άλλο τόσο πρέπει να είμαστε μ’εκείνους που προσπαθούν να μας ενθαρρύνουν να παίρνουμε ρόλους που δεν μας ταιριάζουν.  Το status quo δεν είναι εχθρός, είναι απλά μια άλλη επιλογή και πολύ συχνά αξιοπρεπής και αξιοσέβαστη.